Amed

Vanmorgen worden we al vroeg wakker. Waarschijnlijk omdat we nog een beetje in dit ritme zitten door de yogalessen die we iedere ochtend om 7 uur hebben gedaan. Ondertussen is de chef al bezig om een ontbijtje voor ons te bereiden. We zien de zon opkomen terwijl we alweer in de achtertuin zitten. Na het ontbijt ga ik met Mir op pad en blijft Simon een dagje thuis. Hij vindt het heerlijk al die luxe en wil nog even een dagje genieten voordat we weer naar huis gaan. Wij hebben een brommertje gehuurd die voor ons klaar staat bij de villa en gaan de mooie snorkelspots van Amed ontdekken. Eerst rijden we naar Jemeluk Bay, omdat onze gastheer heeft verteld dat het daar prachtig is onder water. Het leuke aan Amed is dat je hier vanaf het strand kunt snorkelen en dus niet met een boot mee hoeft die je naar de mooie plekjes brengt. Handig in deze tijd van sociale afstand. We lopen de zee in en ik ben nog maar amper onder water als Miriam als een gek begint te roepen dat ze wat moois ziet. Ik denk minstens dat ze een walvis heeft gespot, dus duik snel onder water om te kijken. Als ik haar vraag wat ze zag, zegt ze: “allemaal visjes”. Ik moet heel hard lachen om haar enthousiasme. Ze heeft voor deze vakantie nog niet eerder gesnorkeld, wat het voor haar extra bijzonder maakt. We spreken af dat we alleen naar elkaar roepen als we een haai of een schildpad zien. De onderwaterwereld is prachtig in deze baai. We zien veel felgekleurde vissen, prachtig koraal en de wereld aan enorme blauw/paarse zeesterren. Mir zwemt stilletjes rond tot ik haar op een gegeven moment hoor roepen en zie wijzen. Als ik de richting van haar vinger volg zie ik een schildpad zwemmen. Wauw, dit is ook weer zo mooi om te zien. We volgen de schildpad een tijdje en kijken hoe sierlijk hij zich door het water beweegt, zo mooi! Na een uurtje lopen we het water uit en gaan we nog even bij een ander strandje kijken. We hebben gelezen dat hier op de bodem van de zee een Japans scheepswrak ligt. Na nog een keertje goed insmeren duiken we het water in en gaan we op zoek. We zwemmen een tijdje rond, maar kunnen nog niets vinden, omdat we niet precies weten waar we moeten kijken. Op een gegeven moment zie ik ineens een obstakel vanaf de zeebodem omhoog steken en zwemmen we recht boven het wrak. Ook dit is echt bijzonder om te zien. Normaal gesproken zijn dit soort dingen niet bereikbaar voor snorkelaars, maar moet je hiervoor gaan duiken. Doordat het wrak zo dicht bij het strand ligt konden we hier gewoon naartoe zwemmen. Op het wrak heeft zich allemaal koraal ontwikkeld, waardoor er weer super veel felgekleurde visjes omheen zwemmen. We kijken weer onze ogen uit. Dan voelen we de zon op onze rug branden en durven we het niet aan om nog langer op het water te blijven dobberen. Het is zo fel dat we bang zijn dat we verbranden. Daarom stappen we weer op de brommer en eten we wat bij een hotel vlakbij het strandje waar we hebben gesnorkeld. Hierna gaan we nog even langs de supermarkt om vervolgens terug te rijden naar de villa. Simon heeft een heerlijk dagje gehad, maar vindt het ook wel weer gezellig dat we terug zijn. Als we even later onze bikini uitdoen blijkt dat we helemaal verbrand zijn op onze rug en benen. Ondanks dat we ongeveer elk uur gesmeerd hebben is de zon toch te fel

geweest. ’s Middags blijven we dus alleen maar in de schaduw en af en toe duiken we even het zwembad in om af te koelen. Tegen half 7 staat het eten voor ons klaar. Nadat we weer hebben genoten van de mooie zonsondergang liggen we ’s avonds lekker in de tuin waar het eindelijk een beetje begint af te koelen. Net als ongeveer elk uur checken we of onze vlucht nog niet gecanceld is en of de andere vluchten nog steeds doorgaan. Dit blijkt gelukkig het geval, dus we hebben goede hoop dat we morgen lekker naar huis kunnen. Na nog een laatste duik in het zwembad gaan we even later naar bed.