"Special Trip"

Hello sunshines!

Deze blog moet ik toch maar even beginnen met een confession. Heel stiekem begint het H-woord toe te slaan... Heimwee. Nee, ik lig niet dagenlang in bed te huilen en nee, ik wil ook nog niet naar huis (sorry mama). Maar ik droom bijna iedere nacht dat ik binnenkort naar huis vlieg voor een minivakantie in Nederland of dat mijn familie en vrienden mij opeens verassen door bij mij op de stoep te staan. Tsja, dromen mag toch?

De weekenden zijn voortaan heilig voor Elles en mij. Doordat wij intern wonen bij onze stageorganisatie zijn wij bijna 24/7 aanwezig en wij merken beiden dat dit toch wel een beetje teveel van het goede is. Ook als wij geen stage hebben zijn wij namelijk bezig met stage en alles daaromheen. Om die reden hebben wij besloten om voortaan ieder weekend, dat natuurlijk al begint op donderdag- of vrijdagochtend, de hort op te gaan. Tot nu toe is ons dat zeer goed bevallen en we hebben al flink wat plannen gemaakt voor de aankomende weken. Ik ben blij om jullie te kunnen mededelen dat ik gezond en wel ben, zeker na vorig weekend.

Vorig weekend zijn Elles en ik naar Lapu Lapu City geweest om daar samen met een aantal andere meiden van de minor wat tijd door te brengen. Na enige vertraging, en dat al op de vroege ochtend, vertrokken wij richting het zuiden. De reis verliep gelukkig vrij vlot, totdat we bij SM City (een megagrote shoppingmall) aankwamen. Hier konden Elles en ik de verleiding niet weerstaan en doken een heerlijke broodjeszaak in. We besloten om uitgebreid te gaan brunchen en hebben ons volgepropt met knoflookbrood, een taartje en een chocoladekoek. Zeer gezond allemaal. Ondertussen werd er natuurlijk druk ge-wifi’d (is dit een woord?) en moesten wij ook nog even ons verblijf voor het weekend fixen. Alsof we nog niet genoeg suikers en calorieën naar binnen hadden gewerkt, gingen we ook nog even langs de Starbucks. Toen ik de shoppingmall uitliep sloeg de hitte me in het gezicht en ik had toch wel een beetje spijt van mijn warme chocomelletje met karamelsaus. Dit gevoel werd versterkt toen Elles en ik met minstens 20 personen in een busje voor pak en beet 15 man werden gepropt. Ik durfde met niet te bewegen, nouja dit kon ook niet echt, en bij iedere drempel of kuil in de weg, en die hebben ze hier veel, vloog mijn chocomel de lucht in. Echt ervan genieten kon ik dus niet. Het busje bracht ons naar Lapu Lapu City, waar wij in het midden van het centrum werden gedropt. Vol goede moed gingen Elles en ik op zoek naar ons hotel, wat nog niet meeviel. Eerst werden wij belaagd door vijf tricycle-drivers, die ons zogenaamd allemaal naar de plek van bestemming wilde brengen. Een beetje jammer dat al deze tricycle-drivers nog nooit van ons hotel hadden gehoord, maar ons wel een “special trip” wilden geven voor 100 Pesos. Wij waren van tevoren zo slim geweest om een local te vragen hoeveel geld het zou kosten om naar ons hotel te komen, en het antwoord was 8 Pesos. Wij lieten ons dus mooi niet oplichten en liepen verder. Wij gingen op zoek naar iemand anders die ons kon vervoeren en vonden een tricycle-driver die een pruik ophad (vraag me niet waarom). Hij leek best oké, totdat hij ook begon over een “special trip”. “No”, zeiden wij, “we just want a normal trip”. Op dat moment verloor hij zijn interesse in ons en joeg hij alle andere tricycle-drivers die voor ons stopten weg.
Elles en ik zijn boos weggelopen en uiteindelijk vonden we iemand die ons voor 40 Pesos naar ons hotel zou brengen. Ondanks de dikke oplichterij hebben wij toegestemd en kwamen we dan toch eindelijk aan bij ons hotel. Nadat we waren ingecheckt hebben we gerelaxed en boodschappen gedaan. 's Avonds hebben Elles en ik geskyped met het thuisfront en zijn toen heerlijk gaan slapen.

De volgende ochtend ging om half 6 de wekker, aangezien wij een druk en sportief programma voor de boeg hadden. Je leest het goed ja, sportief. Er stond namelijk een hike door de bergen op het programma. Wie had dat ooit gedacht? Rond 07:30 zijn Elles en ik samen met de andere meiden de bergen van Cebu City ingegaan. We werden op een bepaald punt in de bergen afgezet en zijn vanuit daar, samen met onze gids, zo'n 750 meter omhoog geklauterd.
Ik was reuzegelukkig met de dichte schoenen die ik had geleend, maar minder blij met mijn korte broek. We arriveerden bovenop Sirao Peak tegen de tijd dat mijn benen rood waren van de schrammen. Maaaaaar... De klim was het dubbel en dwars waard want het uitzicht was adembenemend! Onze inspanning werd ook nog eens

beloond, want er was een Filipino die bovenop de berg haar verjaardag aan het vieren was. Ze kon natuurlijk niet anders dan haar verjaardagstaart, die gruwelijk lekker was, delen met vijf blanke meiden die ook nog eens een liedje voor haar zongen. Nadat de buikjes vol waren en de foto’s gemaakt, begonnen we aan de afdaling, oftewel het vervolg van de hike. De volgende bestemming was namelijk de Kabang Falls. We hebben gelopen, geklauterd en geklommen totdat het zweet overal en nergens zat. Helaas bleek dat ik, als amateuristische sportieveling, mezelf mentaal iets te weinig had voorbereid op de tocht. Ik dacht: ik doe dit wel ff, maar de hike leek forever te duren. Ik kreeg bijna een zenuwinzinking toen we op een gegeven moment langs een rotswand moesten afdalen. Er was een megasmal pad waar je net één voet op kon zetten. Je handen moest je gebruiken om je grip te vinden op de rotsblokken. Één misstap en je zou hoogstwaarschijnlijk een paar 100 meter naar beneden donderen. Dat was een fijne gedachte voor mij als professionele hiker… Afijn, verstand op nul en de afdaling gemaakt. En uiteindelijk, toen ik op het punt stond om te gaan zitten en nooit meer op te staan, zag ik dé waterval. Wat een beauty. Bij de Kabang Falls hebben we de tijd genomen om bij te komen, te lunchen en foto’s te maken. Ik kon mijn geluk niet op toen we aan de terugweg begonnen, maar dat werd algauw minder toen ik onze route zag. We moesten steil omhoog klimmen over een glibberig pad waar mieren liepen die in je benen beten. Ik was blij dat ik me kon vastgrijpen aan alle boomwortels die uitstaken want anders was ik alsnog te pletter gestort. Uiteindelijk waren wij rond 15:00 weer terug in de bewoonde wereld. Achteraf bleek dat wij ongeveer 12, 5 kilometer hebben gehiked. Met pauzes erbij hebben we er zo’n 6 uur over gedaan. Ik was best wel trots op mijzelf. Veni, Vidi, Vici, oftewel: ik kwam, ik zag, ik overwon. En het belangrijkst: I’m still alive… Ohja, note to myself: blijf zonnebrand smeren. Zelfs in de bergen kan je neus zo rood worden als die van Pipo de Clown.

Eenmaal terug in ons hotel zijn Elles en ik, na een overheerlijke koude douche, ons bed in gekropen. Ik was helemaal gesloopt van alle inspanning en zwaar toe aan een dutje, maar hier kwam niet veel van. Na een uur ben ik maar weer uit bed gestapt en heb ik me vast klaargemaakt voor de avond. Samen met de andere meiden zijn we uiteten geweest. Helaas was dit niet zo’n succes. Ik had een overheerlijke pizza zelf samengesteld, maar het pizzadeeg was op dus moesten we 30 minuten wachten voordat we konden eten. Dit werden er 45. Helaas waren ze mijn pizza vergeten, dus mocht ik nog langer wachten. Ik kwam natuurlijk bijna om van de honger. Toen mijn pizza eenmaal werd bezorgd, was het ook nog eens de verkeerde. Zucht. Ik heb het er maar bij gelaten. Eigenlijk zouden we na het eten naar een karaokebar gaan om de Filipino’s te laten genieten van ons gouden stemmetjes, maar dit zat er voor Elles en

mij niet meer in. Wij waren wel weer toe aan een dutje...

Zondag kon ik mijn bed bijna niet uitkomen van de spierpijn. Het was om te huilen. Om alle inspanning van de vorige dag te compenseren, zijn we lekker naar het strand gegaan. Er was gelukkig weinig zon, dus weinig kans voor mij om nog roder te worden. We hebben hier lekker niets gedaan en zijn tegen het einde van de middag weer vertrokken richting onze eigen stageplaats. Na een hele lange tussenstop bij SM City (McDonald's en Starbucks.... do I need to say more?) moesten we toch echt terug naar Batang Pinangga. Eenmaal hier aangekomen, rond een uur of 22:00, zat de poort al dicht. Na eeuwenlang bellen deed er nog steeds niemand open, dus besloten we dat het een goed idee was dat ik over het hek zou klimmen. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben, samen met mijn spierpijn, half over het hek gedonderd. Toen ik eenmaal op twee benen stond en opkeek, zag ik een gestalte staan met een zaklamp en een golfstick. Ik wilde heel hard gillen, maar moest uiteindelijk lachen toen ik zag dat het Victor was, iemand van het personeel. Elles en ik vroegen nog aan hem waarom hij een golfstick bij zich had. "Om de honden die op het terrein lopen weg te jagen" vertelde hij... Jaja... of om meisjes die zich gedragen als inbrekers de stuipen op het lijf te jagen. Anyway, zogauw ik mijn bed zag was ik alweer vertrokken naar dromenland.

De afgelopen stageweek is erg snel gegaan. Gisteren zijn we met de kids wezen zwemmen bij een resort, aangezien dit werd gesponsord door een of andere Japanner. Het was heerlijk weer, de kids hebben zich vermaakt en Elles en ik zijn wel vijf keer op de foto geweest met de Japanner in kwestie. Gelukkig geen sushi bij de gesponsorde lunch, maar een lekker stuk chocoladetaart (en rijst).

Morgen gaan Elles en ik ons visum verlengen en aankomend weekend, ofja... donderdag t/m zondag, gaan Elles en ik samen met een vriendin van Elles naar Bantayan Island. Dit schijnt een heel mooi eiland in het noorden van Cebu te zijn. Tot snel weer! X