En toen werd ik ziek in het buitenland

Meerdere mensen vroegen mij, wanneer heb je weer een nieuwe blog? Dat het zo lang duurde heeft meerdere redenen. Ten eerste, ik heb niet heel veel nieuws te vertellen. Ik ben vooral heel erg druk met stage, en aangezien die dagen niet heel interessant zijn om over te schrijven, blijven alleen maar mijn vrije dagen over en dan doe ik ook niet altijd iets bijzonders. Desondanks was ik wel echt van plan om een nieuwe blog aan het begin van juni te schrijven, en te uploaden, maar soms zijn er andere dingen die dit tegenhouden. Wat mij op reden nummer twee en ook de inspiratie voor deze blog brengt. Ik werd ziek.

Nog nooit in mijn leven ben ik zo ziek geweest als vorige week. Ik ben altijd iemand geweest die best wel veel geluk heeft als het gaat over griep. Ik kwakkel een beetje, maar ik voelde me nooit slecht genoeg om te zeggen, nu blijf ik thuis. Dat heeft ook deels te maken met het feit dat ik niet wil toegeven aan ziek zijn en de idiote instelling heb dat

zolang ik nog redelijk normaal kan functioneren, ik ook nog prima kan werken. Helaas moet ik nu toch echt erkennen na bijna 24 jaar, dat ook ik soms even pas op de plaats moet maken en ook wel eens behoorlijk ziek kan zijn. Ik had geen normale griep, sterker nog ik had geen griep. Naar alle waarschijnlijkheid heb ik een vorm van voedselvergiftiging gehad. En de bron van deze ellende was hoogstwaarschijnlijk mijn tripje naar Bali van 26 tot 28 mei. Laat ik daar dan maar beginnen.

Ik ben dus naar Bali, een eiland in Indonesië, geweest. Een plek dat heel erg hoog op mijn lijstje stond van plaatsen in de wereld die ik graag zou willen bezoeken. Op 29 mei hadden we een vrije dag, want er was een Boeddhistische feestdag. Ik heb de maandag vrij gevraagd, maar helaas waren tickets zo duur

dat ik niet ook die dinsdag nog kon blijven. Dus een kort tripje naar Bali, met als hoofddoel relaxen. Ik wil altijd zoveel zien van de plekken die ik bezoek, maar ik merkte na Kuala Lumpur dat ik vermoeider thuiskwam dan dat ik wegging en stage is vermoeiend genoeg. Dus ik besloot om een goed hotel te boeken met zwembad en wellness, en gewoon even niets te doen voor een weekend. En dat is ook precies wat ik heb gedaan. Dus helaas geen mooie foto’s van de prachtige bezienswaardigheden die dit eiland te bieden heeft, maar enkel een paar kiekjes van het hotel.

Maar goed, ik werd dus ziek. Ik ben erg voorzichtig als het gaat om eten en drinken in Azië. Ik lees reviews van restaurants waar ik eet en ik zeg altijd dat ik geen ijsblokjes in mijn glas wil bij mijn drinken. En toch is het mis gegaan. Wat precies de reden is geweest durf ik niet te zeggen, ik kwam op maandag thuis en werd donderdag pas ziek. Aanvankelijk dacht ik ook niet aan voedselvergiftiging, de symptomen duidden daar ook niet op de eerste dagen. Op donderdag kreeg ik koorts terwijl ik bij een seminar was, echt geweldige timing, maar niet heus, alleen het trok weer weg en ik ging gewoon door. Die nacht

kwam de koorts alleen terug en ging niet weg. Ik werd belabberd wakker, kon amper op mijn benen staan van de spierpijn, maar ik had voor die maandag een experiment gepland waarbij ik nog wat voorbereidingen moest doen, dus ik besloot om mijn supervisor te appen en te vragen of het goed was als ik dat af zou maken en dan weer naar huis zou gaan om uit te zieken. Achteraf echt oliedom natuurlijk. Ik moet een uur met de bus reizen en als je je al niet lekker voelt, is zo’n reis heel erg vervelend. Mijn collega was wat later die dag, maar toen ze hoorde dat ik ziek was heeft zij mij meteen naar huis gestuurd en de rest van mijn werk afgemaakt.

Eigenlijk dacht ik, oh joh even een middagje de koorts eruit slapen en morgen ben ik weer helemaal de oude. Ik had zelfs tegen mijn supervisor gezegd dat ik niet naar de dokter hoefde

en dat ik vast niet het hele weekend in bed zou liggen. Mijn letterlijke woorden: ‘Dan wordt het wel een heel saai weekend’. Nou, saai was het allesbehalve. Die zaterdag was de koorts nog niet weg en ik werd beste vriendjes met het toilet en mijn bed. Ik dacht laat ik maar even mijn moeder op de hoogte stellen, zeker omdat ik dus nog nooit koorts heb gehad voor meer dan twee dagen, over het algemeen is het maar een paar uurtjes. In combinatie met wat andere symptomen werden wij toch een beetje bang dat het misschien geen griep zou zijn, maar dengue of malaria. Want ik was uiteraard gestoken door een mug op Bali. Deze twee ziektes, overdraagbaar door muggen, zijn zeer gevaarlijk. Malaria kan dodelijk zijn als het onbehandeld blijft, voor dengue is er helaas geen behandeling.

Voordat ik naar Singapore kwam ben ik natuurlijk op consult geweest voor reisvaccinaties en advies. Ik heb toen een noodbehandeling voor Malaria ‘gekregen’ (ja, tussen aanhalingstekens, gelukkig heb ik een aanvullende zorgverzekering die het vergoedt, de meeste zorgverzekeringen doen dat niet), alleen wanneer moet je dat nu gebruiken? Moet ik daarvoor naar de dokter of kan ik het gewoon innemen op het moment dat er verdenking is van Malaria? Naar de dokter wilde ik liever niet, want ik wilde niet te ver van een toilet verwijderd zijn, dus dan is het natuurlijk zeer logisch dat ik mijn ouders vraag om de HAP te bellen, toch? Die vertelden natuurlijk dat zij niet konden helpen, niet alleen omdat ze niet de volledige context hadden, maar ook omdat ze in Nederland niet de expertise hebben voor tropische ziektes, die ze hier in Singapore natuurlijk wel hebben. Er was dus toch echt maar één optie over, ik moest naar de dokter. Het was alleen al 21.00 uur, gelukkig was er een praktijk in de buurt open tot 23.00 uur. De dokter zei dat ze niet verwachtte dat ik dengue of malaria had, maar als ik voor meer dan 5 dagen koorts zou hebben moest ik een bloedtest doen in één van de gespecialiseerde ziekenhuizen. Wel kreeg ik wat medicijnen mee en een verklaring dat ik tot dinsdag niet hoefde te werken. Die dag erna was nog wel echt naar, maar op de maandag voelde ik me al een stuk beter. In de middag begon ik me zelfs te vervelen en was ik het liggen in bed behoorlijk zat. Voor mij het perfecte signaal dat ik weer terug kon naar stage.

Ik voel me inmiddels weer vrijwel de oude, het enige waar ik nog mee uit moet kijken is eten. Rijst kan ik nog niet zo goed verdragen, ik word er misselijk van. Ook de hoeveelheid eten is nog niet wat het was. En dat was al een stuk minder dan mijn

porties in Nederland. Eigenlijk hoopte ik dat dit misschien een leuke bijwerking zou zijn, kan ik wat afvallen. Maar helaas, ijdele hoop, voor zover ik kan zien ben ik geen grammetje afgevallen.

Mijn doktersbezoek heeft mij wel op een idee gebracht voor een volgende blog, de verschillen tussen Nederland en Singapore. Ik heb nu bijna de helft van mijn stage erop zitten, dus ik heb inmiddels wel wat dingen gezien en meegemaakt om een leuke vergelijking te kunnen maken. Maar dat dus voor de volgende keer.