Eindelijk terug tijd

Na een lange tijd “afwezig” te zijn. Heb ik nog eens tijd gemaakt voor mijn gekke avonturen te verkondigen. De laatste update is van twee maanden geleden, dus het werd wel eens tijd.

Vandaag, 23 december, zit ik op de bus naar Kelowna, om Kerstmis en Nieuw Jaar ergens anders te vieren dan in Emerald Lake. Maar daar zal ik straks nog even op terug komen. Ik zal beginnen waar dat ik ongeveer gestopt ben.

Het winterseizoen is hier officieel begonnen. De temperaturen daalde hier als een sneltrein naar -10. Temperaturen van -30 zijn geen uitzondering, maar aangenaam is iets anders. (Het is hier zelfs kouder dan in Antarctica, dat zegt wel al genoeg, denk ik)
Maar nu wordt het tijd voor mijn dolle avonturen. Helaas ga ik jullie teleur moeten stellen, want die zijn wat aan de schaarse kant. Het is bijna alleen werken geblazen en af en toe eens een tripje naar Banff. Om uit te gaan, opgestapelde frustraties weg te drinken, met Belgisch beer, ja ja Belgisch beer. Ze zijn niet talrijk aanwezig, maar als het zo is, dan neem ik zo goed als alles in beslag. Dat verdien ik wel, het thuis gevoel een beetje aanwakkeren, kan nooit kwaad. Maar zoveel ben ik nog niet afgezakt naar Banff, drie maal om precies te zien. De eerste keer heb ik met geuren en kleuren uitgelegd, dat was namelijk de drankwedstrijd, die ik als het ware gewonnen heb, hoe kan dat ook anders. De tweede keer, was omdat het kon en het was Halloween. En om eens te relaxen in de Hotsprings, met een uitzicht over Banff. Zeer aangenaam. De temperatuur buiten was rond -5, en het water 37 graden. Naar mijn mening veel te warm. Maar de mede-mens rond mij vond dat meer dan aangenaam. Ik dacht dat ik slecht werd door het te grote verschil, aangezien dat “ het zwembad” buiten was. Het kon ook aan mijn gevoeligheid liggen natuurlijk. De derde keer, was ter eren van twee personen die gingen vertrekken, zij hadden een job gevonden dichter tegen Vancouver. Dus dat moet hard en zwaar gevierd worden. Voor we afzakte naar de feestelijke activiteiten hebben we, twee Duitse meisjes, Julia en Tina, en ik, een Europese avond gehouden, wat je al Europees kan noemen en wat je hier al kan vinden. We hadden er voor gekozen om een anti-pasti avond te houden. De jongens, die vertrokken, hadden drie kamers gereserveerd in Banff (in BML, een dochterhotel van Emerald Lake) daar hebben we een kamer gekozen, om al dit lekkers op te eten, met een vuurtje (want er is een open-haart in elke kamer, gezelligheid alom, maar ook hitte, rook en een geurtje). Na onze uitgebreide diner, zijn de meisjes naar het bubbelbad getrokken, en heb ik mij teruggetrokken in de badkamer. Daar was namelijk een frans bad, een bad op pootjes, en vloerverwarming, zeer aangenaam. Ik heb mijn laptop daar geïnstalleerd, twee biertjes Chimay gedronken en een paar afleveringen van “thuis” gekeken. Een geslaagde avond of beter gezegd begin van de avond. Ik heb het er eens goed van gepakt zullen we het zo zeggen. Na een bepaalde tijd kwam al de rest ook in Banff aan, met andere woorden ik moest mijn bad leeg laten lopen en mijzelf klaar maken voor een spetterend afscheid van de twee boys. Het was meer dan geslaagd, al zeg ik het zelf. In totaal moeten we met rond 15 geweest zijn. En ik kan u verzekeren, het grootste deel zijn Australiërs en Britten (met andere woorden, mensen die niet tegen drank kunnen. De rest zal ik waarschijnlijk niet moeten uitleggen), zwijnerij alom. De ochtend na onze wilde avonturen zijn we terug naar Emerald Lake gereden, de ene al wat beter dan de andere. Ik voelde mij de enige nuchtere persoon in de auto. Na aankomst heb ik nog een wandelingetje gemaakt rond het meer, want het zou wel eens kunnen dat dat de laatste keer was, aangezien het meer begint dicht te vriezen. (dat kan wel eens met deze koude temperaturen) De sneeuw op de bergen begint ook al wat lager te liggen. Het wintergevoel begint steeds dichter te komen!
Het duurt dan ook niet lang voor de eerste grote hoeveelheid sneeuw valt. En ik zeg u, dat kan hier in grote massa’s vallen. Na een paar dagen hevige sneeuw zijn de eerste pistes open. Daar heb ik optimaal gebruik van gemaakt. De eerste twee keer was het in Sunshine, tegen Banff, te doen. Een zeer aangenaam skigebied. Ongelofelijk groot, de mensen belachelijk vriendelijk, ik voelde mij daar zeer speciaal. De dag zelf was niet zo optimaal. Het was een dag vol sneeuw en slecht weer. Niet alle pistes waren open, waardoor er wel wat volk op de enige open pistes zat. Maar dat kon de pret niet bederven, natuurlijk. De tweede keer, was het stralend weer, zon, koud, ideale omstandigheden voor een schitterende dag, en dat was het zeker.
De derde keer, zijn we afgezakt naar Lake Louise. Dichter bij huis, juist 30 minuutjes met de auto en iedere dag gaat er wel iemand naar de piste. Na deze dag heb ik mij een season pass aangeschaft, omdat het anders wat te kostelijk werd. Een weekje later had ik mijn pass al en ik kon samen met iedereen mee de pistes “onveilig” maken. Het toffe is, dat bijna iedereen gaat skiën of snowboarden, wat er voor zorgt dat het soms te gezellig wordt. Maar dat kan de pret niet bederven. De sfeer wordt daardoor zeer aangenaam in het verblijf. Iedereen kan goed opschieten met iedereen en er wordt fantastisch veel gezeverd en gelachen. Het voelt aan als familie. Dus wat wil je nog meer?
De gedachten dat ik Sinterklaas moet missen, is vrij pijnlijk. Maar ik heb gelukkig een “slachtoffer” gevonden die mijn sinterklaas wilt spelen. Zonder Belgische chocolade maar het is de gedachten dat telt. Het idee dat die persoon mij toch een beetje wilt doen thuis voelen is geweldig!

Naar mate dat Kerstmis dichter komt, begin ik wel vaker aan huis te denken. De cadeautjes dat je dan “moet” kopen voor elkaar, de kerstboom opzetten, de lichtjes ’s avonds in de kerstboom,… Allemaal “domme” dingen die je hier niet doet. Maar ik heb mij er overgezet en mijn kerstcadeaus gekocht voor het thuisfront en een grote hoeveelheid kerstkaarten gestuurd, in de hoop dat ze tijdig zouden aankomen. Voor de kerstkaarten is dit, gelukkig, gelukt. Voor de kerstcadeaus, dat is een ander verhaal. Ik hoop dat mijn cadeaus er zijn voor pasen.
Het gevoel dat je niet met de familie aan tafel zit, dat éne moment van het jaar, is vrij pijnlijk. En zeker als de familie in een wreed goed restaurant gaat eten, dat kan mijn maag en mijn gedachten niet aan. Ik moet het hier doen met vlees boordevol hormonen en andere vieze toestanden. Ajuin die zo groot zijn als een handbal, kaas dat letterlijk oranje ziet (zoals de T-shirts van het Nederlands elftal), sommige dingen die zelfs naar plastiek proeven na het koken, ik bedoel nee, dat is niet mijn ding. Maar je hoort mij niet klagen. Ik heb mij er overgezet en het moet gewoon in mijn maag, zeer simpel!
Maar zoals gezegd vier ik dat niet op mijn werk. Ik vier kerst en nieuw jaar in Manning Park, een plaats op twee uur en een half van Vancouver. Bij mensen die vroeger in Emerald Lake werkte maar nu in Manning park.