Einde van een fantastische reis

Na een goede vlucht van ongeveer 9 uren komen we aan in Doha. We hebben alledrie het grootste deel van de vlucht geslapen dus zijn aardig uitgerust als we wakker worden en het ontbijt wordt gebracht. Het is toch wel even een omschakeling. Van ontbijt op ons dakterras met uitzicht op zee, naar ontbijt op een opklaptafeltje terwijl de buurman 20 centimeter verderop zit. Gelukkig kunnen we nog één keer genieten van een prachtige zonsopgang, want terwijl ik m’n kopje koffie drink kleurt de lucht oranje en roze terwijl de zon langzaam naar boven komt. Even later landen we en zijn we weer een stukje dichter bij huis. We gaan op zoek naar vluchtinformatie en zien dat ook onze vlucht naar Amsterdam nog steeds op de planning staat. Ik heb per ongeluk een flesje water in m’n handbagage laten zitten, dus ik wordt boos aangekeken door de douane medewerker die zegt dat hij toch gevraagd had of ik water bij me had. Ik bied m’n excuses aan, drink snel het flesje leeg en mag dan doorlopen. We hebben drie uur overstaptijd en er is WiFi op het vliegveld, dus we kunnen mooi even de familie op de hoogte brengen dat we goed zijn aangekomen. De tijd vliegt voorbij en voor we het weten gaat de gate open en mogen we boarden. In het vliegtuig knuffel ik een paar keer extra met Miriam, omdat we niet weten hoe het straks allemaal gaat komen als we weer in Nederland zijn. We hadden ons de thuiskomst natuurlijk heel anders voorgesteld. Na drie maanden eindelijk weer terug, maar nog steeds niet in de gelegenheid om iedereen weer te zien die we al zo lang niet gezien hebben. We kunnen ons er nog niet zoveel bij voorstellen, maar hebben genoeg berichten ontvangen van jullie allemaal dat er echt helemaal niks aan is. Hopen dat deze ellendige tijd zo snel mogelijk voorbij is, zodat we in ieder geval onze familie en vrienden weer kunnen zien. Ook de vlucht naar Amsterdam verloopt voorspoedig. Onderweg is het op de meeste plekken helder en zien we onder ons de woestijnen, besneeuwde bergtoppen en uiteindelijk de polder liggen. We zwaaien naar papa en de oma’s. Het voelt zo dicht bij nu we Emmeloord zien liggen, maar ondertussen weten we dat het nog erg ver weg is voor we ze weer zien. Een dik uur eerder dan gepland komen we aan op Schiphol. Hans haalt ons op en die is uiteindelijk maar net op tijd, omdat we vanuit het vliegtuig een berichtje naar hem konden sturen. Het is vreemd om op Schiphol aan te komen. Bij de bagageband is het nog erg druk met mensen die uit ons vliegtuig komen. Afstand houden lijkt ineens niet belangrijk meer als mensen hun koffer op willen halen. Zodra we onze bagage hebben gepakt lopen we de aankomsthal in en is het vliegveld zo goed als uitgestorven. We staan in één klap met beide benen op de grond. Wat een bijzondere gewaarwording. Op Schiphol lopen we nog even naar het kantoor van Qatar. Nadat we bijna een uur in de rij hebben gestaan wordt ons verteld dat ze hier ook niks voor ons kunnen doen en dat we online maar moeten proberen om een vergoeding te krijgen. Dit hebben we al heel vaak geprobeerd, dus naar ons geld kunnen we wel fluiten. Dat laten we nu ook los, want uiteindelijk hebben we een fantastische reis gemaakt en het zou zonde zijn om daar niet met alleen maar positiviteit aan terug te denken. Hans neemt ons mee naar Zwolle, waar mijn auto staat. Het is fijn om Jasmijn en Veerle weer te zien na zo’n lange tijd, ze hebben koekjes voor ons gebakken. Ze zijn echt zo super groot geworden. Ook Mir is wel erg blij om weer thuis te zijn. We rijden door naar huis, waar ons een bijzondere verrassing staat te wachten. Het hele huis staat namelijk vol met boodschappen, bloemetjes en allemaal lieve kaartjes van onze vrienden. Hartverwarmend om op deze manier thuis te komen. Er staat een grote pyramide met WC papier op tafel, dus ook hier hoeven we ons de komend tijd geen zorgen om te maken. Dan komt Nienke nog aanrijden met een dikke bos bloemen. Oeps, net te vroeg thuis voor deze verrassing, maar zo lief. We spreken af dat we de knuffel voor later bewaren. De volgende ochtend worden we al vroeg wakker en als we beneden zijn gaat de bel en staat Monique voor de deur met een ontbijtje. Ook nu moet ik me inhouden om haar niet om de nek te vliegen. Zo lief dit allemaal. En de rest van de dag blijft op deze manier doorgaan. We krijgen kaartjes via de post van Reina en Mariska, Linda komt met Vic en Beau een bezoekje brengen in de tuin en ook Alex komt nog even langs met zijn jongens om ons gedag te zeggen. FaceTime biedt uitkomst voor welkomst telefoontjes van Judith, Reina, Dicky en José. Iedere keer krijg ik een brok in mijn keel en schieten de tranen in m’n ogen, want hoe lastig ik het ook vind om niet te kunnen knuffelen met iedereen (ik hou zooooo van knuffelen) zo fijn is het om te zien dat we zulke bijzondere vrienden om ons heen hebben. Ondanks deze gekke tijd vindt iedereen zijn manier om een beetje liefde te sturen en ons weer een fijn welkom thuis te geven. En ook dat is een herinnering zijn die voor altijd aan deze fantastische reis gekoppeld zal zijn.