Vancouver, here I come!

Eindelijk is het dan zover, de dag van vertrek. Na een zenuwachtige en korte nacht, het grote moment. Met heel het gezin naar Schiphol om mij uit te zwaaien. Natuurlijk zijn er ook veel traantjes gevloeid.
De aanloop naar deze dag was heel chaotisch, heb ik wel alles. Mijn internationaal pasport en rijbewijs, visum aanvraag, POE, financiële toestand, ziekteverzekering en natuurlijk mijn vliegtuigticket.

De voorbije nachten waren vrij kort. 19 augustus eerst het familieafscheid. En later nog naar vrienden in Overijse. Dat feest in Overijse is wat uit de hand gelopen, zowel qua tijd en drank. Het was een knaller van afscheid, zou ik zo zeggen. Met andere woorden, ik heb op een goede manier afscheid genomen van België.

Het afscheid op Schiphol was gezellig. Heel de auto vol, met bagage en de familie. Eerst mijn bagage ingecheckt en dan nog een laatste koffietje. Wat mopjes, maar het moment van afscheid kwam steeds dichter. Dat afscheid was kort maar krachtig, zoals ik het mij voorstelde. Met alle gelukwensen en tranen, en naderhand de douane door. Het begon al vrij goed, door dat het vliegtuig vertraging had opgelopen, door het belachelijke slechte weer. Een veel te lange vlucht, maar gelukkige mooie uitzichten, dat maakt al veel goed.

Vanop een bepaalde hoogte zag het er al mooi uit, ik ben benieuwd vanop de begane grond.
Na de lange vlucht begon "deel twee" van mijn avontuur, de immigratiedienst. Daar duurde het 1hr 30 voor ik er door was. Indiërs die geen Engels konden, Chinezen die stonken, en Duitsers met schreeuwende baby's ik kon mij niets beter voorstellen. Maar gelukkige waren de mensen behulpzaam en vriendelijk. De taxichauffeur was een Indiër die typisch Indisch Engels sprak. Ik verstond er helaas niet veel van. Die man heeft mij recht voor de deur van het hostel afgezet, Love it!!
Het hostel zag er op het eerste zicht, aan de buitenkant, wat gek uit. Maar eens binnen waar ze weer de vriendelijkheid zelve. Daar heb ik meteen mijn verblijf met 2 weken verlengd om toch een vaste plaats te hebben voor de eerste paar weken. Dan moet het zeker wel lukken om alles in orde te brengen. En iets anders te zoeken, zoals een eigen stek en natuurlijk, een job.
Natuurlijk krijg je zo'n keycard, om binnen te kunnen op alle plaatsen in het hostel. Ik hoop dat ik dat niet kwijt geraak, met mijn chaotische zelve. Eens door de eerste zag het er al veel aangenamer uit dan hoe het eruit ziet aan de buitenkant. Zeer gezellig. Ik ben terecht gekomen op een kamer met 3 andere meisjes. Een meisje van Denemarken en een meisje van Nieuw-Zeeland (ik ben even beide namen kwijt). Het meisje van Denemarken is hier voor erasmus en het andere meisje is hier voor hetzelfde als ik. Zij verblijft hier maar een week, maar de kans is vrij groot dat ze gaat verlengen. Allebei zeer

vriendelijk en meteen vragen of we vanavond niet mee weggaan. Ik heb wijselijk gepast. Ik ben stik kapot van mijn lange vlucht en heb besloten om vrij vroeg in mijn bed te gaan.
Voor het slapen gaan heb ik nog even tijd genomen om de lieve briefjes te lezen, helaas niet van onze oudjes of mijn zustertje, en foto's te bekijken. En te hopen dat het snel morgen is, om te kunnen genieten van de eerste volledige dag in Vancouver. Ik kijk er met andere woorden heel hard naar uit.