Een wereld van verschil

Hello to you all, hier even een update van vorige week!

Het inburgeringsproces is officieel begonnen… Dit houdt in dat Elles en ik drie keer per dag een poging doen tot rijst eten, wij binnenshuis overal onze schoenen uitdoen en wij op de foto gaan met wildvreemde Filipino’s aangezien zij dat zo graag willen. De locals vinden het erg bijzonder om twee blanke meisjes in het wild te zien rondlopen. Je wordt nageroepen, met grote ogen aangestaard en de meeste kinderen zwaaien bijna hun arm uit de kom als ze je tegenkomen. Stiekem is al die aandacht best wel leuk. Elles en ik hebben inmiddels geen last meer van onze jetlag, wat betekent dat wij de meeste nachten gewoon lekker doorslapen. Waar wij momenteel wel veel last van hebben zijn de muggen, die hier geen genade kennen. Ik smeer mij iedere avond van top tot teen in met deet, verstop mijzelf onder een deken als ik ga slapen en de klamboe is momenteel mijn grootste vriend. Toch weten de muggen mij nog steeds te vinden. Volgens onze begeleiders worden de muggenbulten over een maandje of wat wel minder… Let’s hope so want laten we eerlijk zijn: niemand vind het leuk om erbij te lopen als Miss Muggenbult terwijl je jezelf een ongeluk krabt.

Vorige week dinsdag zijn Elles en ik om de tafel gaan zitten met onze begeleiders Butch, Ann en Bing (de Social Worker). Wij hebben afgesproken dat Elles en ik ongeveer twee dagen in de week stage gaan lopen en drie dagen in de week aan de slag gaan met ons onderzoek. Ze zijn hier net zo flexibel als de spaghetti die vanavond misschien wel op je bord ligt, waardoor wij vrij worden gelaten in hoe wij onze tijd graag willen verdelen. Dit is erg fijn en geeft Elles en mij het gevoel dat er op ons wordt vertrouwd.

Vorige week donderdag zijn Elles, Bing, Era (huismoeder) en ik met acht kinderen naar de tandarts geweest. Dit was bepaald geen feestje. De kinderen hier hebben allemaal een ontzettend slecht gebit, lees: rotte tanden (of zelfs kiezen) en tanden waar meer gaatjes inzitten dan je op één hand kunt tellen. Ik viel bijna van mijn stoel toen ik hoorde dat het voor een aantal kinderen de eerste keer was dat zij naar de tandarts gingen, terwijl zij toch al vijf/zes/zeven/acht jaar zijn. Na een rit van 2,5 uur kwamen wij aan bij het ziekenhuis in Ayala, waar de tandartsenpraktijk gevestigd was. Toen wij de praktijk inliepen werden de kids toch wel ietwat nerveus, maar tegelijkertijd waren zij ook erg nieuwsgierig naar wat hen te wachten stond. Na een paar minuten vloog de deur van de praktijk

open en kwam er een vrouwelijke tandarts binnenstormen. Ze had ontzettend veel haast vertelde ze, voordat ze de hand van het eerste kind dat ze tegenkwam vastpakte en haar in de stoel lanceerde. Binnen 20 minuten had de tandarts zes kinderen in de stoel gehad, huilend en al, en had ze in totaal zes tanden getrokken. Ik was lichtelijk in shock na deze ervaring en het huilen stond mij dan ook nader dan het lachen. Ook het zien van de verdovingsspuit die werd gebruikt, zorgde ervoor dat bij mij de rillingen over mijn rug liepen. Het was geen lief, klein injectiespuitje zoals wij deze in Nederland kennen, nee. Hier gebruiken ze nog “ouderwetse” metalen spuiten waar een ampul in wordt gestopt, die vervolgens via een mega dikke naald wordt leeggespoten. Arme kienders. Na dit bliksembezoekje aan de tandarts zijn we nog naar een andere tandartsenpraktijk gereden, waar de overige twee kinderen een (gratis) behandeling kregen. Gelukkig geen tandentrekkerij meer, maar voorlichting over hoe je je tanden goed moet poetsen. Na dit alles was een lekker ijsje

om de pijn te verzachten wel op z’n plaats en zijn we rond drie uur weer naar huis gereden. Wat een dag, wat een dag…

Afgelopen zondag hebben Elles en ik de hele dag meegelopen met het dagprogramma van de kinderen, wat betekende dat wij om 05:00 uit de veren moesten. Nog half slapend zijn wij de dag begonnen met een uurtje tuinieren, oftewel het gras ontdoen van verlepte blaadjes. Zeer nuttig. Hierna was het tijd voor een ontbijtje en daarna hadden de kinderen “huiswerkuurtje”. Echter heb ik tijdens dit uurtje, wat later twee uur bleek te zijn, geen enkel kind gezien dat huiswerk maakte. Wat Elles en ik wel zagen verbaasde ons enorm… Kinderen die op tafels gaan zitten/liggen/eventueel staan, kinderen die met boeken/blokken/schoenen/sinaasappelschillen naar elkaar gooien, kinderen die elkaar slaan als er onenigheid is of gewoon voor de lol… Elles en ik keken elkaar bedenkelijk aan, voornamelijk omdat de huismoeder dit alles zag maar er niets van zei. Regels lijken hier niet te bestaan, grenzen kennen ze niet en opruimen is een vies woord. Het is Elles en mij opgevallen dat bovenstaand gedrag hier de normaalste zaak van de wereld is. Echter vinden wij het niet oké dat kinderen elkaar te pas en te onpas meppen en er zelfs een spelletje bestaat dat als volgt gaat: ik geef jou een stukje van mijn brood (dat hier wordt gegeten als snack/beloning) en in ruil daarvoor mag ik jou op je hoofd slaan… Er is geen sprake van moreel besef en de sociale vaardigheden van deze kinderen lijken in geen velden of wegen te bekennen. Daarnaast wordt er aan academische vaardigheden, zoals leren schrijven, lezen en rekenen, weinig aandacht besteed. Er zijn hier kinderen van acht jaar die alleen hun eigen naam kunnen schrijven, that’s it. Elles en ik vinden dit alles best wel erg en zijn het natuurlijk ook niet gewend. Aan de andere kant zijn de praktische vaardigheden van de kinderen (zoals de was doen, douchen, aankleden, tandenpoetsen en eten met lepel en vork!) wel goed ontwikkeld. Wij vinden het erg positief dat dit aangeleerd en gestimuleerd wordt, maar zoals je leest denken wij ook dat er nog veel meer (structuur en regels!!!) te halen valt. Anyway, ik was blij toen ons meeloopdagje rond 20:00 erop zat en ik samen met Elles kon terugblikken op een nogal bizarre dag met schokkende ervaringen. Hoezo een wereld van verschil?