De magie van de Marlborough Sounds

Ik word wakker en gooi de klep van ons camperbusje open. Drie rammen lopen voorbij, een frisse zeewind slaat in mijn gezicht en in de verte hoor ik de golfslag. Weka’s, de gluiperigste vogel van Nieuw-Zeeland, sluipen rond de bus om te zien of er nog iets te stelen valt. Ik sta op een natuurcamping op een van de uiterste landtongen in de Marlborough Sounds, omringd door drie heuvels vol schapen en een groenblauwe baai.

De Marlborough Sounds zijn een soort tropische variant op de Noorse fjorden: het is een verzameling van oude verzonken riviervalleien, gevuld met water uit de Stille Oceaan. Baaien, eilanden, beboste bergen en kronkelende zeearmen lopen kriskras door elkaar. Het grenst aan Straat Cook, de zeestraat die het Noorder- van het Zuidereiland scheidt.

De overtocht met de ferry is dan ook direct een cruise door de sounds.

Pelsrobben, pinguïns en dolfijnen springen door het heldere blauwe water dat grenst aan gele zandstranden. Het gebied vraagt erom zowel over het water als over land ontdekt te worden. Daarom kies ik voor een kajaktocht gecombineerd met een wandeling over een deel van de Queen Charlotte Track, een spectaculaire route van zeventig kilometer met constant uitzicht over de gelijknamige sound.

In mijn tandemzeekajak glij ik door het zoute water. Roggen zwemmen onder me door en duizenden kleine kwalletjes dobberen vlak aan de oppervlakte. Dan ineens klapt er een

zwarte vin op het water: een pelsrob. Ik draai mijn kajak een slag en kijk op geruime afstand – officieel dien je tien tot twintig meter afstand te houden van wilde dieren in Nieuw-Zeeland – toe, terwijl hij rondjes draait en speelt. Even verderop ligt zijn maatje lekker op de rotsen te zonnen.

Ik peddel verder. Langs vakantiehuizen, omringd door duizenden varenbomen die het geheel een tropisch tintje geven, en stille baaien. ‘Immigranten van de Polynesische Eilanden, die leefden van kokosnoten, waren verheugd toen ze aankwamen in Nieuw-Zeeland en de palmboomachtige bomen zagen,’ lacht gids Constance. ‘Maar ze kwamen bedrogen uit.’ Bij Mistletoe Bay laat ik mijn kajak achter om de sounds te voet verder te verkennen. Ik wandel de laatste twaalf kilometer van de Queen Charlotte Track, vol schitterende uitkijkpunten, terug naar waar de tocht vanochtend begon.

Maar de Sounds herbergen nog meer geheimen. Zo loop ik wanneer de avond valt vanaf Smiths Farm, de camping-boerderij waar ik verblijf, de achterliggende bossen in. Ik klim omhoog over een smal pad tot ik uitkom bij een hoge waterval. Daar ga ik zitten en wacht ik tot het pikkedonker is. Ineens verschijnt er een eenzaam blauwgroen lichtje op de rotsen. Het duurt niet lang of steeds meer lichtjes gaan aan. Het zijn glimwormen, die met hun gloeiende lampjes insecten lokken. De magie van de Marlborough Sounds is compleet.