Yosemite, the beautiful

Vandaag stond dan toch echt Yosemite op het programma. Onze laatste paar dagen zijn aangebroken en dit wordt onze laatste highlight. Het zou een lange rit worden van ongeveer 2,5 uur voordat we écht in het park aan zouden komen. Onderweg duurde het niet lang voordat we alweer in de mooie bossen zaten en dus was deze 2,5 uur zo erg nog niet. Al snel moesten we langs de poortjes om het Yosemite National Park in te rijden, maar het uitzicht vanuit de auto veranderde maar niet. Ruim 1,5 staarde ik naar buiten in de hoop dat we een beer of een hert zouden zien, maar helaas. Op een gegeven moment moesten we door een hele lange tunnel rijden en direct nadat we uit deze tunnel kwamen, was daar het uitzicht waar we al die tijd op gewacht hadden. Het uitkijkpunt met uitzicht over Half Dome, El Capitan en Yosemite Valley. Het was geweldig. We hebben er onze koffie gedronken op de rotsen en konden bijna niet verder rijden zo mooi was het uitzicht.

We besloten verder te rijden richting Yosemite Valley, waarin je in de valley bent en vanaf daar alle beroemde bergen kunt zien. Weer geen herten en geen beren. Vanaf de Valley leken de bergen alleen maar hoger en toen ik een foto wilde maken van El Capitan zag ik ineens dat er bergbeklimmers bezig waren om El Capitan te beklimmen. Voor de klimmers onder ons, dit is zo'n beetje het hoogst haalbare in de klimwereld. En wij begrijpen nu wel waarom. We parkeerden onze auto in de valley en liepen door onbegaanbare paden richting het begin van El Capitan. Onderweg zagen we een grote hagedis over de stenen kruipen. Die berg leek heel dichtbij maar toen we inmiddels al een half uur

onderweg waren, kwamen we erachter dat dit gezichtsbedrog was. Hij was toch iets groter dan we gedacht hadden. Toen we onderaan die berg stonden, die bijna één kilometer hoog is, werd het pas echt goed zichtbaar. Zo steil, zo hoog, zo onbereikbaar. Hij is voor het eerst beklommen in 1958 en die mensen deden er toen bijna 50 dagen over. Tegenwoordig zijn zo'n beetje alle klimroutes al uitgedacht en in boeken beschreven en kunnen écht goede klimmers het in drie uur doen. Voor de eerste paar meters zagen wij al geen mogelijkheid om omhoog te klimmen. In de verte konden we een paar klimmers zien die een tentje hadden opgezet langs de rotswand om daar te overnachten of uit te rusten. Dit tentje hangt ook allemaal aan touwen. We hebben een kleine steen meegenomen van El Capitan als aandenken en als motivatie, maar dit niveau gaan wij waarschijnlijk nooit halen. We liepen terug naar onze auto en reden een stukje verder om naar Yosemite Village te gaan.

In Yosemite Village had je een paar souvenirs winkeltjes, een klein museum over Yosemite zelf en hebben we onze lunch opgegeten. Ook zijn we met een shuttlebus verder het park in gegaan en zijn we uitgestapt bij een wandelroute die leidt naar de Vernal Falls en de Nevada Falls. En het was een klim. We zagen mensen terugkomen die niet echt sportief waren op slippers dus we dachten dat het niet een zware klim zou zijn, maar dat was het wel. We hebben er bijna drie kwartier over gedaan om bij de Vernal Falls te komen en het leek San Francisco wel zo steil waren die heuvels. Omdat het al een lange tijd niet geregend had waren de watervallen niet zo groot meer als dat ze geweest waren in de zomer, maar het was nog steeds heel mooi.
De weg naar beneden ging gelukkig een stuk sneller en snel zijn we met de auto teruggereden naar Fresno want vanavond waren we uitgenodigd om met dr. Nick & zijn vriendin Janet te gaan eten in een echt Amerikaans Steakhouse waar je zelf je stukje vlees kan uitzoeken. Ook kon je hier de schilletjes van je pinda's die je bij je drankje kreeg gewoon op de grond gooien. We zijn inmiddels weer een hele hoop ervaringen rijker!