Bay of Isles

Vanochtend na weer een baggernacht op kutmatras vroeg opgestaan, eerste trip met Stray! Nederlanders in de bus, woehoee. Nee heel veel verschillende nationaliteiten, leuke buschauffeur, nu al prachtige natuur. Buschauffer Muesli (ze hebben blijkbaar allemaal nicknames) praatte vrij veel, maar wel interessant! Gestopt bij Kauri (spreek uit: Cody)-trees, een infoplekje met free wifi in een stadje waar we moesten beslissen watvoor trips we wilden gaan doen (veel te veel geld gaan uitgeven), nog even een snelle tour door Paihia gekregen (naam komt van combi Maori-Engels: Pai betekent mooi of goed ofzo, hia is van here) en gedropt bij het hostel. Met groep van 10 meiden uit bus besloten om vanavond samen te koken en eten, morgen de BBQ te doen die bij het hostel is. Het weer was echt belachelijk. 5 min dikke regen, dan 5 min stralende zon en blauwe lucht om vervolgens weer in de stortregen te belanden. Er was goed weer voorspeld. Eigenlijk zouden we ook vanmiddag misschien al een skydive doen, maar kan niet door het weer. Ik snap nu wat ze bedoelen met onvoorspelbaar weer in NZ.
Na boodschappen doen bleek dat een deel met de ferry naar de overkant wilden, Hanne en ik waren eigenlijk lui en wisten niet zo goed wat we dan aan de overkant wilden doen. Achtergebleven met alle Nederlandse chicks haha. 6 in totaal. Net echt als de kippenclub zitten babbelen (oa over een gast die volgens een paar leek op Ryan Gosling en aan het koken was met rugzak om wat ons heel handig leek), afentoe buiten en afentoe binnen, ben toch alweer knetterhard verbrand. We chillen nu in de common room waar de film Eragon op staat, hij is nog steeds bagger. Hanne is ook dagboek bijwerken. Morgen gaan we naar het noordelijkste puntje van NZ en sandboarden en grotere kauritrees bekijken!

Die avond hadden we trouwens dus met die 10 meiden gegeten, spontaan was weer een Dutchies tafel en een andere tafel ontstaan, vrij lullig maar stiekem ook wel heel gezellig. Ryan Gosling (die Canadees bleek te zijn en eigenlijk Tristan heet, zoals Joelle ontdekt had) heeft het restje opgegeten. We hebben de hele avond vet gezellig zitten praten, heel hard gelachen, Nederlander Niek kwam er ook nog even bijzitten met zijn crackers met tonijn, daarna nog gechilled in de jacuzzi met Babette en Evelien en gaan slapen.

We vertrokken om 7.30u. Hanne en ik hadden heel chill het plekje achter de chauffeur gedibst, Babette en Evelien achter ons. De reis ging dus naar het Noorden, met einddoel Cape Reinga, het noordelijkste puntje van NZ. Eerste stop was in een oud bos, "native forest", waar grote Kauri-trees stonden. Er was een houten pathway gemaakt waar je in 10 min doorheen kon. De kiwi's leven daaronder, maar die kun je eigenlijk niet in het wild zien omdat ze sowieso pas in het donker naar buiten komen en ze te goede zintuigen hebben: ze ontdekken jou altijd voor je hen ontdekt en dan zijn ze weer weg. Het bos was echt nat en koud en rook naar bos. Lekker wakker worden. Oude bossen blijven indrukwekkend. Daarna waren we een beetje ingesukkeld voor we bij 90 mile-beach kwamen. De buschauffeur vertelde trouwens onderweg wel over elk stadje iets, waar het bekend om stond, wat de naam betekende, dat soort dingen. 90 mile-beach is -zoals de chauffeur het omschreef- de oudste en nieuwste snelweg van Nieuw Zeeland. Het is namelijk letterlijk een strand, waar gebruik van wordt gemaakt als snelweg. Al heeeel lang. Strand verandert natuurlijk elke dag een beetje, na vloed, daarom nieuwste snelweg. Het was echt prachtig en absurd tegelijkertijd. Je crosst gewoon over het strand in een lompe toeristenbus. Meeuwen vliegen voor je op, afentoe ging de chauffeur (hij heette trouwens Dice (bijnaam)) expres door het water waardoor je zo'n splash had, en er lagen zelfs pinguins op het strand! De eerste die we zagen was echt zielig, die was zo oververmoeid dat ie waarschijnlijk aan het doodgaan was. De tweede was gewoon moe maar nog wel vitaal. Het is trouwens de kleinste pinguinsoort ter wereld die daar leeft, heel raar om die gewoon met 30 graden op het strand tegen te komen. Na duizend foto's (inclusief foto's met de selfiestick van Babette) kwamen we bij het einde aan en mochten we de bus uit. De zon scheen inmiddels volop, weerspiegeling in het dunne laagje water was prachtig. 5 min het binnenland in via een stroompje met de bus waren de zandduinen waar we gingen sandboarden! Heel charmant in de bus omgekleed, snel een board uit de flappen van de bus gepakt en achter Dice aan naar boven gehobbeld (zwaaaar door het zand naar boven) en toen kon ik als tweede (achter Ryan Gosling die niet op Ryan Gosling lijkt) naar beneden! Dice kiest blijkbaar altijd het

steilste stuk, waardoor je minder lang naar boven hoeft te sjouwen en je keihard naar beneden gaat en nog een stukje over het stroompje scheert. Het was pretty cool. Een paar meiden twijfelden of ze gingen enzo, tweede keer kregen we iedereen die twijfelde mee naar boven en maakte eentje die echt niet ging foto's. De omgeving was trouwens echt absurd, als je op de berg stond en naar rechts keek zag je nog de zee en de 'normale' duinen, voor ons dat stroompje met van die grashalmen ernaast en een beetje roodachtige zandduinen de andere kant op. Echt mooi. Na het sandboarden bleek dat mijn camera het begeven had, batterij leeg, en reden we door naar een supermooi strandje. Snel omgekleed achter de wc's, en het water in. Dice had al 10 keer gewaarschuwd dat we niet echt moesten gaan zwemmen, de stroming was veel te gevaarlijk. En dat was te voelen. Je werd echt meegezogen en weer teruggeduwd. Heel leuk in spelen natuurlijk (en niet al te handig met bikini's). Heerlijk weer, klein baaitje met smal zandstrand en daarachter gras. Gras is zoveel fijner dan zand, dus dat was heerlijk toen ik er met Babette uitging. Goed ingesmeerd en gechilled.
Vijf minuten verder met de bus door een absurd en beschermd landschap was Cape Reinga dan toch eindelijk. Ik voelde me inmiddels al wel redelijk verbrand, al had ik echt mijn best gedaan met insmeren, maarja die wandeling naar het noordelijkste punt kwam ik voor. Zonder camera. Door de poort was het heilig voor de Maori. Zij geloven dat hun geest na hun dood eerst naar alle bergtoppen van NZ gaat, dan via het noordelijkste puntje Cape Reinga naar hun oorspronkelijke land. Het was een heel mooi wandelingetje naar de vuurtoren, we stonden hoog boven het water en konden superver kijken. Vreemde was dat we opeens een buitje kregen terwijl de zon volop scheen. Gelukkig hebben andere mensen genoeg foto's gemaakt, het was daar mooi. In de bus terug konden we nog kiezen om fish 'n chips te bestellen, ging ik natuurlijk niet doen. Bovendien hadden we al barbecuetickets voor die avond. Het was wel de beste en verste fish 'n' chips ever volgens Dice, de shop stond tegen het water aan en de vis hoefde dus niet eens gekoeld te worden; ging direct van het water de pan in. Nog steeds vies. Op de terugweg even geslapen en heel lang met Dice zitten praten, hij wist heel veel van de natuur en beesten in NZ en dat vond ik nogal interessant. Leuk dagje!
Barbecue was een beetje jammer, de aardappels waren al op. Vlees en salades waren wel heel chill. Daarna was nog een pubquiz, bestwel lachen. Hele groep van de bus toch maar door tweeen gesplitst, gelukkig hadden we behalve de Dutchies nog de Schot en de oudere Engelse fitnessleraar. Dan wisten we tenminste nog dingen als hoe het fictieve stadje van Coronation Street oid heette. Verder wel grappige quiz, we wisten nog best veel van muziek en film met zn allen. Vond het ook slim gedaan dat ze het kroegje gewoon donker lieten maar blacklight aanhadden zodat je wel je papiertje kon zien en kon schrijven. Daarna was ik moe en ben ik gewoon gaan slapen, al zouden we eigenlijk gaan skinnydippen (schrijf je dat zo?).

Volgende ochtend moesten Hanne en ik er weer relatief vroeg uit, want we gingen met een boot door de Bay of Isles varen! Marloes (een van de Nederlandse chicks) en Cate (Duitse) gingen ook mee. Bleek echt dikke bejaardenboot te zijn met vooral plekjes binnen. Bovenop en in het midden was alles al vol, dus moesten we echt beneden binnen gaan zitten en zelfs niet bij het raam. Wat een baggergedoe, wij hadden echt een chill iets verwacht waarbij je superveel kon zien en ook gewoon op het dek kon chillen. Hoe naief. Stiekem hadden we mazzel dat we beneden waren gaan zitten, want toen de boot ging waren riep de kapitein op dat we nu het voordek op mochten, waarop wij naar voren sprintten. Beste plekje van de boot gedibst: helemaal voorsteven. Titanicspot zegmaar. Supergoed zicht en binnen een kwartier waren de dolfijnen al gespot. Ze kwamen ook onder ons zwemmen, we konden ze zo goed zien. Echt heel leuk. Zo'n honderd foto's gemaakt van mogelijk springende dolfijnen. Heel vet. Daarna gingen we alle eilandjes een beetje af en vertelde kapitein afentoe wat. Als hij vaart maakte was het heel koud en jumpten we door de golven alsof we in een achtbaan zaten, maar we hielden vol. Toen we bij het verste puntje waren, the hole in the rock, zoals het uitje ook heette, waren we echt bevroren en daarna zijn we binnen maar weer even gaan opwamen. Paar minuten later kwamen we ook bij het eilandje dat geen privebezit was en geen reservaat, daar mochten we er een uurtje uit. Hanne en ik zijn naar boven geklommen en hebben gewacht tot de zon er was om foto's te maken. Daarna terug en tour afgelopen.
Die ochtend had Hanne al gebeld naar de Skydive company, of we misschien die middag konden springen. We zouden om twee uur opgehaald worden. Tour was om 1 uur afgelopen, dus zijn we maar snel teruggelopen met zn tweeen, kwamen we onderweg op het

strandje nog de andere chicks tegen die vandaag allemaal terug zouden gaan. Even snel doei gezegd, we wisten niet of de skydive doorging (het was een beetje aan het betrekken), dus ook niet echt goed doei gezegd. Bleek dat we geen brood meer hadden dus zonder lunch naar de skydive gegaan, die inderdaad doorging. Nerveuze Schot was echt hilarisch, ik was echt heel rustig eigenlijk. Leek me helemaal niet zo eng. Dacht dat dat pas zou komen als ik in het vliegtuig zat. Dat klopte. Aangekomen moesten we gegevens doorgeven, bepalen of we foto's en video erbij wilden, sexy pak aantrekken en even wachten. We moesten in twee shifts, Hanne en ik zaten beiden in de tweede shift. Hoe langer we moesten wachten, hoe heter het werd en hoe meer ik naar de wc moest. Was natuurlijk van tevoren ook wel geweest, maar misschien was ik toch wel zenuwachtig ofzo. We waren al in ons tuigje gehezen, dus wc werd em echt niet meer. Na 20 minuten gingen we buiten kijken hoe de anderen neerkwamen. Zo blij allemaal, echt leuk. De parachutes werden snel weer goed opgevouwen, gopro's leeggegooid op computer, tuigjes gecontroleerd, helm en zuurstofmasker werden eraan toegevoegd en toen mochten wij naar het vliegtuig. Ik had oorspronkelijk alleen maar de foto's gedaan, maar de gast met wie ik sprong zei dat hij voor de zekerheid ook wel zou filmen en dan kon ik altijd achteraf nog beslissen. Best chill. Ik kreeg dus wel een interview voor ik het vliegtuig in ging, toen een fotoshoot voor het vliegtuig, in het vliegtuig nog een aantal interviews, dat soort dingen. We gingen als laatste het vliegtuig in, waardoor we helemaal voorop zaten en praktisch tegen de deur aan. Het vliegtuigje was zo klein dat we met 10 man op de twee banken zaten, rug tegen buik tegen elkaar, en eentje ervoor die de deur dicht en open deed. En nog een piloot natuurlijk. Het vliegtuig was al zo vet. Je komt steeds hoger en kunt steeds meer zien, al die eilandjes waar we die ochtend nog doorheen gevaren waren. Het was ook echt een heel heldere dag. De zenuwen begonnen nu wel een klein beetje te komen, van baaaah ga ik echt uit dit vliegtuig springen?! We sprongen trouwens van zo'n 5,5 km hoogte. Vandaar de zuurstofmaskers in het vliegtuig. Toen we bijna op de juiste hoogte waren werd ik goed aan mijn medespringer vastgemaakt door hem, tot ik bijna niet meer kon bewegen. Prachtige bril die gemaakt is om gezichten af te knellen werd ook opgezet en aangedraaid. Toen de deur openging dacht ik echt o my god welke debielen doen dit, maar het uitzicht was fenomenaal. De gast die voor ons op de grond lag ging mij ook filmen, die stapte eerst rustig uit en bleef aan het vliegtuig hangen. Ik mocht eerst mijn hand eruit steken om te voelen hoe veel druk daar wel niet op komt en hoe vreselijk koud het buiten was (gast zei dat het wel heel snel warm werd). Ik heb nog wel een keer geroepen dat het nu toch wel een klein beetje eng was en toen gingen we ongeveer. En het was zo awesome. Je hangt in bananenstand, benen omhoogstekend, op je buik, armen mag je bewegen na tik op je schouder (die ik natuurlijk compleet miste omdat ik zo in awe was), maar eigenlijk ben je wel grotendeels

overgeleverd aan die gast boven je. Ik ging vliegen en de box doen met mijn buitenfilmer, lachen naar de camera en heb zelfs mn tong nog uitgestoken geloof ik. De krachten zijn absurd, volgens mij zat mijn kwijl overal (:. Die gast (hij heeft zn naam nooit genoemd dus echt geen idee hoe hij heette) had al gezegd dat ik alleen maar hoefde te lachen, dat was mijn hele taak. Schreeuwen mocht ook, zolang ik maar spanning had op mijn wangen. Lachen was niet moeilijk. Wat een uitzicht. Al die eilandjes van Bay of Isles, de zee, het land, de kust... Na 65 seconden vrije val ging opeens die parachute uit. Ik kon alleen maar glimlachen en zeggen dat het awesome was. Ik kreeg vrij snel de touwtjes in mn handen geduwd, hij maakte met een paar klikjes wat van mn tuigje los waardoor ik wat lekkerder kon zitten (en hij waarschijnlijk ook) en daarna mocht ik sturen! Eerst heel hard aan links trekken, waardoor we linksom naar beneden ronddraaiden. Toen rechtsom enzovoort. Het was zo mooi. Heb hem nog gevraagd of het ooit oud werd, ooit zou vervelen. Hij zei 'not really' en dat denk ik toch eigenlijk ook. Ookal spring je 10x per dag, het blijft zo prachtig. Uiteindelijk nam hij weer over en gingen we landen. Ging ubersoepel. Daarna nog een interviewtje en toen was het klaar. Veeel te snel. Wilde meteen nog een keer. Pakje uit en na even wachten (en WC, eindelijk) filmpje gezien en een paar foto's. Filmpje is vreselijk natuurlijk, jezelf zien en Engels horen praten is niet echt een succes, maar het scheelt zo weinig qua geld en dat is natuurlijk wel de echtere beleving, dus toch maar besloten die ook mee te nemen. Kreeg er dan ook een gratis shirt bij en ik ben wel een echte Nederlander natuurlijk (:.
Terug bij het hostel snel boodschappen gedaan en wraps gegeten met Marloes. Die avond lekker in de jacuzzi gezeten, diepe gesprekken gevoerd en superveel sterren gekeken. Helaas bleek ik wel verbrand te zijn op schouders en hoofd, dat er boven NZ geen ozonlaag is wel duidelijk. Ik ging weer lekker vroeg slapen, gelukkig slaap ik hier echt als een baksteen: Hanne heeft vet lang wakker gelegen dankzij die lieve Britten op onze kamer. Ik slaap echt overal doorheen.

Donderdagochtend zo snel mogelijk naar de bieb gegaan vanwege de Wifi. Heerlijk geskypet met iedereen. Zo veel mogelijk in de schaduw geprobeerd te blijven, huid deed pijn. Had al een shirt met mouwen aangedaan, schouders waren het ergst. Daarna terug om te lunchen, wraps met kaas gemaakt (onze kaas was verdwenen, vrij irritant, gelukkig had Marloes nog haar stuk) en paar boterhammen. Op het strandje bij Marloes opgegeten. Ik zat lekker onder een boom in de schaduw. Daar een uurtje gelegen met iPod in, het was weer zo'n mooie dag, toen nog even stukje gelopen en terug naar de bus. Tristan (Ryan Gosling) en Marloes waren de enigen nog van onze oorspronkelijke bus. Op naar Auckland!
Daar aangekomen waren we blij dat we Frienz alweer op tijd geboekt hadden, alles zat vol. Degenen die nog niks hadden werden echt vrij ver buiten de stad gedumpt in een overpriced hostel. Snel boodschappen gedaan en een simpele pasta met ei, ham, ui en tomaat gemaakt. Was nog lekker ook. Daarna nog naar het Light Festival geweest in het naastgelegen Albert Park, vanwege Chinees Nieuwjaar (again, volgens mij is dat allaaang afgelopen), was best leuk om even te zien. Daarna ingesmeerd met drie lagen aftersun, ik had zo'n pijn overal behalve mn schouders (ja ik had nu dus zo'n mooi lijntje van tot waar mn shirt liep). Snap echt niet hoe ik die dag zo erg ben verbrand, ik heb de zon zo hard vermeden. Maar

ach. Weer een doorzakbed, wel prima geslapen.