Jet lag van hier tot aan Alcatraz

Wat een nacht was dat! Gisteravond lagen we om 21h al te slapen omdat we zo moe waren van de eerste dag, maar om half 5 waren we ook alweer op. Nu merk ik pas echt wat dit tijdsverschil met mij doet. Uiteindelijk zijn we er maar om half 6 uitgegaan en zaten we om 7h aan het ontbijt. Vandaag hadden we kaartjes voor de vroege ferry naar Alcatraz en dus moesten we om 8.15 bij pier 33 verzamelen, dus dat betekende om 7.30 bij het hostel weg. Met het Californische zonnetje in de rug liepen we weer helemaal naar beneden naar de zee, waar we ongeveer 3 kwartier over liepen.

Aangekomen bij pier 33 en eenmaal opgestapt op de ferry, waren we binnen een kwartiertje op het eiland. We voeren door de baai van San Francisco en hadden een super mooi uitzicht over de Bay

Bridge en de Golden Gate. Het eiland was best klein en in het midden stond het grote cellencomplex.

We kregen eerst een rondleiding met informatie over verschillende ontsnappingspogingen die gevangenen gedaan hebben. Zo waren er gevangenen die van een gat in de muur gemaakt hadden met lepels en het probeerden af te dekken met een soort verf gemaakt van karton en tandpasta. Via dit gat in de muur probeerden ze tussen de muren te ontsnappen. Er waren ook gevangen die een pop hadden gemaakt van zichzelf omdat de gevangenisbewaarders iedere avond alle gevangen moesten tellen en zo konden zij doen alsof zij al lagen te slapen. Andere probeerden een gevangenisbewaarder te vermoorden en probeerden over de muur te klimmen. Ook was er soort metalen pijp gevonden die tussen de spijlen van de cel werd geplaatst zodat de openingen groter werden. Als ze zichzelf dan zouden

uithongeren werden ze mager genoeg om er tussendoor te kruipen.

Meestal eindigden deze pogingen in de dood omdat ze of werden gesnapt of werden neergeschoten door een bewaker. Als ze eenmaal uit de gevangenis kwamen moesten ze nog het hele stuk van Alcatraz naar San Francisco zwemmen en het water is hier ontzettend koud. Ook is de stroming hier sterk omdat San Francisco aan een baai ligt en omdat het water hier heel koud is en de lucht heel warm hebben ze hier veel last van mist (fog). Als de ontsnappingspoging dus geslaagd was, moesten ze eerst nog het water trotseren en dit lukte dus eigenlijk nooit. Ook is het maar de vraag of een poging niet een zelfmoordpoging is, omdat ze gevangenen toch eigenlijk wel wisten dat het niet zou slagen.

Ook mochten we de keuken van Alcatraz zien waar het eten werd gemaakt van de gevangenen. En deze hadden het echt niet zo slecht. Bij iedere

maaltijd kregen ze iets van groente, brood, taart en vlees. Zelfs met Thanksgiving kregen ze kalkoen en als ze zich goed gedroegen kregen ze nog iets extra's. Op de plek waar alle messen hingen hadden ze een oplijning gemaakt zodat ze precies konden zien of de messenset nog compleet was. Natuurlijk zat de keuken wel achter tralies. De keuken was het gevaarlijkste plekje van heel Alcatraz, omdat hier alle gevangenen bij elkaar zaten. Daarom hing er overal traangas, just in case of emergency.
Ook mochten we in de isoleercel kijken, hier verbleven gevangenen die zich misdroegen of de bewakers mishandeld hadden. Hier zaten ze soms wel dagen of zelfs weken achter elkaar zonder daglicht. Één keer per week mochten ze er dan uit om iets te eten of te sporten.

Op het eiland zelf woonden ook 'normale' mensen: de gevangenisbewaarders en hun families. Ook kwamen hier de Indianen in de jaren 50 en 60 een poging doen tot het terugkrijgen van hun land. Zij waren ten slotte de eerste bewoners van Amerika. Deze staatsgreep mislukte, maar de sporen hiervan kon je

nog wel terugzien op het eiland.

Na de rondleiding hebben we voor het cellencomplex onze bagels gegeten. Hier had je super mooi uitzicht had over de Bay Bridge, de skyline van San Francisco, de Golden Gate Bridge en Alcatraz zelf. Ook zag je hier de seabirds die zich allemaal genesteld hebben op de kliffen van Alcatraz. Na onze lunch hebben we nog een rondje op het eiland gewandeld en zijn we met de boot teruggaan naar San Francisco. Ik wilde heel graag nog even bij de zeehonden gaan kijken, dus zijn we naar pier 39 gelopen. Daarna hebben we aan Fisherman's Warf een terrasje gepakt en hebben we lekker een Corona gedronken en nacho's gegeten in het zonnetje. Iedere 10 minuten kwam hier weer een

Cable Car voorbij en aan de boulevard zag je de grote en dure Amerikaanse auto's voorbij rijden. Aan het einde van de middag restte ons alleen nog de wandeling terug naar het hostel, de steile heuvel op. Uitgeput kwamen we bovenaan, hebben we nog snel onze pasta pesto opgegeten en zijn we op bed direct in slaap gevallen....