Rood is het nieuwe bruin en scheef is het nieuwe recht

Helloooooooooooooooo!

Dit zal mijn laatste blog over de Filipijnen zijn, aangezien ik nu al een week aan het reizen ben en nog maar weinig tijd heb om te schrijven!

Een aantal weken geleden stond er een weekendje Malapasqua (lees: hét duikersparadijs in de Filipijnen) voor de deur. Vol goede moed vertrokken Elles en ik met de bus naar het noorden van Cebu. Na een aantal uurtjes kwam de haven zo ongeveer in zicht, maar nog niet helemaal…Vijf kilometer voor de eindbestemming stopte onze bus ermee. Er werd niets verteld aan de passagiers, maar toen Elles en ik nog als enigen in de bus zaten leek het ons ook wel verstandig om uit te stappen. Ik zag nog net hoe er een aantal verloren bus onderdelen van het wegdek werden geschraapt. “The bus is in trouble” werd ons uiteindelijk verteld, maar dat hadden wij natuurlijk al lang gezien. Elles en ik besloten te wachten op de volgende bus, want onze eigen bus zou niet meer verder kunnen. Al snel kwam er een hulpdienst die de bus probeerde te fixen, maar dit mocht helaas niet baten. Elles en ik wachten en wachten, want wij hadden van horen zeggen dat de volgende bus er “zo” aan zou komen. Na een dik half uur gewacht te hebben vond ik dat er genoeg tijd was verspild en hebben wij de laatste kilometers naar de haven op een scooter afgelegd. Lang leve het Filipijnse OV!

Met een minibootje vertrokken Elles en ik naar Malapasqua, een eiland waarvan de omtrek niet meer dan 2 km2 is. Hier eenmaal aangekomen gingen wij op weg naar ons resort, Thresher Cove. We bleken in een reuzeleuk hutje op het strand te mogen slapen. De zee lag pal voor onze deur dus het uitzicht was natuurlijk geweldig. Het enige nadeel was de “shared bathroom”, die wij al tegen waren gekomen tijdens het boeken van onze kamer. Geen probleem dachten wij. Later bleek dat we de badkamer met zo’n 569 andere gasten moesten delen. Er was 1 douche, twee wc’s en de badkamer lag op zo’n 100 meter van onze cabana. Ik kreeg nogal een campinglife-gevoel toen ik ‘s ochtends in mijn pyjama het terrein over probeerde te sneaken en midden in de nacht de halve marathon moest afleggen om de wc te bereiken. Door de buspech en enige vertraging door onszelf, waren we pas aan het einde van de dag helemaal geïnstalleerd en hebben we niet veel meer gedaan.

De volgende dag was het dan eindelijk zover: de langverwachte eerste duik. Spannend natuurlijk, maar ik had er het volste vertrouwen in dat de duik succesvol zou worden aangezien mijn oren helemaal tip-top waren verklaard. Na een aantal verklaringen en handtekeningen waren wij klaar om ons in een prachtige wetsuit te hijsen. Nadat wij strak in het pak zaten kregen Elles en ik een privé-

minicursus over duiken. Wij weten nu alles over handsignalen, de reden waarom je nooit mag stoppen met ademhalen tijdens het duiken en veeeeeeel meer. Na deze spoedcursus was het tijd voor een oefenrondje in het zwembad. Nadat ik volledig was uitgerust met al het duikmateriaal, kon ik mijzelf nauwelijks overeind houden. Je krijgt gewichten om je middel die je gelijk omlaag trekken, de zuurstofcilinder is loeizwaar en de zwemvliezen aan je voeten maken het onmogelijk om jezelf fatsoenlijk voort te bewegen. Afijn, ik voelde mezelf natuurlijk wel een echt pro. Na wat oefeningen in het zwembad was het tijd voor het echte werk en voeren wij met een boot naar een mooi rif. Helaas kwam er snel een einde aan het duikavontuur voor mij. Na vier meter afdalen werd de druk op mijn oren ondraaglijk en kon ik deze ook niet kwijtraken zoals andere mensen dat wel kunnen. Om te voorkomen dat ik straks met een gescheurd trommelvlies zit, heb ik besloten om alleen terug te gaan. Elles heeft haar duik wel voltooid en heeft samen met de nogal romantische duikinstructeur (die haar hand warm hield in het water) de onderwaterwereld verkend.

’s Avonds zijn we het dorp ingegaan en hebben Elles en ik de wekelijkse ‘local’ disco bezocht. Denk aan de meeste foute partymuziek ooit, jaren ‘70 danspasjes en een met discolampen verlichte basketbalplaats. De disco hebben we gelaten voor wat het was en in plaats daarvan zijn we heerlijk uiteten geweest. Ik was helemaal gelukkig toen ik voor het eerst in een aantal maanden zelfgemaakte tomatensoep van het menu kon bestellen.

Zondags zijn Elles en ik alweer richting huis vertrokken, terwijl de zon heel hard op ons bolletje scheen. We hebben eens een keer de ‘local’ bus genomen, wat betekende een gebrek aan ruimte op je zitplaats en ARKO (Alle Ramen Kunnen Open). Nadat ik drie uur lang ben gesandwicht tussen Elles en een paar volslagen, volslanke Filipijnse dames was ik er wel klaar mee. We hebben een hapje gegeten bij Jollibee en zijn toen braaf naar huis gegaan. Voor 10 uur lagen we in ons bedje, want de volgende dag ging de wekker alweer vroeg.

Diezelfde week zijn Elles en ik naar een plaatselijke kapper geweest om ons haar eens even een gezonde boost te geven. Het leek ons wel geinig om ons kapsel te laten bewerken door een echte Filipina. We vonden een kapperszaakje dat er wel oké uitzag en Elles mocht als eerste plaatsnemen. Eerst werden er honderdduizend foto’s en filmpjes van ons gemaakt, want twee blanke meiden in je kapperszaak zie je ook niet iedere dag. Nadat Elles eens even flink was gekortwiekt, was ik aan de beurt. De kapster leek te doen met je haar wat haarzelf mooi leek, dus was ik een beetje bang geworden. Ik legde uit dat ik graag een centimetertje van mijn haar af wilde, de zogeheten “puntjes”, en dat ik twee lagen in mijn haar heb die

geknipt moesten worden. Voor maar €1,40 heeft de kapster maar liefst 4 à 5 centimeter van mijn haar afgeknipt en heeft ze, voor het gemak, de lagen helemaal uit mijn haar geknipt. Er is niets meer van over. Ik kon wel huilen toen ik grote plukken blond haar op de grond zag vallen, die beslist langer waren dan 1 centimeter. Boehoe. Ik betwijfel nu ook of de vrouw wel echt kapster was, of dat ze maar deed alsof. Ik kan in ieder geval niet wachten om in Nederland weer naar mijn oude vertrouwde kapster te gaan, want knippen kunnen ze hier echt niet. Mijn pony knip ik tegenwoordig maar zelf, want ook dit gaat iedere keer faliekant mis. Scheef is hier het nieuwe recht lijkt het wel. Onder het mom van “het is maar haar” kan ik er nu in ieder geval weer een tijd tegenaan.

Ons een na laatste weekend zijn Elles en ik naar Dumaguete in Negros geweest, een eiland ten westen van Cebu. De eerste poging om hiernaar toe te reizen mislukte helaas, aangezien er vanwege een zogenaamde tyfoon geen bussen en ferry’s naar Dumaguete gingen. De volgende ochtend hebben Elles en ik een nieuwe poging ondernomen om in Dumaguete te komen. De tyfoon was op miraculeuze wijze verdwenen dus waren we good to go voor een dagje in de bus. Rond het avondeten waren wij in Dumaguete en zijn we uiteten geweest bij een lokaal buffetrestaurant. Ik begin de curry’s hier steeds meer te waarderen en rijst gaat er iedere dag wel in. In Dumaguete hadden we alleen maar een tussenstop, aangezien we 1 dag verloren hadden vanwege de tyfoon. Op zondagochtend zijn we naar Apo Island afgereisd, een ieniemienie eilandje onder Dumaguete. Apo Island is het meest geweldige eiland so far, aangezien je hier kunt snorkelen met zeeschildpadden. We gingen met een bootje vanaf het vastenland naar het eiland. Onderweg werden we klets- en kletsnat aangezien ook de boot van miniatuurformaat was. Apo Island was de ijskoude douche dubbel en dwars waard. Het was een prachtig eiland, omgeven door rotsen die zijn gevormd door de natuur. Het water was kristalhelder, het strand wit en de sfeer op het eiland was gemoedelijk. We hebben snel een verblijfplaats (homestay) gefixt, wat iets weg had van een boomhut en waar helaas geen luxe voorzieningen waren. Op het eiland is maar vier uur per dag stroom en wordt er water gewonnen uit een waterput. Hoezo primitief? We hebben de hele middag doorgebracht met snorkelen, maar wij vroegen ons toch af waar de schildpadden waren. Wij zaten halverwege op zee, maar hadden er nog geen een gespot. Vreemd vonden wij. Toen wij dit tegen een local vertelde bleek dit zeker vreemd te zijn. Hij nam ons mee op ontdekkingstocht en we leerden dat de zeeschildpadden juist dicht bij de kust zwommen in plaats van diep in de zee. Aha. Vandaar. We hebben in totaal vier schildpadden gespot en het was echt een megatoffe ervaring. Gewoon onbeschrijfelijk en zo mooi dat ik wel kon huilen. Ook het koraal was prachtig om te zien, aangezien dit bijna niet aangetast was door mensen of de natuur.

De volgende dag stonden we fris en fruitig op voor een nieuw snorkelavontuur. Dit keer gingen Elles en ik gewapend met onze telefoons in waterdichte hoesjes het water in. We waren vastberaden om al het moois onderwater vast te leggen en wat gave plaatjes te schieten met een schildpad. Hier dachten onze telefoons anders over. Om een lang verhaal kort te maken: we zijn erg blij met de 10 foto’s en 7 filmpjes die we wél hebben. Eind goed, al goed… Door al onze inspanningen zijn wij die dag zo hard verbrand, dat echt alles zeer deed. Lopen, zitten, liggen, naar de wc gaan… Het was allemaal een ramp aangezien onze rug echt roder dan rood was. Gelukkig maakten de schildpadden alles goed, want we hadden het voor geen goud willen missen.

De laatste week op stage was druk maar wel heel leuk. Elles en ik zijn op bezoek geweest in een gevangenis en hebben de rechtszaal bezocht, waar je hoorzittingen kan bijwonen tussen de gevangenen. Dit was een aparte ervaring, maar wel heel bijzonder. Ook hebben wij inkopen gedaan van het sponsorgeld en als afscheidsuitje hebben wij de kids en het personeel getrakteerd op ‘Dutch pancakes’ en een dagje zwemmen bij een resort. Tijdens het officiële afscheid werden er heel veel dankwoordjes gedaan, foto’s gemaakt en hebben wij de kids alle cadeautjes gegeven die wij van het geld hebben gekocht. Ze waren helemaal door het dolle heen! Ook betalen wij van het sponsorgeld de opleiding van twee tieners van Batang Pinangga en hebben wij dit die avond bekend gemaakt. Deze twee tieners waren helemaal verbluft en natuurlijk super dankbaar. We hebben dus een mooi afscheid gehad en het was een hele bijzondere ervaring om stage te mogen lopen bij een organisatie in het buitenland. De kids ga ik uiteindelijk toch wel een beetje missen en als het kon, zou ik het zo weer overdoen.

Bij deze wil ik iedereen bedanken die mij heeft gesteund om mijn droom werkelijkheid te maken en die telkens trouw mijn blogs heeft gelezen. Het was geweldig om steeds jullie leuke en lieve reacties te mogen ontvangen! Nu ga ik genieten van mijn welverdiende vakantie en zie ik diegenen die geïnteresseerd zijn in de rest van mijn avonturen in het nieuwe jaar. Salamat po and see you soon! Liefde!