EHBO: Eerste Hulp Bij Oren

Hi allemaal!

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets van mijzelf heb laten horen. Niet omdat ik dit niet wilde of niet kon, maar omdat het de afgelopen weken zo druk is geweest. Jaja, ook in de Filipijnen is er enigszins sprake van tijdsdruk en een overvolle agenda. De laatste drie weken stage zijn in zicht dus is het voor Elles en mij aftellen geblazen. Na onze stage is het tijd om meer van de wereld te gaan ontdekken en onszelf in ‘backpackers-sferen ’te wanen. Ofja, in mijn geval ‘roze reiskoffer met wieltjes- sferen’. Ik heb onbeschrijfelijk veel zin in mijn reis door een deel van de Filipijnen en Indonesië, mede doordat mijn lieve zusje Britt ons twee weken gaat vergezellen tijdens deze reis. Nu zal ik jullie niet langer in spanning houden en snel al m’n wilde avonturen van de afgelopen weken vertellen.

Elles was op 28 oktober jarig, wat natuurlijk groot feest betekende! Een feest is geen feest zonder partyaccessoires, dus hebben wij eens even flink uitgepakt. Ballonnen, feestmutsjes, glitters, arretjescake (onder het mom van ‘typical Dutch cake’) en natuurlijk cadeautjes. Ook de organisatie, en dan met name de kids, hadden flink wat voorbereidingen getroffen. Er werd voor Elles gezongen en gedanst, er werden tekeningen uitgedeeld en de kokkin had een feestmaal bereid: spaghetti op een witte boterham (klinkt vreemd en dat is het ook) met als toetje een lekker stuk chocoladecake. Je kunt je natuurlijk wel voorstellen dat ik het helemaal niet erg vond om te helpen bij het opmaken van de restjes.

Het weekend na de verjaardag van Elles zijn wij naar Bohol geweest, het eiland der eilanden. Op Bohol heb ik veel dingen gezien, maar wat mij vooral is bijgebleven zijn de bakken met regen die uit de lucht vielen telkens als Elles en ik een voet buiten de deur zetten. Hierdoor zijn wij eigenlijk maar één dag echt op pad geweest. De rest van de tijd hebben wij in bed gelegen, geslapen, een beetje gesnorkeld (wat vet prima ging met onze snorkelsetjes van 8 euri) en natuurlijk onze abonnementskosten op Netflix dubbel en dwars terugverdiend.
Afijn, op Bohol hebben wij een ‘countryside tour’ gedaan en hierbij dé tien hotspots van Bohol bezocht. Een aantal van deze hotspots hadden van mij wel van de lijst geschrapt mogen worden, maar onze chauffeur heeft ons netjes overal gedropt. We hebben onder andere een natuurpark met Tarsiers bezocht. Tarsiers zijn miniaapjes ter

grootte van je vuist en hebben megagrote ogen. Het had niet veel gescheeld of ik had een aapje in mijn rugtas gestopt, zo lief zagen ze eruit. Gelukkig hield de eventuele kans op rabiës mij tegen en gingen we door naar de wereldberoemde ‘Chocolate Hills’. Doorgaans zijn deze heuvels chocoladebruin (goh), maar in het regenseizoen zijn ze helaas groener dan groen heb ik ontdekt. Iets als ‘Green Tea Hills’ vind ik voor nu dus meer gepast. Ondanks de net-niet kleur waren deze zandbergen erg bijzonder om te bewonderen. Dat Elles en ik gemiddeld zo’n 100 traptreden hadden beklommen voor het uitzicht en het begon te regenen toen wij boven waren, verandert hier niets aan. We are so lucky!

Na al dit traplopen was het tijd voor een andere, zeer actieve activiteit. Elles en ik zijn gaan ziplinen boven de Lomoc-rivier. Met gemengde gevoelens werden wij in een tuigje gehesen en na een paar zenuwslopende minuten waren wij ‘good to go’. Na wat gegil vlogen wij over een groot bos en een prachtige blauwe rivier. Het uitzicht was geweldig, maar wat reuze jammer van de foto’s die wij niet hebben gemaakt… Ik was bang dat ik door de opwinding mijn telefoon zou laten vallen, want die dingen gebeuren nou eenmaal bij toeristen.

Om de dag compleet te maken zijn we naar het Butterfly Sanctuary en de Bohol Zoo geweest. In de vlindertuin werd mijn hand half opgegeten door een megagrote rups, die dacht een lekker hapje voorgeschoteld te krijgen. Ik durfde de rups niet op te tillen en aangezien ik de rups graag verwijderd wilde zien, trok ik het dichtstbijzijnde personeelslid aan haar jasje om mij te helpen. Volgens deze rups- en vlinderexpert voelde de rups aan als een marshmallow, maar toen ik vroeg of ik ‘m dan ook kon roosteren reageerde ze niet... In de vlindertuin waren natuurlijk allerlei mooie vlinders te zien, maar er werd totaal niet diervriendelijk omgegaan

met de vlinders en vlinders in wording. Ze werden opgepakt en op mensen neergekwakt en geplakt. Ik had het dus zo gezien.

Een kijkje nemen in de dierentuin met “de grootste python van Bohol” kon geen kwaad dacht ik, maar als echte dierenvriend werd ik niet blij van de leefomstandigheden van de aanwezige dieren. De slangen lagen allemaal in een klein, betonnen hokje, de krokodillen zwommen in een ruimte van maximaal 6 m2 en de apen liepen gestresst door een kooi die niets weg had van hun natuurlijke leefomgeving. En het meest bizarre van allemaal? “De grootste python van Bohol” bleek vorig jaar te zijn overleden en was totaal niet vakkundig opgezet. Oeps.

Twee weken geleden hebben Elles en ik een bezoekje gebracht aan de dokter, want ja: je moet nu eenmaal alles hebben gedaan in de Filipijnen (of niet). Ik had een obesitas-enkel door een aantal wondjes die hier zaten en ik dacht dat het toch wel slim was om hier een professional naar te laten kijken. Ik had natuurlijk eerst even zelf gedokterd maar alle jodium, pleisters en het zeezout mochten niet baten. De dokter, volgens zijn naamkaartje was deze beste man gynaecoloog, keek 5 seconden naar mijn enkel en vroeg vertwijfeld “what happened?” Na mijn indrukwekkende verhaal (ahum) kreeg ik zonder problemen een receptje voor antibiotica. Mijn enkel was ontstoken en 14 pillen zouden dit moeten verhelpen. Dikke prima. Opgelucht, vijf euro lichter en een recept rijker liep ik de deur uit.

De volgende bestemming was de KNO-arts, aangezien ik mijn oren wilde laten controleren voordat ik hier ga duiken. Na twee uur lang de wachtkamer te hebben bestudeerd, kwam deze beste man eindelijk opdagen. Waar hij was geweest mag Joost weten. Hij zag er in ieder geval niet uit als een KNO-arts, eigenlijk helemaal niet als een arts, totdat ik zijn kamertje binnenliep en hij al zat te wachten met een bouwvakkerslamp op z’n voorhoofd. “What’s the problem?” vroeg hij, waarop ik bibberend antwoordde dat er nog geen probleem was. Dit was ook zo, totdat de arts besloot om mijn oren eens even onder handen te nemen zonder dit eerst te overleggen. In het verleden heb ik zo’n 12 traumatische ervaringen opgedaan bij mijn eigen KNO-arts, dus was ik verre van gelukkig toen ik de eerste oordruppels in mijn oor voelde. Ik wist wat er ging komen, namelijk een zeer pijnlijke oor-uitzuiging (echt waar). NOEM ME MAAR EEN WATJE. Mijn tranen waren niet meer te stoppen, maar de KNO-arts ook niet. Hij bleef maar doorgaan met zijn marteling, terwijl hij ondertussen een poging deed om te achterhalen waarom ik huilde. Toen hij met één oor klaar was, ging hij vrolijk verder met mijn andere oor. Hij vroeg Elles zelfs om te assisteren. Ze moest mijn hoofd op de plek houden, aangezien hij vast bang was dat ik deze weg zou trekken. Dit had ook niet veel gescheeld haha. Na deze 13e traumatische ervaring stond ik te trillen op mijn benen en was ik compleet van de kaart, maar kreeg ik wel een dokterverklaring waarin staat dat mijn oren oké zijn om te gaan duiken. Joepie.

Vorig weekend zijn Elles en ik afgereisd naar Camotes, een prachtig eiland ten oosten van Cebu. Ik heb hier het meest chille weekend tot nu toe heb gehad. Het weer was namelijk echt prachtig, waardoor Elles en ik maximaal hebben kunnen genieten. Op zaterdag hebben Elles en ik letterlijk de spong gewaagd door van een rots van zo’n 6 meter de zee in te springen (20 feet klinkt eigenlijk

indrukwekkender). Dit was natuurlijk net iets voor mij als adrenalinejunkie. Er was ook nog een rots van zo’n 12 meter hoog, maar doordat het laagtij was konden wij hier niet vanaf springen. Gelukkig konden we wel een paar vette foto’s maken en dit was voor mij ook wel voldoende.

Zondag hebben Elles en ik een scooter gehuurd en zijn we zelf de hotspots van Camotes afgegaan. Onze eerste stop was bij de Holy Crystal Cave, een grot die per toeval is ontdekt door een local. Deze local gaf ons een nogal zweverige rondleiding door de grot. In iedere stalagmiet of stalactiet, ik ken het verschil nu nog steeds niet, zag deze beste man Jezus, Maria of een ander Bijbelfiguur. Na een tijdje kreeg ik er de rillingen van, maar de schitterende kristallen in de grot maakten veel goed. Na deze bijzondere, spirituele ervaring hebben wij de Timubo-cave bezocht, een grot waar je binnenin kan zwemmen in kristalhelder bergwater. Dit was zeer verfrissend en nogal lachwekkend. Ik ben er namelijk achter gekomen dat 90% van de Aziatische toeristen (denk aan Koreanen en Japanners) niet kan zwemmen. In de desbetreffende grot, waar je met gemak kunt staan, waren onze medetoeristen bang om te verdrinken. Jahoor.
Na deze tweede stop gingen Elles en ik als de wiedeweerga naar Lake Danao, waar wij hebben gekozen voor een zeer inspannende

activiteit. Wij zijn wezen kajakken op dit meer, wat erop neerkomt dat wij vooral hebben gekletst, foto’s hebben gemaakt en onszelf hebben ingesmeerd met zonnebrand.

Op maandag, onze laatste dag, zijn Elles en ik na een mega oncomfortabele scooterrit afgezet bij Santiago Bay. Denk aan “drink met je billen bloot, melk uit een kokosnoot…” + een wit strand en zonder de blote billen. Kokosnootmelk is trouwens echt niet te drinken. Ik vind het maar een raar goedje. Op Santiago Bay hebben wij heerlijk gerelaxed en hard gewerkt aan het opdoen van een tintje. Dit is tot op zekere hoogte ook wel gelukt. Veel te snel was de middag voorbij en zaten Elles en ik op de ferry terug naar huis. We hebben als echte Filipino’s nog wat rijst en een omelet gescoord bij een locale foodkraam en hebben dit thuis lekker opgekaand. Na dit heerlijke weekend stond stage natuurlijk weer veel te snel voor de deur!

Natuurlijk moet er ook nog aan schoolopdrachten worden gewerkt, dus proberen Elles en ik dit zoveel mogelijk tussen de bedrijven door te doen. Stiekem zitten wij beiden al met onze gedachten bij de andere eilanden die wij nog willen bezoeken… Hasta la vista baby! X