Doubtful Sounds

Zoals ik al zei moeten we er vroeg uit vanmorgen. Om half 7 gaat de wekker en na een paar keer snoozen, een ontbijtje en een kort ritje van 3 minuten komen we om half 8 bij de haven van Manapouri aan. Er is gelukkig nog een parkeerplaats vrij en rond 10 voor kunnen we de boot op. We gaan vandaag de Doubtful Sounds bezoeken. Deze fjorden zijn iets moeilijker te bereiken dan de Milford Sounds, want we moeten eerst met een boot Lake Manapouri overvaren, dan met de bus door de Wilmot Pass rijden om vervolgens weer op de boot te stappen. Het eerste tochtje met de boot is trouwens al prachtig. De zon is net op, dus er hangt nog mist over het meer. Vannacht is het

helemaal opengetrokken, dus we hebben prachtig weer, al is het wel koud. Na ongeveer drie kwartier varen en genieten van het mooie uitzicht en de koffie die we aan boord kunnen tappen komen we aan bij een enorm powerstation aan het einde van het meer. De kapitein vertelt ons dat hier voldoende stroom wordt opgewekt om het hele Zuidereiland van Nieuw Zeeland te kunnen voorzien. In plaats van het daarvoor te gebruiken wordt alles gebruikt door een aluminiumfabriek hier in de buurt. We stappen allemaal uit de boot en lopen naar het visitor centre in het kleine haventje. Hier krijgen we te horen dat er drie bussen zijn voor alle 127 mensen die op de boot zaten. De deur wordt opengegooid en het is rennen geblazen naar de bussen om een plekje te bemachtigen. Het wordt gebracht als een grapje door de crew, maar de meeste mensen nemen het erg serieus en duwen alles en iedereen opzij om in de bus terecht te komen. We hadden ons dit tripje iets minder massaal voorgesteld. Uiteindelijk past uiteraard iedereen makkelijk in de bussen en rijden we door de pas naar het begin van de fjorden. De pas is prachtig en onderweg zien we al ontzettend veel watervalletjes uit de bergen stromen. Als we iets omhoog rijden zien we ineens helemaal niks meer, omdat de wolken erg laag hangen. Onderweg vertelt onze chauffeur Grant van alles over het gebied en over hoe de fjorden zijn ontstaan. Op een gegeven moment horen we hem hard roepen en horen we daarna helemaal niks meer. Het blijkt dat er een Weka voor de bus langs rende en dat Grant zo hard heeft geroepen dat hij zijn eigen microfoon op heeft geblazen. Haha, we hebben erg gelachen. Gelukkig was dit ook bijna het einde van het ritje en hoeven we hierdoor niet veel te missen van de rest van zijn verhaal. We rijden het

begin van de Doubtful Sounds binnen en stappen aan boord van de grote boot die al voor ons klaar ligt. Vanaf dat moment kijken we echt onze ogen uit. Gisteravond heeft het geregend en dat is de reden dat we vandaag de perfecte omstandigheden treffen. Veel watervallen, maar daarnaast prachtig zicht, omdat er maar weinig wolken hangen. Het is echt zo magisch om door deze prachtige fjorden heen te varen! Niet te omschrijven en ook niet op foto’s vast te leggen. Het eerste uur varen we door de fjorden heen richting de Tasman Sea. Het water is rustig, maar ondanks dat de zon schijnt is het behoorlijk fris. Als we bij de zee aankomen slaat het ineens helemaal om. In de verte zagen we al lang de enorme golven aankomen, maar ineens varen we er ook dwars doorheen. Het voordek wordt afgesloten en we moeten ons met twee handen vasthouden en onze voeten stevig neerzetten om niet om te vallen. Maar we willen niet naar binnen, want het uitzicht is echt fenomenaal. De golven klappen hard tegen de eilandjes op die overal uit de zee opdoemen. Op een gegeven moment varen we naar een klein eilandje toe waar allemaal zeehonden op liggen. De één ligt lekker te zonnen, terwijl een ander zichzelf van de rotsen afsleept om een duik te nemen in de woeste zee. Wat fantastisch om te zien! En daar blijft het niet bij, want als we weer een klein stukje verder varen vliegt er ineens een enorme albatros voor de boot langs die met z’n vleugels uit wel drie meter groot is. We kijken onze ogen uit, wat een gigantische vogel. Ondertussen roept er iemand op de boot dat er pinguïns zijn gespot. Wauw, hier hadden we echt niet op gerekend, maar inderdaad zien we iets verderop een stuk of 5 pinguïns op een rots rondlopen. Het zijn Fiordland Crested

Penguins en deze super mooie beestjes die amper gezien worden in het wild hebben grote gele wenkbrauwen waardoor ze zo opvallen. Wat hebben wij een geluk vandaag, we hebben prachtig weer en zien super veel mooi Wildlife voorbij komen. We varen weer door en laten de zee achter ons. Op de terugweg varen we één van de armen van de fjorden in om The Sound Of Silence te ervaren. De motoren van de boot gaan uit en iedereen wordt gevraagd om een paar minuten volledig stil te zijn en op één plek te blijven zitten of staan. De minuten erna zijn magisch. Het lukt inderdaad alle 127 mensen om stil te blijven en het enige wat we nu nog horen terwijl we ronddobberen in deze prachtige omgeving zijn een paar vogels die aan het fluiten zijn. Zo bijzonder. Wat ons betreft gaan de minuten veel te snel voorbij en hadden we hier

wel een uur kunnen blijven staan. Helaas geldt dat niet voor iedereen en varen we daarna weer verder. Inmiddels zijn we echt helemaal verkleumd, dus hoe graag we ook buiten willen blijven staan, we moeten onszelf echt even opwarmen. Dus halen we een kopje koffie en gaan we binnen even zitten terwijl we nog steeds door de ramen naar buiten kijken. Rond een uur of 1 komen we weer bij de bus aan die ons via dezelfde prachtige pas terug brengt naar Lake Manapouri. De mist die vanmorgen nog in de bergen hing is inmiddels opgelost. We stoppen daarom onderweg nog bij een uitkijkpunt boven op de berg waarvandaan we over de fjorden heen kunnen kijken waar we net doorheen gevaren zijn. Ook vanaf hier is het prachtig om te zien. Een half uurtje later stappen we in de volgende boot die ons terug brengt naar de haven van Manapouri. Wat hebben wij een geweldige dag gehad! We hadden veel verhalen gehoord over de Sounds en wisten dat we dit echt niet mochten missen, maar dat het echt zo magisch zou zijn… Het is nog niet zo laat, dus we besluiten om nog een uurtje naar de kust te rijden en daar een camping uit te zoeken. Dit blijkt een goed idee, want als we bij de Freedom Camping aankomen de we in onze app hebben gevonden blijkt dit weer een fantastisch plekje te zijn. We lopen eerst een stuk over het strand en gaan dan lekker nog even in de zon zitten. Het is ongeveer 20 graden en voor het eerst vandaag heb ik het gevoel dat m’n handen en voeten een beetje opwarmen. Na het eten gaan we op het strand zitten en hier blijven we zitten tot de zon onder gaat. En omdat we nog niet genoeg moois hebben gezien vandaag is deze ook nog eens super mooi. Voor het strand ligt een klein eilandje, Monkey Island, dat vroeger door de Maori werd

gebruikt om walvissen te spotten. Nu geeft dit eilandje een prachtig plaatje als de zon er achterweg zakt en de lucht in alle kleuren van de regenboog kleurt. Ik kan niet stoppen met foto’s maken, het is allemaal zo mooi! Als er echt helemaal geen licht meer over is gaan we naar binnen, doen we daar nog een spelletje en kruipen we dan lekker in bed.