Tien vingers en tien tenen

Ayo!

Het klinkt nogal cliché, maar het is echt waar: de tijd vliegt als je het naar je zin hebt! Ik zit alweer een dikke maand op dit prachtige eiland en ik heb mijn draai gevonden. Het regenseizoen lijkt hier officieel begonnen te zijn, maar dat mag de pret niet drukken. Elles en ik hebben immers megaleuke parapluutjes en regenjasjes, die wij gerust hanteren terwijl het buiten nog gewoon 25 graden is.

Rondom onze stage is er nu, na ruim vier weken, eindelijk meer duidelijkheid over onze taken. Elles en ik lopen voortaan op maandag en donderdag mee met de huismoeder om te helpen met de dagelijkse activiteiten. Dit houdt onder andere in dat wij helpen met het douchen van de kinderen, ondersteuning bieden bij eetmomenten, groepsactiviteiten aanbieden en Engelse boekjes lezen met een aantal kinderen om hun taalvaardigheid te verbeteren. Het is fijn om het gevoel te hebben iets te kunnen betekenen voor de organisatie en ook op onze stagedagen vliegt de tijd voorbij! De overige dagen gebruiken Elles en ik om aan ons onderzoek te werken (of om uitstapjes te maken).

Om te vieren dat ik het al een maand met Elles uithoud, en andersom natuurlijk, hebben wij een weekendje in Argao (een plaats in het zuiden van Cebu) doorgebracht. Hier verbleven wij in een resort dat rechtstreeks aan de zee grensde en dat was echt heerlijk. In slaap vallen en wakker worden met het geluid van de golven op de achtergrond zorgde voor een optimaal “weekendje-weg”-gevoel. Wij hebben deze trip samen met Marissa, de homeschool teacher van onze organisatie, gemaakt en zij was onze gids. We vertrokken vrijdagochtend om 08:00. Zes uur later en vijf vervoersmiddelen (no kidding: busje, heel krap busje, taxi, tourbus en tricycle) verder was ik behoorlijk gaar, maar we waren dan eindelijk op de plaats van bestemming! We hebben 's middags niet meer veel gedaan, tenzij je de airco misbruiken, zee-selfies maken en de wifi platleggen meetelt. 's Avonds hebben we Argao verkend. Er was een fiësta gaande dus het was een drukte van jewelste. Er was zelfs een heuse kermis opgebouwd en in plaats van botsauto’s hebben ze hier botsbootjes in een reuzezwembad! Elles en ik hebben de drang kunnen weerstaan om het innerlijke kind in ons los te laten! In plaats van de kermis onveilig te maken zijn wij over een markt gestruind om wat fruit in te slaan. Toen wij terugkwamen bij ons resort hebben we onszelf getrakteerd op een heerlijk alcoholisch drankje want ik moet eerlijk toegeven: dit was al veel te lang geleden. We bedachten dat het wel leuk zou zijn om op het terras van ons resort te gaan zitten, maar door dit te doen verstoorden we een bruidsfeestje. Of we mee wilden doen? Lief aangeboden, maar toch bedankt. We hebben even toegekeken en zijn daarna letterlijk onder de wol gekropen. De airco had opeens toch wel een beetje een Noordpool-effect...

De volgende dag zijn we naar Oslob, een plaats 1,5 uur ten zuiden van Argao, vertrokken. Hier hebben Elles en ik iets gedaan waarvan ik nooit had durven dromen, namelijk zwemmen met walvishaaien. Voordat ik serieus kon nadenken over het feit dat ik misschien wel zou eindigen als vissenvoer, zat ik al in een bootje dat de zee op werd geroeid. Lichtelijk nerveus natuurlijk. Ik viel bijna uit de boot toen ik een haaienvin zag rondcirkelen boven het wateroppervlak. Het leek wel een hele slechte film. Verder geen paniek want walvishaaien zijn ongevaarlijk, tenzij je eruitziet als plankton en er ook nog eens naar ruikt. Ons bootje werd stilgelegd en Elles en ik mochten samen met de andere toeristen het water in. Elles moest eerst van mij, aangezien ik een donkere vlek onder onze boot zag bewegen en het niet helemaal vertrouwde. Door haar enthousiasme viel Elles letterlijk uit de boot en raakte met een harde “splash” het water. Onze gids riep verschrikt: “Nooooo! Don’t jump! You will scare the whalesharks!”. Helaas was het al te laat en kwam ik niet meer bij van het lachen. Na mijn lachbui deed ik een schietgebedje en liet mijzelf toen ook het water in zakken. Met mijn duikbril en snorkel gereed dook ik onder water en wat ik toen zag was fantastisch! Een walvishaai van zo’n 10 meter lang zwom voor mijn neus langs en als

ik zou willen had ik hem kunnen aanraken. Dit is echter streng verboden, net als het voeren van de dieren en het opsmeren van zonnebrandcrème (Elles…………). Anyway, het zwemmen met deze gigantische beesten was een ontzettend bijzondere ervaring. We hadden een gids die een paar onderwaterfoto’s van ons heeft gemaakt, 110 bleek achteraf, en op de meeste foto’s hebben wij de walvishaai(en) helemaal voor ons alleen. Af en toe zwom er een walvishaai langs ons op, waarbij Elles en ik een vin of een ander lichaamsdeel langs ons voelde schuren. Hierop begonnen wij natuurlijk allebei heel hard te gillen en spastisch te spartelen. Na een half uurtje was het wel weer mooi geweest en gingen wij voldaan, met ieder nog steeds tien vingers en tien tenen, terug. We hebben geluncht en zijn toen doorgegaan naar de Tumalog Water Falls, een gigantisch hoge en prachtige waterval. Na een zeer professionele fotoshoot (want ja, zoiets zie je niet iedere dag) hebben Elles en ik

dit juweeltje achter ons gelaten en zijn wij naar de Binalayan Hidden Falls gegaan. Na een hele tijd te hebben rondgelopen in dit natuurpark, hebben Elles en ik alle verborgen watervallen gespot. De laatste waterval die we tegenkwamen was een waar feestje. Je kon hier namelijk vanaf verschillende hoogtes vanaf springen. Aangezien Elles en ik toch al onverantwoord bezig waren, hebben wij letterlijk de sprong gewaagd. Deze actie moest hoe dan ook worden vastgelegd voor het thuisfront. Noem het beginnersgeluk of goede timing, maar de sprong van Elles stond er gelijk de eerste keer op. Daarna was het mijn beurt. Ik mocht maar liefst drie keer omhoog klimmen en van de rots afspringen, met gevaar voor eigen leven, maar het resultaat van de foto mocht er dan ook wezen. Ik had hierna bijna geen stem meer over, zo hard heb ik telkens gegild. Nadat we bewijsmateriaal hadden verzameld van deze onbezonnen actie, zijn we doorgegaan naar onze laatste stop: de hot springs. Dit waren verschillende warmwaterbronnen (van 35,2 tot 42,6 graden) midden in de natuur. De sauna is er niets bij, maar toch de moeite waard om even te ervaren. Nadat ik 7, 38 liter zweet was verloren vond ik het wel welletjes geweest en was ik blij toen we richting ons resort gingen.

Zondag hebben we rustig aan gedaan. We hebben geprobeerd om uit te slapen (wat niet is gelukt) en zijn na de lunch weer naar onze stageplaats vertrokken. De terugweg leek nog langer te duren dan de heenweg maar om 19.00 waren we dan eindelijk "thuis", doorweekt en doodmoe. Home sweet home!

Afgelopen dinsdag kwam er een sponsor van de organisatie op bezoek en dit betekende natuurlijk een feestje, in de vorm van een lunch! De ballonnen werden opgehangen, de duurste tafelkleedjes kwamen uit de kast en de maandag daarvoor was er een levensecht varken bezorgd. Er werd even medegedeeld dat Knorretje dinsdag op het menu stond. Gebraden varken ("lechon") is een traditioneel Filipijns gerecht dat wordt klaargemaakt bij speciale gelegenheden. Slik. Elles en ik, als echte dierenvriendjes, trokken toch wel een beetje wit weg toen we dit hoorden. Het leek er even op dat wij officieel werden uitgenodigd om te aanschouwen hoe Knorretje aan het spit werd geregen. Gelukkig voor ons gebeurde dit dinsdagochtend in alle vroegte, zonder dat wij hier iets van hebben meegekregen. Toen het varken eenmaal werd gebraden werden Elles en ik toch wel nieuwsgierig. We zijn even gaan kijken en

hebben zelfs meegeholpen met het bereiden van deze feestmaaltijd. Het stukje bacon dat mij tijdens de lunch werd aangeboden heb ik toch maar vriendelijk afgeslagen, want dat vond ik wel heel ver gaan. Na de lunch hebben de kids nog een aantal dansjes opgevoerd voor de sponsors en daarna was de middag alweer een heel eind voorbij!

Afgelopen vrijdag kwam de kapper en hebben bijna alle kinderen een nieuwe look gekregen! Zaterdag zijn Elles en ik lekker wezen shoppen omdat we wel toe waren aan wat quality time voor onszelf. In het winkelcentrum heerste al een ware kerstsfeer, aangezien de Filipino's de tijd tot Kerstmis nu al aftellen. Er wordt overal kerstmuziek gedraaid en de kerstbomen staan al versierd en wel in de etalages. Om mee te gaan met deze hype, hebben Elles en ik bij de kapper gouden sparkles in ons haar laten zetten. Iemand moet ons toch versieren ;) Nog maar 91 dagen en dan staat de Kerstman alweer voor de deur. Ho ho ho......XOXO