Oost Java

Dinsdag
Om acht uur worden we opgehaald voor onze 4daagse tour met Via Via. Lina is onze gids en Ekko is de chauffeur. We zijn de enige gasten, joepie, Ekko scheurt naar Ngawi bij Mount Lawu, we zijn bijtijds bij de familie waar we verblijven. Het is een heerlijk groot huis naast de rijstvelden, wat een rust, zalig. Na en heerlijke lunch gaan we naar de thee fabriek om thee te drinken en om het verwerkingsproces te bekijken. Na het knippen moeten de theebladeren in 3 fases gedroogd worden, dit gebeurt nog met oude (Nederlandse) hout gestookte ovens, tussendoor gaan de theebladeren door een soort elektrische vijzel, daarna wordt het in 8 kwaliteiten gesorteerd, wat wij in onze theezakjes thuis hebben blijkt de minste kwaliteit te zijn; we krijgen een zakje 2e kwaliteit groene thee mee als aandenken. Als afsluiting lopen we de helling af door de rijstvelden en plantages. We genieten met de familie van een heerlijke Indonesische maaltijd, we zitten op matten op de grond aan een lage tafel.
We hebben met Lina fruit gekocht, ook een paar soorten die we nog niet hadden geprobeerd omdat we niet wisten hoe we het schoon moesten maken, spectaculair dragon fruit. ziet er van

buiten en binnen fantastisch uit, smaakt prima maar niet zo goed als het optisch doet vermoeden.

Woensdag
Vroeg op, we gaan na een gebakken pisang naar binnen te hebben gewerkt, eerst op de theeplantage kijken naar het plukken van de thee. Ik doe ook een poging om met een vlijmscherp mes mijn vinger te amputeren tijdens het thee plukken (dit wordt uitsluitend door vrouwen gedaan*) Gelukkig mislukt dit volkomen en moet ik constateren dat ik ze alle 10 nog heb. Daarna terug voor een echt Indonesisch ontbijt, zoute rijstpap met sayur van tahu en groente, en de auto in voor een lange rit (8 uur) naar Bromo, we zijn nog net op tijd voor een restje sunset.

* Alleen vrouwen plukken de thee omdat het alleen om het plukken van het jonge blad gaat. Aangezien vrouwen ook verantwoordelijk worden geacht voor de verzorging van kleine kinderen zou dit het vrouwelijk smaldeel exclusief geschikt maken voor de theepluk; Het toezicht op de pluksters is natuurlijk wel weer aan een man toebedeeld.

Donderdag
Om 02.30 uur staat de lokale gids voor onze kamerdeur, ik (Wouter) wil vanochtend naar het uitzichtpunt lopen om naar de sunrise bij de Bromo vulkaan te kijken. we lopen zo'n 7 km en 500 meter omhoog terwijl het nog donker is, hoewel je niet veel van je omgeving ziet is de heldere sterrenhemel met Orion recht boven ons fantastisch. Om 04.00 uur zijn we bij het uitzichtspunt, vlak voor dat de eerste toeristen met de Jeeps aankomen, Jacq arriveert om 04.30 uur mooi op tijd voor de zonsopkomst en met een uurtje extra slaap. We staan op zo'n 2700 meter en kijken van een afstandje boven op de Bomo en

omgeving. Als het eenmaal licht is stappen we allemaal in de Jeep en rijden we omlaag vervolgens door het maanlandschap van de Tengerzee (krater) naar de nog actieve krater van de Bromo. Inmiddels staan er tientallen Jeeps en is een veelvoud van toeristen daarvan begonnen aan de "beklimming" van de Bromo na een korte wandeling komen we bij de trap aan die ons naar de kraterrand voert, gelukkig is het nog lekker koel om deze tijd (ca 6.00 uur) we kunnen ons voorstellen dat het onaangenaam heet kan worden in deze zandbak als de zon eenmaal lekker doorzet.
Op de kraterrand leidt Addi onze gids ons weg van de hekken verder de kraterrand op we lopen nu op een smalle rand waarbij je met een misstap naar rechts gedoemd bent een fraai hindoe offer te worden en je niet meer kan ontsnappen aan de goddelijk toorn van Bromo, de rokende gaswolken met de zwaveldampen kondigen het sluimerende onheil aan.
We grappen wat met Addi over zijn mobiele telefoon die hij een poos geleden in de krater heeft zien verdwijnen en dat dit eigelijk wel een passend modern offer is. De lokale Hindoe populatie offert jaarlijks nog groenten, fruit en soms dieren aan de Bromo, volgens gebruik dat van uit de overlevering is begonnen met het offeren van een kind als geschenk aan Bromo. Om een belofte na te komen op het herwinnen van vruchtbaarheid van en kinderloos paar. Uiteraard ging dit niet voordat dat Bromo zijn Goddelijke toorn demonstreerde om iedereen er aan te herinneren dat het wel de bedoeling was dat er echt geofferd werd.
Inmiddels maken we vandaag de eerste voetafdrukken op een nog niet betreden deel van de kraterrand om vervolgens niet via de trap maar over de buitenwand af te dalen in het mulle vulkaanas; alsof we tot onze enkels in verse sneeuw zakken. Nu Addi het met ons in zijn kielzog voordoet volgen al snel meer toeristen; zonder gids hadden we het zelf nooit gedurfd.
Wat volgt is dat we na het ontbijt weer een lange autorit uitzitten om

uiteindelijk aan te komen bij een hotel op een koffie plantage dat bij gebrek aan concurrentie, maar voldoende aanbod van gasten een verdomd lage standaard hanteert. We maken er het beste van en slapen kort, om 01.30 uur vertrekken we alweer richting de Ijenkrater.

In het donker zien we twee civetkatten wegschieten voor de auto. Zij eten koffiebonen. van de door deze katten uitgepoepte bonen wordt de bekende Luwak koffie gemaakt; die koffie hadden we op Samosir al gedronken.
In het donker beginnen we de klim naar de rand van de Ijen, het gaat behoorlijk omhoog en al snel ruiken we de sulfer. Het is pittig door het mondkapje beslaat mijn bril (Jacqueline) en loop ik een groot stuk aan de hand van Wout omhoog. Na twee uur staan we aan de rand, onze gids Lina is achterop geraakt, we wachten maar als ze na

20 minuten nog niet boven is, doen we de afdaling zelf. Daarbij trekken we ons niets aan van de borden dat het verboden is om naar de mijn af te dalen, want dat doet niemand, heel spannend. De rook waait af en toe onze kant op, je moet dan niet inademen en je ogen dichtdoen. Bij een goed uitzichtpunt blijf ik staan terwijl Wout de hele weg naar beneden gaat. Het is prachtig, we zien nog blauw licht en dan het blauwe meer, de gele berg, de witte rook en als de zon komt kleuren de rotsen roze. Genieten!
Terug op de kraterrand zit Lina te wachten, en spreekt Wout haar aan dat ze niet voldoende verantwoordelijkheid neemt, Wout had al eerder twijfels of ze fit genoeg wat maar ze zei dat het geen probleem was, dat was het dus wel. We hebben het prima gered, en laten het er verder bij en zeker ons plezier niet vergallen.
Bij daglicht maken we de tocht terug die werkelijk prachtig is. Dit hadden we in het donker allemaal gemist, leuk om te zien waar we gelopen hebben.