Laatste dag Emerald Lake

Mijn laatste werkdag, 21 januari, ben ik mijn koffers beginnen pakken. Zeer vreemd om alles terug in mijn koffer te proppen en al het overbodige weg te gooien.
Mijn officieel laatste dag was aangebroken en deze moest ik alleen doorbrengen, aangezien iedereen moest werken. Mijn kamergenoot was er van aangedaan dat ze moest werken, dus had ze de dag ervoor gevraagd of ze wat vroeger mocht stoppen. Maar dit ging helaas niet lukken.
Ik heb haar proberen te helpen, maar aangezien ik geen werknemer meer was werd ik weggestuurd. Waardoor mijn kamergenoot mogelijks niet op tijd zou zijn voor mijn vertrek. (We zouden vertrekken rond 3 uur in de namiddag.) Maar wie kwam in de kamer rond 2.45? Mijn kamergenoot. Ze was super blij dat ze het had gehaald. Iedereen was zeer blij dat ze het gehaald had.
Gepakt en gezakt vertrokken we naar Banff. In de auto heb ik nog eens mijn busticket nagekeken en wat bleek, ik had een ticket voor de dag ervoor. In volle paniek heb ik gezocht naar een ander ticket op internet. Maar die tickets waren vrij duur. Dus eerste bestemming was het station van de bus, om te bekijken of ik mijn ticket kon ruilen. De juffrouw in het station heeft gezorgd dat ik de bus van middernacht kon nemen met een kleine oplage. Maar gelukkig heb ik een ticket voor dezelfde avond/nacht.
Na dit typische incident, ben ik mijn

laatste inkopen gaan doen met Mavis, mijn kamergenoot. Zoals dingetjes voor op de bus, gezichtscrème en andere dingen die ik nodig had voor mijn verblijf voor de eerste dagen. Na al de aankopen zijn we sushi gaan eten, samen met de andere mensen die ook mee naar Banff waren gekomen (Julia en Tina, twee Duitse meisjes, Cathelyn en Devin, twee Canadese en Mavis).
Het afscheid was zeer extreem. Mavis wilde mij niet loslaten, we deelde de kamer van dag één, beide onze eerste job. Ze wilde niet huilen, maar ze hield het niet droog, zoals mij. Ook de Duitse meisjes hadden het moeilijk met het afscheid. Na het afscheid ben ik in de lobby van een hotel gaan zitten, aangezien mijn bus pas om 12.10 in de nacht vertrok. Daar heb ik bijna 4 uur gewacht tot het tijd was om te vertrekken naar de bushalte. Gelukkig is mijn

Chileense vriend mij wat komen gezelschap komen houden. Waardoor het wachten op de bus wat korter leek.
Na een zeer lange busrit is Matt mij komen oppikken in Chilliwac en zijn we zo doorgereden naar Vancouver voor een nacht. Daar hebben we wat rondgelopen, Brusselse wafels, kreeft en anders lekkers gegeten. De dag nadien moesten we om 3 uur, in de namiddag, al in Manning Park zijn. De meisjes van Manning Park wisten niet dat ik zou komen, dus het was een hele verrassing dat ik ineens in het deurgat stond. Het was een zeer tof weerzien.

De eerste werkdag was, de volgende dag, al een feit. Vrij eenzaam, saai, eentonig en zeer lange dagen in de verkoop. Ik hoopte dat de volgende dagen wat beter zouden zijn. Maar dat bleek niet echt het geval. Ik was zeer blij dat ik 2 tot 3 dagen in de week kan en mag helpen in housekeeping. De dag gaat vrij snel omdat het zo druk is. Het is ook helemaal anders dan in Emerald Lake. Ander resort andere normen. Het grootste verschil is het feit dat het niet zo precies en keurig moet zijn in vergelijking met Emerald Lake en dat een extra twee dollar krijgt per kamer dat je doet. Een zeer vreemd gegeven als je het mij vraagt.

Het heeft hier al in 3 weken niet meer gesneeuwd, dus gaan skiën of snowboarden zit er niet in, dus op de vrije dagen gaan we dan maar wandelen, met sneeuwschoenen, heel kort tegen de Amerikaanse grens, op een halfuurtje rijden van Manning Park. Daar hebben we wandeling gemaakt van 3 a 4 uur, naar een oude mijnschacht. Die is voor de veiligheid afgesloten, aangezien ze op instorten staat. De weg naar de schacht was zeer mooi, met zeer oude en belachelijk hoge bomen. De stammen van deze bomen werden door de aboriginals gebruikt om kajaks, kano’s en dergelijke te maken.

Vandaag, 4 februari, is het de eerste keer dat hier terug sneeuwt. Iedereen super blij, maar we kunnen ons niet verplaatsen, naar de stad, aangezien er zo veel gevallen is, de laatste nacht. De weg is allesbehalve veilig, zelfs met een mega truck, is het wat griezelig. Dus hebben we, Nerissa (Nieuw Zeeland) en Christine (Ierland), ons maar bezig gehouden met het voorbereiden van het verjaardagsfeestje van Yasmine (Australië), zij is vandaag jarig. Zij gaat “Australisch” koken. Ik ben zeer benieuwd. Als de keuken zo goed is al de Engelse keuken, zijn we ver van huis.