Beautiful Bantayan & Biliran

Hello from the other side!

In Nederland is inmiddels gebeurd waar iedereen een godsgruwelijke hekel aan heeft… De auto krabben omdat de temperatuur onder het nulpunt is gedaald. Ik kan jullie vertellen dat het hier al bijna twee weken ontzettend warm is, ondanks de tyfoon die door het noorden van de Filipijnen raast. Of heeft geraasd… Ik heb eigenlijk geen idee hoe het precies zit, aangezien ik hier bijna geen nieuws volg. Tsja, dat krijg je ervan als je zonder wifi en televisie zit. Héérlijk rustig. Anyway, hier dus weinig regen en veel zon. Ik zeg: dikke prima.

Verder gaat alles hier z’n gangetje. Elles en ik zijn al over de helft van onze stage, wat betekent dat het over een kleine twee maanden eindelijk tijd is om lekker te gaan reizen. Ik kan niet wachten! Inmiddels heb ik mijn Filipijnse woordenschat uitgebreid, reis ik met het openbaar vervoer als een echte pro en kijk ik ernaar uit om tweemaal per dag rijst te eten. Behalve in de ochtend, dan gaat er natuurlijk niets boven een bruin boterhammetje en een kopje thee. Op stage heb ik het inmiddels wel een beetje gezien. Er zit weinig afwisseling in de stagedagen en echt leerzaam of uitdagend kan ik mijn stage helaas niet noemen. Het is soms zelfs zo erg dat ik op maandag, na één dag stage, alweer toe ben aan weekend…

Twee weken geleden hebben Elles en ik ons visum verlengd bij de Filipijnse ambassade in Mandaue City, aangezien we graag nog een aantal maandjes hier willen blijven. Mijn visum verlengen vond ik beslist geen pretje. Niet omdat het lang duurde ofzo (wat ik eigenlijk wel had verwacht), maar omdat ik maar liefst €160 mocht neertellen voor een ieniemienie stickertje in mijn paspoort. Ik kon wel huilen want je kunt hier heeeeeel veel leuke dingen doen voor dat geld! Afijn, het was gelukkig de eerste en de laatste keer dat ik mijn visum moest verlengen. Ik ben tot 15 december welkom in dit land en daarna word ik eruit gegooid. Mocht ik stiekem toch langer blijven en gesnapt worden, dan bestaat de kans dat ik op de zwarte lijst kom en het land nooit meer mag betreden. Dat zou toch zonde zijn hè.

Op de dag dat we ons visum hebben verlengd, hebben we ook een vriendin van Elles opgehaald in Cebu City. Zij gaat een rondreis door Azië maken en had besloten haar eerste week in de Filipijnen met ons door te brengen. Die keuze snap ik natuurlijk wel. Die week, op donderdag, hebben wij voor het eerst de ferry onveilig gemaakt. We zijn op de ferry naar Bantayan gestapt, een eiland helemaal in het noorden van Cebu. Bantayan is uitgerust met witte stranden en een blauwe zee, dus je kunt je wel voorstellen dat ik me ontzettend had verheugd op het weekend. We hebben iedere dag ontzettend lekker gebruncht (een beetje uitslapen hoort er natuurlijk ook bij) bij een of andere Fransman. Hij verkocht belegde stokbroodjes met kaas, sla, tomaat, komkommer, ui en mayonaise. Dit was echt hemels. Je wil namelijk niet weten hoelang het was geleden dat ik dit ophad en hoezeer ik dit had gemist. Filipino’s eten namelijk alleen maar hele zoete broodjes met 927 gram suiker erin. Dat gaat op een gegeven moment ook vervelen en dan heb ik het nog niets eens over de preek van de tandarts…

Op vrijdag besloten we een duik in de zee te nemen aangezien deze in de achtertuin van ons hotel lag. Vreemd genoeg waren wij de enige toeristen op het strand; zelfs de enige mensen op een paar vissersmannen na. Zij vonden het reuze interessant dat wij in onze bikini in de zee dreven en ook een beetje raar. Zij hadden het naar eigen zeggen namelijk ijskoud en stonden liever niet dan wel in het water hun avondeten bij elkaar te hengelen. Die middag ging er een wereld voor me open op het gebied van zeedierenzeeologie. Nieuw woord. Ha. Ik heb een kwal gered die op het strand dood lag te gaan (zo ben ik dan ook wel weer), we hebben een prikkelbare zee-egel gespot, een blauw-met-oranje krab gefotografeerd en het allermooist van allemaal: levensechte zeesterren gezien. We zagen ze per toeval toen we de zeebodem aan het inspecteren waren op enge dingen. De eerste zeester die we vonden had het zwaar te verduren. Hij werd gesandwicht tussen twee van onze teenslippers aangezien wij allemaal nogal watjes waren. Hierna werd de zeester overal betast en toen wij klaar waren met onze inspectie, viel hij per ongeluk terug in de zee. Gelukkig leek Patrick het niet erg te vinden en lieten wij hem en z’n vriendjes verder met rust. ’s Avonds zijn we naar een cocktailbar gegaan waar we een Duitse solo-backpacker en een aantal Filipino’s hebben leren kennen. Na een gezellig avond en de nodige drankjes was mijn bed mijn beste vriend.

Zaterdag zijn we met z’n vieren (de Duitse backpacker was ook mee) het halve eiland rondgecrosst op twee gehuurde scooters en dat was lachen, gieren en brullen. Ik zat achter het stuur en Elles zat achterop. Het duurde even voordat ik geen gas meer gaf als ik wilde remmen maar ik heb Elles en mij veilig door de straten van Bantayan kunnen vervoeren. Op een gegeven moment kwamen we langs een gevangenis op het eiland, waar wij graag een kijkje achter de schermen wilden nemen. Helaas was dit niet toegestaan en hebben wij in plaats daarvan, als echte cultuursnuivers, de oudste kerk op het eiland bezocht. Gebouwd in 1863, gemaakt van koraal en steen en dat is dan ook alles wat ik weet. Het was wel even prachtig om te zien natuurlijk. Na dit bezoekje en onze zoektocht naar een paar

bananen besloten we om terug te rijden, aangezien we nogal ver waren afgedwaald. Helaas begon het op de terugweg heel hard te regenen en moest ik mijn blauwe regenjas tevoorschijn toveren. Oppersmurf is er niets bij. Omdat de regen echt niet meer grappig was besloten we om onderweg te schuilen. We kwamen langs een overdekt pleintje waar een aantal kinderen een muziekrepetitie aan het houden waren. Dit was de perfecte schuilplaats voor ons en we hebben de repetitie dan ook schaamteloos verstoord. In ruil voor het laten zien van onze “white faces” kregen wij een mini-concertje en werd er natuurlijk flink wat gegiecheld door de kienders (en de muziekleraar zelf). Na een uitgebreid applaus was de regen ongeveer gestopt en hebben wij onze terugweg vervolgd. Elles en ik waren zo geïnspireerd door al die muzikale kinderen dat wij besloten om onderweg ook maar even onze gouden stemmetjes te laten horen… Iedere voorbijganger die het maar wilde horen (of niet) kreeg een gratis optreden van ons. Gelukkig reden we zo hard dat we de reactie van de voorbijgangers in kwestie niet konden horen. We hebben nog wat witte strandjes meegepakt op onze terugweg en toen zat de dag er alweer op. Zondag zijn we teruggereisd en kon ik gelukkig zeggen dat dit weekend alles was wat ik ervan had verwacht.

Afgelopen weekend zijn Elles en ik afgereisd naar Biliran, een eiland ten oosten van Cebu. We vertrokken vrijdagochtend om 07:30 en

kwamen ’s avonds om 20:00 aan op de plaats van bestemming. Ik kan je vertellen dat ik behoorlijk gaar was. Op Biliran verbleven wij bij een Nederlandse kennis van mijn oom die op Biliran woont en dit was erg fijn. Zaterdag zijn we met deze kennis, een vriendin en haar neef naar een Expeditie Robinson-achtig eilandje gevaren en dit was echt megatof! Het was een onbewoond eilandje midden op de zee dat we, eenmaal daar aangekomen, helemaal voor onszelf hadden. Op dit eiland hebben we traditioneel met onze handen gegeten (de kip met rijst hadden wij onderweg ingeslagen) en gesnorkeld. Helaas waren er niet meer zoveel koralen en mooie vissen te zien als een aantal jaar geleden. Toen ik een zere neus had door mijn duikbril en Elles niets meer kon zien door al het zoute water in haar ogen, besloten we dat het tijd was om naar huis te gaan. Daar kwamen we er allebei achter dat we ze rood als een kreeft waren. Insmeren is nog steeds niet mijn favoriete hobby, maar die dag was ik het gewoon gladweg vergeten. Heftig. Na een kort moment van zelfmedelijden besloten we met z’n allen naar een bar te gaan. Dit was echt een primeur, aangezien Elles en ik hier voor het eerst karaoke hebben gezongen. Luid en duidelijk. Waar andere Filipino’s bijzaten. Karaoke is hier de ideale manier om jezelf te vermaken, dus konden wij natuurlijk niet achterblijven. Liedje kiezen uit een map met meer dan duizend nummers, cijfertjes intoetsen, 5 Pesos in de automaat en hup, zingen maar. Het klonk natuurlijk hartstikke mooi en gelukkig konden wij tussen alle liedjes door onze keel smeren met wat heerlijke citroenbiertjes.

De volgende dag hebben wij de Tinago Falls bezocht, een “verborgen” waterval die makkelijk bereikbaar is met de auto. Als je auto tenminste meewerkt. Onderweg naar de waterval heeft onze auto het wel 12 keer begeven, namelijk iedere keer op het moment dat we bergopwaarts reden. Iedere keer als ik dacht dat we de auto nu echt moesten gaan duwen, startte hij weer. Gelukkig maar want

het was bloody hot. Eenmaal bij de waterval aangekomen waren Elles en ik de gelukkigste personen op aarde. We hoefden namelijk niet 6 uur lang te hiken om de waterval te kunnen bezichtigen, maar hoefden alleen een stenen paadje af te lopen. Amen to that. De waterval was echt een plaatje en staat zeker in mijn top drie van watervallen die we tot nu toe hebben gezien. We konden zelfs zwemmen bij de waterval en zijn heerlijk afgekoeld in het frisse water. Na een hele fijne ochtend en middag zijn we aan het eind van de middag naar een andere bar geweest. Hier konden Elles en ik een heerlijke sandwich bestellen, waar wij zeer zeker geen nee tegen zeggen. Na een avondje barhangen was het wel weer mooi geweest en kropen wij lekker in ons bed om flink wat te Skypen met de thuisblijvers. Maandag zijn wij, na dankbaar afscheid te hebben genomen van onze gastheer, thuis gekomen van wederom een lange reis en vlug ons bedje in gekropen. De volgende dag ging namelijk rond 05:30 de wekker voor een dagje stage. Back to the real life! X