The City of Angels

Vanochtend zijn we heerlijk wakker geworden in ons motel: het was een simpele kamer maar we hadden een heerlijk bed. Vannacht was het heel koud en de spullen in de auto leken wel van ijs, maar het zonnetje in de ochtend maakte alles goed. Na een heerlijk ontbijt met de lekkerste quantaloupe meloen die ik ooit gegeten had (zo zoet en lekker smaakt die echt niet in NL) en een lekkere kop koffie met vanille koffiemelk, pakte we onze backpack weer in en vertrokken we met de mustang richting Los Angeles.

Het was zonnig en strakblauw, geen wolkje aan de lucht. Met dit weer reden we highway-101 op weg naar Los Angeles. Naarmate de uren voorbij gingen en het landschap veranderde van veel groene bossen naar wijnvelden en uiteindelijk naar grote rotsen,

droge vlaktes en palmbomen wisten we dat we steeds dichter in de buurt van Los Angeles kwamen. Ook was dit nogal te merken aan het verkeer wat steeds drukker werd. In NL werden we er al voor gewaarschuwd: LA is een van de drukste wegen in heel Noord-Amerika, en geloof ons dit was ook echt zo. Verkeersregels doen ze ook niet aan, maar we hebben toch een aardig lijstje weten te verzamelen. Het begint eigenlijk al voordat je de snelweg op gaat. Want bij ieder kruispunt wordt eerst iedereen gedwongen te stoppen met stopborden en daarna mag de eerste die aan is komen rijden weer als eerste vertrekken, rechts heeft voorrang kennen ze dus niet. Vervolgens rijd je de snelweg op en staan er borden langs de weg dat je de snelweg, waar wij tussen de 100-130 km/h reden, moet delen met fietsers!! Daar is dan een aparte baan voor gemaakt op de vluchtstrook. Levensgevaarlijk dus. Zeker wanneer er borden langs de weg staan met ‘narrow bridge’ waarbij de fietsers dus tijdelijk op de rijbaan moeten fietsen, op dezelfde rijbaan als waar wij 120 reden met onze mustang. En die narrow bridge was echt niet zo smal, maar als je de Amerikaanse

auto’s ziet begrijp je wel waarom ze dat een smalle weg noemden. Vervolgens heb je ook nog een carpool baan aan de linkerkant van de weg, waar auto’s met twee of meer inzittenden mogen rijden.

Als je dan eenmaal ingevoegd bent op de snelweg moet je wel goed blijven opletten want zowel van links als van rechts kan je worden ingehaald, dit is gewoon toegestaan. Ook zijn er zowel aan de linker als aan de rechterkant opritten maar ook afritten. Je moet dus ver van te voren weten waar je naartoe moet zodat je alvast op de goede baan kunt gaan rijden. En dit maakt het nog eens extra verwarrend als de afslagen niet normaal genummerd zijn maar met 1a, 1b, 1c…

Richting LA veranderde de snelweg van een 2 baansweg naar een 8 baansweg. Dat betekent dus dat het een snelweg was met 16 rijbanen! Wat een verkeer. Het was doodeng maar na 4 uur waren we gelukkig heelhuids aangekomen bij de autoverhuur. Daar hebben we onze auto ingeleverd waarbij we

over een soort spikes moesten rijden die maar één kant op kunnen om diefstal tegen te gaan. Doodeng om over zulke dingen te rijden met een auto van een halve ton. Via LAX, wat een immens groot vliegveld was, zijn we naar ons hostel gegaan. Daar hebben we onze spullen afgegooid, hebben we lekker wat gekookt en zijn we op pad gegaan naar het strand. Ons hostel ligt in Santa Monica, op nog geen 2 minuten lopen van Santa Monica Beach en nog geen 5 minuten lopen van de Santa Monica pier. Hier zijn we dan ook ’s avonds nog even naartoe gelopen. We hebben de zonsondergang gezien en zijn daarna lekker in slaap gevallen van alle drukte die we vandaag om ons heen hadden…