De rit van Franz Josef naar Wanaka was lang, maar zo prachtig. De eerste stop was bij een uitzichtje naar Fox Glacier. Zon, velden, bergen in de verte met sneeuwtopjes en dus een gletsjer. 5 minuten daarvandaan was Lake Matheson, een duidelijk geval van 'mirror lake'. Het weer was fantastisch. De wandeling om het meer duurde ongeveer anderhalf uur, inclusief fotostops. Ik heb met Jules de hele rit gelopen, veel foto's gemaakt van de perfecte weerspiegelingen met decoratieve wolkjes, gepraat over Australie enzo. Nog even in het zonnetje op het terras gezeten met deel van de groep en Weeman, daarna de bus weer in.
Het probleem was een beetje dat we wisten dat het lang ging duren, maar niet wisten dat we bij elk mooie puntje gingen stoppen. Schoenen waren steeds net uit, enn dan moesten ze weer aan. We zijn gestopt bij een waterval, waar ik niet eens foto's van heb gemaakt, al was hij best hoog enzo. Daarna bij verschillende uitzichtpunten, die hele route is scenic en awesome, dus elke minuut ongeveer kun je bij een natuurpunt stoppen. Bij Blue Pools was wel een wandelingetje van een half uur, de rest waren gewoon 5 minutenstops. Nadeel was wel dat steeds als je de bus uitstapte, je aangevallen werd door honderden sandflies. Ik dacht dat het tot dan toe erg was, maar dit sloeg echt alles. Weeman deed de deur steeds heel snel dicht en we maakten er echt een sport van om zo snel mogelijk de bus in en uit te gaan om die stomme sandflies maar buiten te houden. De Blue Pools waren mooi, heel helder gletsjerwater wat in twee rivieren naar beneden kwam en waarvan een, de rustige, een absurde kleur blauw had. Ben echter niet blijven hangen, teruggerend met Emma (Canadees meisje uit de bus) omdat we gewoon helemaal spastisch werden van de sandflies. Heb het wel een beetje m'n perceptie van mn omgeving laten beinvloeden vrees ik.
Het laatste deel van de rit ging langs twee meren: Lake Wanaka en Lake Hawea. Zoo mooi. Ik kon alleen maar vol verwondering uit het raam staren en me verbazen over hoeveel absurd mooie plekken we alweer hadden gezien in 1 dag. Weeman liet ons onze ogen dichtdoen vlak voor we van Lake Wanaka naar Lake Hawea draaiden en toen weer openen bij het uitzicht over Lake Hawea. Te veel moois.
Aangekomen in Wanaka mochten we weer fijn inchecken bij Base, gebouw wat compleet grijs geschilderd is van binnen alsof het een autogarage of iets heel erg deprimerends is, kamer was precies groot genoeg voor 4 stapelbedden, dan kon je nergens je tas of je hoofd kwijt, keuken was te klein, te weinig bestek, pannen, alles, ronduit... Niet fijn. En hier mochten we dan drie dagen blijven, we gingen de bus weer eens verlaten. Gelukkig na boodschappen en het maken van de fudge met Hanne (wat een opgave dat al was, hoe simpel ook) twee nachten geannuleerd en ingeboekt bij YHA, waar Katharina zat, naast Base, na het avondeten. Avondeten deden we met de mensen uit de bus die wilden: iedereen moest zelf voor eten zorgen en dan gingen we picknicken op het strand. Ik heb een chill Subway pizza-achtig broodje gehaald, meesten haalden fish and chips. Paar mensen zaten op het aanwezige picknick-bankje, rest zat in een kring op de grond. Eenden vonden het leuk. Het werd helaas wel heel snel koud, de wind kwam vanuit het meer aanwaaien, en snel wilden we ergens naar binnen. Kopje thee in Base is uiteindelijk gelukt, na het afwassen van 2 minikopjes en het besluit maar in onze kamer te gaan zitten bij gebrek aan genoeg algemene ruimte. In de kamer zitten paste natuurlijk eigenlijk ook niet, dus werd het toch een beetje thee adten en nog even naar de kroeg. Was grappig, vooral met Jules, Weeman, Reinout gepraat aan het begin, daarna met de Zwitser Patrick. Geleerd dat Zwitsers nog dienstplicht hebben en hoe dat dan gaat. En dat Zwitsers-Duits een beetje als Nederlands klinkt met alle g's. Beetje over muziek gepraat, er ging een of andere liveband optreden maar het geluid stond mij te hard en ik wilde de fudge proeven. Jules, Hanne en Reinout gingen mee naar buiten, aan tafel voor kroeg gaan zitten en fudge gegeten. Laatste avondje met hen. In Queenstown zouden we ze waarschijnlijk wel weer tegenkomen. Katharina, Fabian en Patrick sloten ook nog aan toen ze langs kwamen lopen. Fudge was goeed. Patrick vond het maar niks, die vond dat je dit soort zoete spul niet aan Zwitsers kon geven. Had hij misschien een punt. Ik vond het hemels. Na een uurtje (hier was het niet koud, zonder wind prima!) met zn allen teruggelopen en naar gaan slapen.

Volgende ochtend gingen Hanne en ik naar Puzzle World! Nog twee Britse meiden van de bus gingen ook. We werden weggebracht met de mensen die gingen vliegen; Reinout, Fabian en Jules. Weeman dropte ons om 8.15 al bij Puzzle World, waardoor we een kwartiertje moesten wachten tot het open ging. Er waren nog twee Britse meiden van de bus die meegingen. De zaal waar we binnenkwamen stond vol met 6-hoekige tafels, bij elke stoel lag een puzzelspel varierend van tangram en 3D-kubuspuzzels tot zilveren vormpjes uit elkaar krijgen en rushhour-achtige spellen. Awesome. Na een kwartiertje was ik die rottige 3D-kubus wel zat en gingen we naar binnen. Eerst liepen we door een gang met allemaal hologrammen. Daarna kwamen we in een kamer waar je helemaal draaierig en gestoord van werd; de kamer was gekanteld en ze hadden er alles aan gedaan om je perceptie te foppen. Het water stroomde de verkeerde kant op, het zitje naast de trap gleed omhoog ipv naar beneden, de biljartballen rolden de verkeerde kant op. Het was heel goed gedaan. Blij om die kamer weer uit te gaan. Het volgende was een kamer vol bekende gezichten. Het leek alsof ze naar je toekwamen, terwijl ze eigenlijk hol waren. Laat ik daar nou net heel veel college over gehad hebben. Na een stukje met allemaal bijzondere teksten en dingen (illuminatie-achtig met puntsymmetrie, alfabet in lijnsymmetrie, van die plaatjes waarbij in zwart wat anders staat dan in wit, enz) kwam de kamer die ze in het Esscher-huis ook hebben. De kamer is scheef; scheve grond met absoluut niet vierkante tegels, scheef plafond. Op film maken ze het wel recht, waardoor de persoon in het lage stuk 3x zo groot lijkt als de persoon in het hoge stuk. Ze filmden je en dan kon je het twee minuten later op de monitor zien. De laatste ruimte stond vol met allemaal optische illusies, een paar bekend en een paar nieuw. Vanaf de algemene hal konden we 'the maze' in. Het eerste grote doolhof ter wereld ofzo. We kwamen daar die twee Britse meiden van de bus ook weer tegen, besloten met z'n vieren te gaan. Het was een vrij groot doolhof. De uitdaging was om alle vier de hoeken eerst te bezoeken, dan naar de uitgang in het midden. Als je de moeilijke uitdaging wilde doen moest je deze hoeken (aangeduid met torens van verschillende kleuren) in een bepaalde volgorde vinden. Na een beetje geklooi in het begin besloten we de doolhoftactiek toe te passen: alleen maar rechts houden. Zo kom je nooit twee keer op dezelfde plek. Vanaf dat moment ging het supersoepel. Er was een trap met viaduct over het midden, beide kanten op, dus het was lekker verwarrend, zijn daar wel zo'n 6 keer over heen gegaan, maar waren in driekwartier klaar! En ondertussen leuk met die meiden gepraat over hun leven en studeren en het verschil met NL en Engeland en welk schoolsysteem beter lijkt. Was leuk. We waren precies klaar met de souvenirshop (vol met awesome spellen, waarvan mijn ouders de helft al thuis hebben liggen ghehe) toen Weeman voor kwam rijden om ons terug te brengen naar het hostel. Daar hebben we afscheid genomen van de bus en hebben we onze spullen van Base naar YHA verplaatst. Wifi in de YHA! En prachtig uitzicht over het meer. Heerlijk plekje. Gechilld met Katharina en wifi tot lunch, volgens mij zelfs geskypt met Alma en Aniek!, daarna Wanaka in gegaan, aangezien het weer niet al te best was en een wandeling naar een mooi uitzichtpunt niet zoveel zin zou hebben. Allemaal leuke, kleine winkeltjes, homemade icecream die ik later wel uit wilde proberen en kleine achterafstraatjes met nog meer schattige souvenir-, creabea- of sieradenwinkeltjes. Na een paar uur hadden we het wel gezien en bedachten we wat we die middag nog konden doen. Uiteindelijk besloten korte wandeling naar 'de boom van Wanaka' te doen: een boom die groeit in het meer. 20 minuutjes heen, half over het kiezelstrand en hetzelfde terug. Eerst stonden er een paar andere toeristen veeel te lang en veel te dichtbij foto's te maken waardoor het voor ons onmogelijk was (yes, Aziaten), daarna een paar foto's gemaakt en weer teruggegaan naar de YHA. Boodschappen gedaan, even dagboek getypt en chille pasta rode saus gekookt. In de avond fudge gegeten en gechilld met Hanne, Katharina en Anna (een Britse van de bus die ook bij ons op de kamer sliep en even lang in Wanaka bleef).

Helaas was het weer deze dag weer niet al te best. Beetje uitgeslapen, lekker gebruncht, besloten die middag Insurgent te gaan kijken in de bioscoop, een goedkoop wasje gedaan met Hanne en weer even het stadje ingelopen. Bij de iSite gekeken voor activiteiten later in onze reis, Fiordlands voornamelijk. We wilden de overnight cruise in Doubtful Sound doen, bleek dat ik 20% korting zou krijgen omdat ik lid was geworden van de YHA. Op dat bedrag was dat meer dan de 25 dollar die het kost om lid te worden, dus gingen we eerst terug naar de YHA zodat Hanne ook lid kon worden. Eerst een ijsje gehaald bij een homemade shop. Was goeed. We wilden een half uur van tevoren vast een kaartje halen, dus gingen we eerst naar de bioscoop. Bleek dat die al vol was! Het was een heel schattige kleine, met cafe erbij en alles. Lonely Planet zei dat de zaal het ook waard was om je camera voor mee te nemen. Maarja, we kwamen dus op de wachtlijst. Eigenlijk moesten we wachten dus, maar we dachten even snel Doubtful Sound te boeken bij de iSite. Vroeg die vrouw opeens of we niet ook gelijk de ferry naar Stewart Island en andere tours daar wilden boeken, dan kregen we 20% op die dingen omdat we het allemaal tegelijk bij dezelfde touroperator boekten. Duurde dus langer dan verwacht, veel te veel geld uitgegeven, maar dan hadden we ook wel wat! Toen we terugkwamen bij de bios bleek dat hij ons wel had omgeroepen maar dat we er toen niet waren dus hadden we pech. Stom, maarja. We konden later anders ook nog wel naar die film, wel jammer dat het nu niet in deze schattige bioscoop kon. Toen maar terug naar YHA en in een heel leuk zaaltje met allemaal glas en uitzicht op het meer (en de wolken erboven) met de wifi en dagboek gechilld. Wifi was goed genoeg om serie te kijken!! Dus ik heb drie afleveringen Hart of Dixie zitten kijken. Awesome. Heel raar omdat in NZ te doen op een of andere manier. Maar we hadden gewoon echt zin in een beetje rust en niks doen, zeker met dit weer. Als avondeten heerlijke curry gemaakt met Hanne, Katharina en Anna. Daarna gezellig zitten babbelen met thee en fudge, tas ingepakt en gaan slapen.

We vertrokken best laat, de mensen van de Straybus nu hadden natuurlijk die ochtend de tijd om te gaan vliegen of naar Puzzle World te gaan. Rond 10 uur klopte een gast aan bij YHA om ons op te halen, hij wilde was eerder weg dan in de planning stond. Had mazzel dat we allemaal al klaar waren. Was onze nieuwe driver: Jack of Nipper (hij sprak het uit als Neppah). Jong, kwam wel capabel over. Goede muziek ook. Hij ging nu pas de mensen ophalen van Puzzle World en het skydiven (volgens mij ging niemand vliegen). Bij het skydiven hebben we in plaats van de geplande 20 min 2 uur zitten wachten. Eerste keer dat ze in het vliegtuig zaten was de wind blijkbaar te hard oid, konden ze niet springen. Dus moesten ze nog een keer. Uiteindelijk allemaal wel gelukt, ik ben beetje gaan lezen (begonnen in The Coockoo's Calling van JK Rowling onder haar andere naam, Robert Galbraith ofzo) en in het zonnetje gechilld. Om weg te komen moesten we de bus duwen, anders ging de motor niet aan. Kleine mankementjes. Best grappig om met een groep van 20 zo'n gigantische oranje bus te duwen. Volgende stop was Cromwell, een klein houten winkeltje met het beste fruit van NZ. En real fruit ice cream. Kon je kiezen welk soort fruit je in je ijs wilde en welk soort ijs! Jack had de mixed berries met hokey pokey aangeraden, leek me perfect dus heb ik genomen. Awesome ijs. Hokey pokey is typisch NZ: het is zoetig vanille ijs met stukjes karamel (eigenlijk is het knapperige honing van die Manuka Tree denk ik) erin. Heel lekker. Stop erna was de Bungyjump plek, eerste publieke van de wereld. Karawau bridge. Er gingen 3 mensen van de bus springen, wij kregen allemaal twee info filmpjes te zien. Heel vet, de eerste ging over hoe bungyjumpen ooit begonnen is (2 gasten gingen gewoon overal springen, zelfs illegaal van de Eiffeltoren, uit een skilift, dat soort gekke dingen) en je schrijft bungyjumpen dus echt op deze manier, zo hebben zij het ooit gespeld en zij hebben het woord bedacht! Eindelijk dat duidelijk voor mij. Bungy's van busgenoten gekeken, zag er goed uit, daarna dan echt door naar Queenstown.