Kata Tjuta

Ondanks de iets te lange powernap van gistermiddag slapen we heerlijk vannacht. De wekker gaat wat later dan gisteren, want de weersvoorspellingen zijn een stuk koeler. We staan rond 6 uur op en dan is het nog maar 21 graden. Dat is wel even lekker na alle warmte. Na een ontbijtje rijden we het National Park weer in, omdat we gaan hiken bij Kata Tjuta. We stoppen eerst bij het uitkijkpunt waar we gisteren ook geweest zijn en zien de ochtendzon prachtig tegen de enorme rotsformatie schijnen. Daarna rijden we door naar Walpa Gorge. Als we een paar kilometer verder zijn rijdt er ineens een auto op onze kant van de weg. We schrikken ons dood en

Simon begint al te toeteren. Dan bedenken we ons ineens dat wij juist op de verkeerde kant van de (gelukkig lange rechte) weg rijden en niet onze tegenliggers. Het ging steeds prima met het links rijden, maar omdat je hier soms kilometers niemand tegen komt moeten we er toch weer even goed om denken. Gelukkig gaat alles goed en komen we even later aan bij Walpa Gorge. Dit is een mooie wandeling dwars door een kloof van Kata Tjuta heen. Op de heenweg zijn er nog geen andere toeristen en lopen we met z’n tweetjes in alle stilte tussen de enorme rotsen door. We voelen ons best klein zo en verbazen ons over de verschillen met Uluru, ondanks dat de twee rotsformaties maar 50 km uit elkaar liggen. We zien hier veel meer begroeiing en er lopen zelfs stroompjes water en poeltjes tussen de rotsen door. In de poeltjes zien we allemaal kikkervisjes zwemmen. Helaas zijn er ook overeenkomsten,

want de 100.000 vliegen die gisteren constant om ons hoofd vlogen zijn er nu ook weer. De wandeling is maar een paar kilometer, met op het einde een mooi uitzicht over de woestijn. Via dezelfde weg lopen we terug en is het ineens gedaan met de rust. Er is weer een blik met Japanners opengetrokken. We lopen rustig terug en ineens stopt Simon en wijst naar de grond. Voor ons kronkelt een groot insect over de rotsen heen, brrr. Als we terug zijn bij de auto rijden we door naar Valley of the Winds. De naam kunnen we nog niet helemaal plaatsen als we beginnen aan de hike door het rustige en windstille gebied. Het is nog steeds lekker koel, dus we lopen zonder ons te haasten over het pad richting de rotsen. Onderweg zien we weer allemaal vogeltjes en reptielen, met dank aan Simon, die hier op één of andere manier oog voor heeft. Het pad loopt omhoog en ineens begrijpen we de naam Valley of the Winds die aan deze vallei is gegeven. Als we bijna boven zijn worden we bijna weggeblazen, zo hard waait het hier. Het is niet vervelend, want door de klim hebben we het lekker warm gekregen. Op de rotsblokken die hier boven liggen eten we een broodje en rusten we even uit van de hike, terwijl we een prachtig uitzicht hebben over de vallei. We kunnen hier ongestoord ons broodje opeten, want de vliegen kunnen de harde wind waarschijnlijk ook niet aan. Ze zijn ineens verdwenen. We lopen terug naar de auto en rijden het park weer uit naar onze cabin toe. ’s Middags blijven we hier lekker zitten om een boek te lezen en een filmpje te kijken. Aan het eind van de middag loop ik nog naar een klein museum vlakbij de camping, waar uitleg wordt gegeven over de ontdekking van Uluru en Kata Tjuta en waar te zien is welke planten en dieren er in de omgeving lever. Als ik terugloop naar de

camping zie ik ineens een enorme hagedis de weg oversteken. Daar ga ik natuurlijk achteraan om aan te tonen dat ik ook best reptielen kan spotten zonder dat Simon ze voor me aanwijst ;). Teruggekomen op de camping nemen we nog een duik in het zwembad, omdat het inmiddels toch wel weer warm is geworden. Na het eten pakken we alvast wat spullen in, want vandaag was alweer de laatste dag dat we hier verbleven.