Hopefully the start of something beautiful

Op 3 december 2019 om 5.10 uur gaat de vroege wekker af op de logeerkamer aan de Bijenkorf in Eerbeek. Deze laatste nacht in Nederland heb ik bij mijn lieve zus en zwager geslapen. Hier begon de eerste dag van het grote avontuur van Kevin en mij.

Begin van de vorige maand was mijn laatste werkdag al verstreken. Ik dacht dat wanneer ik eenmaal dat gedeelte afgesloten zou hebben nog lekker een maand de tijd zou hebben om de laatste hand te slaan aan alle regeldingen voor de reis. Nou, ik kan jullie wel vertellen, wat kan een mens zich soms vies vergissen in z'n vrije tijd. Wat heb ik soms enorm verlangd naar een vertrouwd en gezellig werkdagje. Vragen als: 'Welke reisverzekering doen we nu?' 'Een arbeidsongeschiktheidsverzekering ja of nee?' 'Kan dit überhaupt wel voor mij als werkloze?' Dat grote grijze gebied binnen alle verzekeringen is werkelijk erg complex en vraagt veel moeite om uit te zoeken en daarnaast worden flinke keuzes van ons verwacht. Het normale leven gaat natuurlijk ook gewoon door: 'Welke boodschappen haal ik nu allemaal nog in huis?' De verkoop van onze spullen in huis; Marktplaats is een dikke hotline. Het huis wordt steeds leger, daarbij ook een klein beetje van ons hart. Alles maar eens inpakken en uitzoeken. Twee weken van te voren verhuizen en dan aankomen op je thuisbasis bij paps en mams. 'Hè shit, waar is mijn spijkerbroek nu gebleven?' Hier de winterspullen nog volop nodig welke daarna allemaal achter kunnen blijven. 'Ooh kak', dan missen we ons muziekboxje ook nog voor de reis en zijn we weer 20 dozen doorzoeken verder. 'En die flightbags, waar zijn die eigenlijk gebleven?' Eentje niet eens meer teruggevonden. Toch wil ik tussendoor wel even kwijt dat ik best trots ben op hoe "smart" we hebben ingepakt, want hier bleef het volgens mij ook bij. Nog even snel voor een vriendenbezoekje naar de Decathlon, kan je weer niet vinden wat je nodig hebt, duurt het allemaal weer véél te lang. Bestel je iets op internet, duurt een verzending ook weer langer. Komt het uiteindelijk binnen, is het helemaal niet naar wens. 'Hoeveel tijd hebben we nu nog?' Snel maar weer een bestelling bij een andere zaak en hup, langs die winkel om het daar maar op te halen. Dit keer gelukkig goedgekeurd. 'Ach, en als we dan toch in de stad zijn, combineren we het toch met een bezoekje Rabobank voor wat zaken.' Hoppa hebben we toch maar weer nummer 53 van de 107 taken afgevinkt. En ga zo maar dóoohoor. Drama to the max. Stress zeker op zijn toppunt en daarnaast zie je je lieve mensen om je heen voor de laatste keren. Dat gevoel is iets waar we ons niet op hadden voorbereid. En we weten ondertussen ook dat je je niet op alles kan voorbereiden....

Naast alle stress weten velen van jullie lezers waarschijnlijk wel dat ik mijn verstandskiezen afgelopen september en oktober heb laten trekken. Maar wat sommigen nog niet weten is komende horror on your screen. Mijn halloween begon dit jaar een tikje later. Waar mijn rechter kaakhelft het perfect deed met de genezing liet links mij enorm in de steek. Na een kleine 3 weken na het trekken keerde ik terug naar het ziekenhuis, omdat de pijnklachten en lichte zwelling bleven. Al die tijd zo stoned als een garnaal van de pijnstillers. Na dit bezoekje mocht ik met een week terug komen, om het te laten exploreren. Echter 2 dagen later was ik alweer 'like a hamster before' en kon ik de dag niet doorkomen zonder mijn flinke dosis drugs, oftewel pijnstillers. Die dag gebeld en ik kon die middag al terecht. Het werd open gemaakt, geruimd en daarbij blij dat het probleem opgelost was. De hoop was niet vals, het resultaat helaas wel. Na anderhalve week op controle had ik aangegeven dat de klachten bleven bestaan, niet intern maar meer in mijn kaak zelf. Nu moeten jullie weten dat wij ons hiermee ondertussen exact 13 dagen voor ons vertrek naar Azië bevinden, yeahh feel the tension! Mijn fijne arts besloot een CT scan te maken om in ieder geval uit te sluiten dat er misschien een botsplinter achter was gebleven. Ik zat daar even later vol spanning weer in de wachtkamer, wat ondertussen enorm bekend terrein voor mij was geworden. Zenuwen begonnen op te spelen, want mocht bovenstaand het geval zijn dan moest ik wéér open gemaakt worden. Na 20 minuten kwam de assistent mij vertellen dat ik terug zou komen bij een andere kaakchirurg die de ingreep zou uitvoeren. Ik wist al genoeg, geen goed nieuws, maar ergens dacht ik, het lag dus niet aan mij. Ik werd al snel door een andere assistent opgehaald en nam plaats in de behandelstoel. Hier werd mij de procedure uitgelegd door een aardige arts met zo'n typisch Belgisch accent. Gek hè, dat Belgische mensen toch vaak een goed en lief gevoel geven door hun spraakje. Het eerste wat ik me dan altijd weer afvraag: 'Kunnen ze überhaupt wel eens boos worden?' Oké, back to reality... Wat bleek en wat ik zelf natuurlijk ook direct zag op een overduidelijke CT scan (*uch, kuch* nietes, ik kan na zesenhalf jaar ervaring als verpleegkundige nog steeds niks begrijpen van die radiologietaal), maar de woorden van de arts waren duidelijk. Een stuk kaakbot was afgestorven en dit wilde het lichaam uit zetten, waardoor mijn klachten waren blijven bestaan. Zinnen en woorden als: 'het tandvlees van voor naar achter open snijden', 'het tandvlees omflappen', 'het kaakbot goed in zicht krijgen', 'slijpen', 'boren', 'hakken', 'zagen', bleven allemaal hangen. Nee, ik overdrijf! Haha iets dan. Die laatste twee hebben ze alleen niet benoemd. Ik was op dat moment verdrietig, echt verdrietig. Dit viel zo zwaar, naast alle stress die ik al had gehad, elke dag die pijn en die belabberde sufheid van die medicijnen. Iedereen zou snappen dat ik absoluut geen doorsnee junk ben. Nee, Linda "haat" medicijnen innemen. Ik kon letterlijk niet meer en dat kwam er allemaal uit, helaas daar, daar op die verrekte behandelstoel in het ziekenhuis waar ik vorige maand mijn laatste werkdag had. Na ruim een uur met mijn mond continu open te hebben moeten liggen was het eindelijk achter de kaak, uh rug. Ik heb het mij nooit eerder afgevraagd, maar door deze operatie snap ik heel goed waarom mensen algehele narcose willen hebben. Het idee wat ze met me deden, wat overigens echt goede zorg is hoor, maakte me misselijk en angstig. Met trillende benen en ontzettend veel pijn, kon ik het ook géén minuut meer langer volhouden. Het enige wat ik dacht is spuit mij maar plat, voor even, tot alles weg is. Ik baalde zo erg dat ik die ochtend in mijn uppie per local bus was gegaan. Wie had dit dan ook verwacht. Kon ik op dat moment Kev maar bij me hebben. Hij was dan ook de eerste die ik intens verdrietig en moeizaam opbelde om alles te vertellen. Hij was al een tijdje bezorgd. Direct en snel kwam hij naar me toe. Ja oké, dat duurde dan wel ietsjes langer dan voorheen geweest zou zijn. We hadden namelijk ondertussen al geen eigen auto meer en woonden ook niet meer in Arnhem sinds dat vorige weekend. De pijnstillers begonnen het werk te doen tijdens en sindsdien heb ik die enorme pijn "thank god" niet meer zo hoeven te ervaren. Nu, een goede week later zit ik met de smalste snoet in drie maand tijd aan de Golf van Thailand (bron: Google Maps) en gebruik ik heel af en toe nog paracetamol. Super snel dus, topper die ik ben.
Heb ik dat groene licht naar Azië gekregen van de dokter, hmm niet met 100%, maar de genezing na 5 dagen was echt wonderbaarlijk goed gegaan. Bij de laatste controle afgelopen maandag, voor de afgelopen dinsdag van vertrek, was het cruciale moment. De wiek werd verwijderd, de zenuw kwam bloot en afhankelijk van de pijn die ik eraan over zou blijven houden zou ik in Nederland moeten blijven. Het verliep perfect. Af en toe voel ik die arme zenuw wel, maar pijn kan ik het niet noemen. Onder de verpleegkundigen: een NRS van 3 op z’n toppunt. We hebben heel goed nagedacht over deze keuze, maar we zijn er voor gegaan. Ik ga het hier super goed verzorgen, like an obsession. Werkelijk als een idioot ben ik tekeer gegaan met die spuitjes om het maar goed uit te spoelen. Waar Linda gaat, gaan extra spuitjes water mee. Wij hopen dat ik in de volgende verhalen alleen maar positief kan blijven zijn over dit stukje onheil afgelopen tijd. Het herstel duurt nog wel een flinke tijd, maar ik weet waar ik het voor doe. En dan wil ik ook echt nog even kwijt, oprecht:
COMPLIMENTEN VOOR DE NEDERLANDSE ZORG!

Uiteindelijk de beruchte dinsdag, na een heerlijk zelfgemaakt ontbijtje van zus (die ik zeer ga missen), ben ik met een gerust hart volgepakt de auto ingestapt met de complete fam bij me. Het gevoel alles te hebben geregeld en gedaan. Geen gevoel van spullen te zijn vergeten. Met ietwat file onderweg waren we een kleine drie uur voor onze vlucht op Schiphol. (Vluchten vanaf Amsterdam? Check out: https://www.flightconnections.com/nl/vluchten-vanaf-amsterdam-ams)! Lekker nog één laatste keer trakteren op een koffie bij de Starbucks en dan daalt het besef in. Dit kan ik nu heel lang niet meer doen met deze lieve schatten. Dan, na de check-in, het pijnlijke afscheid, het meest moeilijke moment waar ik het liefst afgelopen tijd maar niet teveel aan wilde denken. Gister nog stond ik met mama in de deuropening, allebei huilend, want dat was de laatste keer thuis zijn. Mama was alweer een beetje gewend geraakt aan de gezelligheid van een dochter thuiswonende. (En stiekem vond ik het ook weer even heel fijn afgelopen week). Nu staat iedereen voor ons, m'n lieve familie, m'n lieve schoonfamilie, een laatste knuffel en kus en daarmee hopen dat het iedereen goed mag gaan komende tijd. Tranend liepen we richting de douane en zagen we nog een laatste vlaag van de teruglopende familie. Tot volgend jaar hartjes.

Door dit alles kunnen jullie je wel voorstellen dat Kev en ik ons de laatste weken wel eens af hebben gevraagd, waar gaan we het voor doen. Zal ik daarvoor nou even een ultiem exotisch plaatje schieten:

> Júist, aangekomen in de tropische stormen van Thailand, welke nu anderhalve dag verder ook nog geen afscheid heeft genomen. Wie vertelde nu dat December prima vertoeven is? Vandaag heeft het ons in ieder geval niet doen weerhouden om hier lekker wat rond te knallen op een simpel scootertje met onze sexy poncho's.
(Het was een lange strijd om die mooiste roze poncho)