Een hele lange reis

Na maanden van voorbereiding was het eindelijk zover, ik ga naar Singapore! 8 maanden lang zal ik weg zijn van mijn vrienden en familie en ik begin me toch wel te realiseren dat dat best lang is voor iemand die behalve met vakanties nooit langer dan een week van huis is geweest. Natuurlijk heb ik er heel veel zin in, ik ga hopelijk een hele leuke stage doen aan de universiteit daar, National University of Singapore. Ik ga onderzoek doen naar de rol van Toll-like receptor 7 bij hartaandoeningen, waarbij we hopen dat we meer kennis krijgen over het mechanisme achter hartaandoeningen. Blijkt dat de resultaten zijn wat we ervan verwachten, dan is het mogelijk dat het op de één of andere manier gebruikt kan worden bij het onderzoek naar een nieuwe behandeling.

Schiphol Airport, Amsterdam
Daar sta ik dan, op Schiphol, met mijn moeder te wachten op mijn vader en Patrick, want die moeten weer eens plassen. Soms vraag ik me af wie er nou meer zenuwachtig

was. Mama vraagt of een selfie kunnen maken. Ik vind hem best goed gelukt, alleen of het nou echt Schiphol moet voorstellen? Ik vind het meer lijken op een geslaagde shopdag bij G-Star RAW. Na nog een foto met zijn viertjes, en hele dure drankjes en tosti's, op naar de incheckbalie. Thuis hadden we mijn bagage gewogen, en ik zou ongeveer 3 kg over het gewicht zitten met de koffers, en ook zoiets met de handbagage. Het zou erom gaan spannen of het wel geaccepteerd zou worden. Ik ben heel blij dat de handbagage niet gewogen werd, want de koffers hadden al zwaar overgewicht, en met zwaar bedoel ik 6/7 kg overgewicht, oeps! Of ik er misschien wat zwaardere dingen uit kon halen en naar mijn (ook al overvolle) handbagage kon overhevelen? Nee dat ging niet, dus ik moest wat dingen achterlaten. 3 kleine glazen flesjes parfum (van ongeveer een kg samen) eruit en afgegeven aan moeders, en

toen vond de stewardess het gelukkig wel goed. Gelukkig maar, want ik wist echt niet wat ik er verder nog uit kon halen. Als je 8 maanden weggaat is het meeste wat je meeneemt toch wel echt essentieel. Of nou ja, best wel essentieel, ik had uit de andere koffer, die 'helaas' al weg was gerold, wat toiletspullen kunnen halen, maar ik was erg blij dat dat niet hoefde.

Nadat ik afscheid had genomen van mijn ouders en Patrick (en ja, ik kon het uiteraard niet droog houden, emotioneel wrak dat ik ben) ging ik door de douane en bij de duty free shops heb ik gewoon weer een nieuw parfum gekocht. Ik had er alleen zo lang over gedaan met het uitzoeken van welk parfum ik wilde hebben dat ik geen tijd meer had om nog wat te eten voordat ik zou gaan vliegen. En dat was eigenlijk wel het plan, want tegen de tijd dat ik in Helsinki zou aankomen, zou het al laat op de avond zijn. Dus er zat niets anders op dan in één keer door naar de gate om te gaan boarden. En oh wat houd ik van die loopbanden op Schiphol, dat maakt dat hele eind naar de gate toch wel fijner.

Vantaa Airport, Helsinki
De vlucht naar Helsinki ging heel soepel en toen we landden zag ik dat het had gesneeuwd daar (en het was -11 graden). Toch nog iets van winter gezien voordat ik naar een land zou gaan waar ze alleen maar zomer kennen (ik klaag niet hoor, zomer is mijn favoriete seizoen). Heel veel overstaptijd had ik niet, dus even snel opfrissen en door naar de gate. En die was nog best ver weg, dus ik moest nog aardig doorlopen. Toen miste ik die loopband die ze wel hebben op Schiphol toch wel een beetje. En toen gebeurde er iets, waarvan ik nog steeds niet snap hoe ik het niet heb gevoeld. Ik had van Tanja een hele leuke flamingo nekkussen gehad voor Kerst, en die is gewoon van mijn tas losgemaakt en gestolen toen ik in de rij stond voor het boarden. Echt heel erg jammer dat mensen zo triest zijn dat ze zelfs nekkussentjes stelen. Achteraf bleek dit een soort voorbode te zijn voor de komende 3 uren. Want eenmaal in het vliegtuig vertrokken we maar niet. Bleek er iets mis te zijn met één van de motoren. Echt heel erg geruststellend, als je nog ruim 10 uur voor de boeg hebt in dat toestel. En toen begon het lange wachten. Tussendoor kregen we af en toe wat updates over hoe het ging. Lange tijd zat er geen verbetering in, op een gegeven moment werd er zelfs gezegd dat opstijgen heel erg moeilijk zou zijn met hoe het vliegtuig nu was en landen zelfs onmogelijk. Ik had het op een gegeven moment niet meer. Sommige mensen zijn ook uitgestapt. Maar ruim een film later en na het ontdooien van het vliegtuig (we stonden zolang stil dat er ijs had gevormd) konden we eindelijk gaan opstijgen. En ik kon gaan slapen, want het was inmiddels midden in de nacht en ik was toch wel een beetje moe.

Changi Airport, Singapore
Met ruim 3 uur vertraging, maar gelukkig wel een fijne vlucht, waarin ik voor mijn doen best veel geslapen heb, kwam ik eindelijk aan in Singapore. Wat is het eerste wat je doet als je aankomt op een vliegveld in het buitenland? Jep, van het wifi-netwerk gebruik maken om te zeggen dat ik was aangekomen. Nadat ik door immigratie was gegaan en mijn bagage van de band had gehaald liep ik naar Ching, die, samen met Mark, een vriend van haar, mij kwam ophalen van het vliegveld. En zoals een echte Filipijnse was het eerste wat ze zei, wil je wat eten? Nou daar zei ik geen nee tegen, en na een kleine zoektocht over het vliegveld, hebben we heerlijk pasta en pizza gegeten. Tussendoor hebben we nog wat foto's gemaakt bij wat kunstwerkjes die er waren gemaakt ter

gelegenheid van Chinees Nieuwjaar, want twee Filipino's (en een halve) betekent foto's maken. Na het eten was het inmiddels zo laat in de avond dat de vermoeidheid toe ging slaan. Met de taxi naar het nieuwe appartement van Ching en haar gezin, en waar ik zal wonen de komende 8 maanden. Na het opruimen van één koffer was ik inmiddels zo moe dat ik verdere pogingen tot uitpakken heb gestaakt en ben ik lekker naar bed gedaan. En nu maar hopen dat die jetlag mee zal gaan vallen.