13 April

Na een zeer lange tijd heb ik nog eens tijd gemaakt om aan mijn blog te schrijven. En in tussen tijd is er natuurlijk van alles gebeurt, met als hoogte punt, waarschijnlijk de aankoop van een auto. Mijn eerste auto en dat niet eens in eigen land. Zeer speciaal gegeven.
Zoals sommige weten, ben ik vandaag onderweg voor een verrassing van formaat, enkel een paar mensen weten dat ik voor enkele dagen terug naar België kom. Ik ben zeer benieuwd naar wat mama, papa en de grootouders gaan zeggen als ze mij gaan zien.

Het skiseizoen is helaas over waardoor ook de job eindigt. Daar ben ik niet rouwig om. De job was naar het einde toe, niet meer aangenaam. Zeer eentonig, geen uitdagingen, … Ze behandelde u meer als een nummer dan als een persoon. Als er iets fout was gegaan, kregen mijn collega's dit te horen en niet ik. En omgekeerd ook. Het management kon ook geen kritiek aanvaarden, en konden ook geen “dank u” of dergelijke zeggen. Alles draaide om geld, zo veel en snel mogelijk geld verdienen. Vrij zielig, laat het ons zo zeggen en ik ben blij dat we er weg zijn. Een kleine twee weken vakantie in het thuis land, dan terug naar Canada voor een rond reis met Cedric en na drie weken rond te reizen te beginnen werken op een eiland van Canada, Pender Island. Ik kijk er naar uit.

Zoals eerder gezegd heb ik een auto gekocht. We dachten dat dit een goede koop was, maar wat bleek al na twee dagen. De versnellingsbak was helemaal kapot. Ik kon niet meer schakelen, de auto reageerde op niets meer wat ik deed. Daar stond ik dan in het midden van de autostrade, gelukkig met gsm-bereik! Matt en ik hebben meteen een takelbedrijf gebeld om de auto te komen ophalen. Na een dik half uur, zijn ze de auto komen ophalen en zijn we naar de garage gereden waar dat de auto voor bepaalde tijd zou blijven staan. Matt had in tussen tijd naar de vorige eigenaar gebeld, met de vraag of hij dit kon betalen, aangezien we de auto maar juist hadden overgenomen. Die man was dan ook zeer bereid dit te doen. Hij kende iemand in het dorp waar de auto geparkeerd stond. Dat “zou” zo snel mogelijk in orde komen, had die man verteld. Niets was minder waar. Na twee weken heel de tijd over en weer bellen, waren we eindelijk overeengekomen om de auto op een bepaalde dag klaar te hebben. Gelukkig dachten we, auto oppikken en weg. De vorige eigenaar wilde dat we 600 dollar betaalde, voor de garage. Wij hebben beslist om de garage 300 dollar te geven, omdat de vorige eigenaar had gezegd dat hij “alles” zou regelen. Dus dachten wij ook het geld. Om vijf uur in de namiddag moesten we in het dorp zijn, tussen vijf en zes zou de auto klaar zijn. We kregen een telefoontje om iets voor zes om te zeggen dat het niet gaat lukken maar dat het zeker tegen zeven uur ging klaar zijn. Dus zijn we in een koffiebar gaan zitten en hebben zitten wachten voor het volgende telefoontje. Dat bleef voor een zeer lange tijd uit. We hadden pas terug contact met die man om half negen. Hij zei dat het zeker ging klaar zijn om negen uur. Waarop wij gezegd hebben, “om negen uur sluit dit hier, dan moeten we de auto hebben.” In tussen tijd kwam er politie binnen in de koffiebar waar wij zaten te wachten. Om negen uur vroegen ze ons vriendelijk om de zaak te verlaten, met andere woorden wij stonden op straat. Buiten aan het wachten besloot Matt om eens te polsen bij de politie wat we juist konden doen. Die agent vertelde ons, “als het gaat om een officiële garagist kunnen we niets doen tot we betaald hebben. Is het iemand die het na zijn uren doet kun je ons oproepen, want hij heeft geen recht om de auto in zijn bezit te hebben. En je moet hem zelfs ook niet betalen.” Met deze informatie heeft Matt naar de “garagist” gebeld. In de twintig minuten hadden we de auto. Alles werkte perfect, dachten we. Hebben hem 300 dollar gegeven, voor de moeite, maar hij begreep ook dat we hem geen 600 dollar zouden geven.
Wij eindelijk onderweg naar huis. Na een lange dag vol werken en wachten waren we eindelijk thuis. De eerste volgende ritten met de auto verliepen vrij goed. Tot de dag dat we naar Chilliwack gingen voor wat algemene boodschappen. Ineens maakte de auto het geluid van een platte band. Ik besloot maar om aan de kant van de autostrade te gaan staan en Matt controleerde de banden. Er was niets mis mee. Maar voor alle zekerheid zijn we toch maar naar een garage gereden, zeer traag. In de eerste garage konden ze ons niet helpen, aangezien ze geen vrije plaats voor ons hadden, zij dachten dat het de transmissie was. Dus zijn we naar een andere garage gereden, niet zo ver daar vandaan. Daar vertelde ze ons dat we beter niet meer met de auto rijden en dat we naar een erkende Jeep garage moesten. Ze vertelde ook dat de wielen niet vaststonden en de motor wat los stond. Er zat niets anders op om de auto te laten takelen, voor veiligheid, naar de garage. Daar hadden ze gelukkig plaats voor de dag later. Dus hebben we beslist om alles te laten maken. Dat heeft een fortuin gekost, 1800 dollar, maar alles voor veiligheid en voor de road trip die voor de deur stond. Na alles bij elkaar te tellen, verzekering, auto, takels, werk, … heeft die auto mij al 9000 dollar gekost. Veel te veel over mijn budget. Maar ik heb al uitgemaakt, aan de mensen die mij komen bezoeken en een auto zouden moeten huren, huur aan mij “moeten” betalen. Natuurlijk veel goedkoper. En als iedereen dat doet heb ik tegen de 3500 dollar terug. Volgens bepaalde mensen zouden we de auto gemakkelijk kunnen verkopen tussen de 6,5 a 7 000 dollar. Waardoor ik uit de kosten zou zijn. Een auto kopen in Canada, het is mij een avontuur. Gelukkig moet ik dat niet meer doen. Nu staat de auto veilig op de luchthaven klaar voor zijn volgend avontuur, en nadat gaat hij voor de zekerheid nog eens op controle, voor dat de oudjes komen in september.