Tongariro National Park

5 uur opstaan was eeecht vroeg. We moesten om 6 uur in de bus zitten om een beetje op tijd te beginnen aan de Crossing. De ramen waren weer binnen de kortste keren beslagen, beetje zitten dommelen op een of andere coverCD die Nat aan had gezet. Iets na 8 uur kwamen we aan bij het bedrijf wat ons naar en van de crossing vervoerde. Ze checkten daar ook of je goede kleding aan en bij je had, je kon er ook schoenen en andere kleding en tassen huren. Mijn Palladiums vond ze fantastisch, ze vond wel dat ik nog een lange broek aan moest. Legging eigenlijk. Spijkerbroeken zijn verboden omdat die heel slecht drogen als het opeens gaat regenen daarboven. Ik heb mn dunne vliegtuigbroek aangetrokken (nadat ik deze liggend op alle andere tassen uit de mijne heb weten te friemelen). Was echt niet nodig. Het was een superheldere dag, een paar lage wolkjes hingen decoratief in de lucht, het waaide niet hard en door het lopen word je echt warm genoeg. We startten vrij snel, een aantal mensen echt keihard omdat ze heel graag Mount Doom wilden beklimmen. Dat is een detour van ongeveer 3 uur, steil de vulkaan op en rennend over los grind naar beneden. Eerst dacht ik naah misschien wil ik dat ook wel als ik op tijd bij de punt ben, maar na die anderhalf uur lopen al echt niet meer. We moesten om 16.30u bij het einde zijn, de crossing zonder detours duurt gemiddeld 7 uur volgens die vrouw. We vertrokken uiteindelijk om 9.00u dus die Mount Doom moest je wel heel snel doen en daarna ook nog opschieten, ik deed liever rustig aan en kwam dan terug met mooie foto's. En het was steil omhoog! Echt zwaaaar. Hanne en ik waren wel nog steeds heel snel bij de tweede detour die je kon doen, naar Mount Tongariro, maar toen ik op de eerste heuvel was dacht ik nah, waarom eigenlijk? Zoveel meer zag je daar niet en dan moesten we alsnog de hele tijd doorlopen en haasten terwijl ik van mezelf weet dat ik een hekel heb aan afdalen en daar ook vrij traag in ben. Hanne wilde wel nog een stukje verder, dus splitsten we. De omgeving was trouwens fantastisch. Het eerste stuk omhoog is door zwarte lavastenen, rode stroompjes en superver kijken als je achterom keek. Daarna kom je op een grote, roodgele vlakte en zie je constant Mount Doom aan je rechterhand. Ergens was ook nog uitzicht naar een andere duistere vallei, ik heb een klim gedaan op zwarte rotsen, geel zand en gele rotsen. De detour naar Mt Tongariro had juist hele rode tinten. Het was prachtig. Het laatste stukje omhoog na de afslag naar Mt Tongariro was prima te doen gelukkig, en daar kwam ik Josie, Paul, Gema en Eline weer tegen. Zij deden lekker rustig aan. De weg ging nu knettersteil naar beneden, op los zand en kiezels, dus het was stap, glijden, stap, glijden. Het uitzicht was nu op de Emerald Lakes. Wauwie. Bij elk richeltje gestopt om weer nieuwe foto's te maken. Geposeerd naast het meer. Nog even doorgelopen naar het 'normale' meer en daar gestopt voor lunch. Hanne sloot daar ook weer aan, die had het niet aangedurfd om de hele Tongariro detour te doen al denk ik dat het makkelijk gekund had. Maar zo was wel zo gezellig natuurlijk (: Na lunch moesten we weer een stukje omhoog, uitzicht over een vlakte met lavasteen en de Red crater achter ons, Mt Doom was inmiddels wel verdwenen. De Red crater is echt rood. Heel bijzonder. Na deze klim gingen we helaas echt dalen. Dit landschap was echt helemaal Lord of the Rings (het begin trouwens ook, daar is vet veel opgenomen), stenen, gelig gras, meer in de verte. En weer compleet anders dan wat we eerder hadden gezien. De afdaling was hel en duurde lang, maar het uitzicht maakte zoveel goed. Wel delen gezellig gekletst met Gema. Het laatste uur is puur door bos, we liepen toen ook echt in een meute over dat smalle paadje want er zijn natuurlijk belachelijk veel mensen die die Crossing tegelijk lopen. Het is een van de beste en mooiste daywalks in de wereld. In het bos kon je op een bepaald stuk heel goed de schade zien van de vorige uitbarsting van Mt Doom, in 2012. Daar moesten we omheen. Toen er eindelijk een parkeerplaats in beeld kwam waren we wel heeeel blij. Yeeey we made it. We waren een half uur te vroeg voor de bus en we hadden al zo rustig aan gedaan. Water gedronken, laatste pak koekjes geopend, de rest langzaam binnen zien druppelen. Vijf mensen hadden de top van Mt Doom bereikt: Geoff, Jesper, Arthur, Loes en Henrik. Henrik moest en zou naar boven. Hij heeft in Duitsland via eBay DE Ring gekocht, en die moest en zou hij nu in Mt Doom gooien. Het is gefilmd. Het is fantastisch. Loes had twee bloederige benen en toevallig ook nog een filmpje van haar crash; tijdens afdalen van Mt Doom uitgegleden over de kiezels toen ze ging filmen met haar iPhone... Het zag er erger uit dan het was. De sfeer was zo lekker

opgelaten en kapot moe tegelijkertijd. Zonnetje scheen, we konden eindelijk zitten en schoenen los/uit doen en blaren tellen. Geoff vertelde dat hij onderweg de hele tijd gedroomd had dat onderaan een ijscoman voor hem klaar stond of een ijskoud biertje. Kwam de buschauffeur echt met koude biertjes en blikjes frisdrank aanzetten! Topmoment. Met zn allen in de bus was ook al gewoon lekker.
Bij het hostel aangekomen gingen we inchecken (Hanne, Katharina en ik bleven een dag langer dus gingen we samen op de kamer), spullen naar kamer brengen, omkleden en de jacuzzi in. We waren veruit de eersten. Het bord 'please shower before entering the jacuzzi' uiteraard per ongeluk compleeeet gemist. Schade een beetje vastgesteld: 5 blaren op de rechtervoet, 3 op de linker en lichtelijke spierpijn overal. Marinde en Ferdi kwamen erbij, het water werd grijs, de Duitse meiden kwamen erbij, eigenlijk hadden er een paar gewoon in de andere jacuzzi moeten gaan zitten. Er waren er twee. Het was wel heel gezellig. Het viel me nog wel mee, we zaten maar met iets van 10 in de jacuzzi, ik dacht dat de hele bus wel zou willen. Afgesproken dat we om 7 uur zouden gaan eten in het restaurant, om de beurt gedoucht en knorrende maag naar het restaurant gevolgd. Paar zaten al te eten, paar maakten zelf eten, Hanne en ik bestelden cheeseburgers met friet en gingen bij Nat, James en Arthur zitten. Cheeseburger was heerlijk, maar wel klein beetje weinig na zo'n wandeling... Gezellig zitten praten voor een uurtje, toen vest gaan halen, laatste beetje van mn awesome Dairy Caramello chocola opgegeten en weer naar beneden. We verplaatsten naar de common room, gingen we spelletjes doen tot iemand met het idee kwam om naar de bar next door te gaan, die van het hostel sloot al om 9 uur ("hoe moet je hier dan dronken worden?!"). Laatste avond met de groep, gingen lekker mee. Ging die bar om 21.30u dicht. Lekker wel. Paar gasten hebben even gepoold, wel gezellig zitten praten en toen weer terug naar het hostel strompelen onder weer een prachtige sterrenhemel. Wat kon je er veel zien. Dat ga ik echt hard missen als ik weer in NL ben ooit heel ver in de toekomst. Even op iemands kamer gezeten, maar dat was wel heel gezellig tussen de stapelbedden en iemand wilde slapen. Weer weg om een nieuw onderkomen te zoeken. Buiten kon echt niet, alle kamers zijn om zo'n binnentuin heengebouwd met de jacuzzi's en commonroom/restaurant in het midden. Als je buiten praatte konden alle mensen in alle 80 kamers het horen. Common room maar weer ingepikt. Eerst alleen met James (Aziatische Amerikaan), Arthur, Will en Jesper. Toen kwamen de serieuze vragen over of we thuis misten en wat we dan misten. Er sloten steeds wat meer mensen aan. Nog een poos met de groep best serieuze gesprekken gevoerd, tot James een spin op zijn vest had. Will zei het opeens. Was gewoon een spin, maar wel best dicht bij zn hoofd op zn vest. James bleef kaarsrecht stil zitten, Will haalde met zijn telefoon de spin weg en daarna FLIPTE James als een gek. Ik dacht eerst echt dat het hij er wel normaal tegen kon, het is maar een spinnetje, maar hij sprong echt als een gek op, maakte niet uit waar hij heen ging als het maar weg was van die stoel, Will werd ook helemaal gek het was echt hilarisch. Iedereen was helemaal panisch, Geoff en ik zaten naast elkaar keihard te lachen en steeds als we naar elkaar of het tafereel om ons heen keken begonnen we weer. Jesper zat een beetje te lachen en echt van yoo vanwaar die drukte?! Het was hilarisch. Een van de grappigste momenten tot nu toe. Moest echt weer even op adem komen. Al die jongens die bang waren voor spinnen, er wonen hier niet eens dodelijke beesten. Na niet al te lang wilden de meesten toch wel gaan slapen en ging iedereen weg. Leuke aflsuiter.

De volgende ochtend werd ik 5 min voor de rest weg zou gaan wakker. Hanne snel wakker gemaakt, Katharina vroeg van boven of we ze nu uit gingen zwaaien en wij zeiden van ja! Snel! Snel een vest aangetrokken over mijn pyjama, slippers aan en -voor zover dat kon- snel naar beneden gerend. Het was een supermooie ochtend, blauwe lucht met van die sluierwolken die nog wel weg zouden trekken, prachtig helder. Als je de deur uitstapte en naar links keek zag je de bergen. Wauw. Voor ons stond de bus, veel mensen bleven bij ons staan en een paar kwamen zelfs weer naar buiten die er al in zaten. Het was wel goed om nog even beetje doei te zeggen tegen wat mensen en volgens mij vonden ze het allemaal heel leuk dat we de moeite hadden genomen om ze uit te zwaaien. Nat reed toeterend weg.
Met beetje vreemd gevoel gingen we weer terug naar boven, naar bed om te slapen (Hanne), schrijven (ik) en denk ook beetje schrijven en doezelen (Katharina). Om half 11 had Katharina haar was al gedaan en begonnen onze buiken zo hard te knorren dat we Hanne maar een keer wakker hebben gemaakt. Bij ontbijt besloten om een korte wandeling te gaan doen om de beentjes soepel te houden en daarna de jacuzzi weer in te duiken. De plaatjes bij de receptie bekeken en besloten om een wandeling naar Gollem's Pool te doen van 20 min. Dat was het idee. Toen we om richting gingen vragen bleek dat het wel een uur heen en een uur terug was, of dat dan naar het startpunt van die wandeling van 20 min was of totaal was ons niet helemaal duidelijk maar ach, 3 uur lopen konden we wel aan dachten we. We moesten het dorp uit en links de parkeerplaats op bij een hek. Dorp uit en rails oversteken en alles ging goed, we kwamen in een natuurgebiedje, maar de parkeerplaats hebben we nooit gevonden. We zijn de hele weg afgesjokt omdat we wisten dat er een keer een eind aan kwam dankzij de soort van google maps die Katharina op haar telefoon had, maar geen parkeerplaats. Wel een andere wandeling naar een lookout-point tegen het einde, dus die maar gedaan. Elke keer omhoog was aaauhww van drie kanten en naar beneden was nog erger. Gelukkig was het geen heel heftig pad, gewoon een beetje heuvelig. Door het bos, klein, schattig paadje. Het lookoutpoint stelde niet zoveel voor, er groeide een boom voor het uitzicht. Als -ALS- we op het bankje stonden konden we meer zien. Maar dan moesten we dus op het bankje komen. En er weer af komen. Het leven was zo zwaar. De weg terug leek minder lang te duren, denk ongeveer een uur, en spieren voelden iets beter. Katharina en ik hadden allebei meer spierpijn van het paardrijden dan van de Crossing dachten we. Onderrug, heupen en binnenkant bovenbeen. De blaren waren minder erg in andere schoenen dus dat was prima. Toen we weer terugwaren zijn we meteen in bikini naar de jacuzzi gehuppeld (gestrompeld), maar die was helaas te heet. De zon was al super warm, de jacuzzi stond op 41,6 graden. Meh. Dag ervoor op 38 en dat was perfect. Je kon het instellen maar duurde best een poosje voor het goed was. Had hele tas mee naar beneden, eerst foto's naar tablet gestuurd, toen nog even geschreven maar had ik hele ochtend al gedaan dus daarna e-reader gepakt en nieuw boek begonnen. Lekker chill middagje. Daarna noodles gemaakt en met Katharina, die nog eten had, gegeten. De nieuwe Straygroep kwam natuurlijk ook binnen vanaf een uur of 5 na hun wandeling. Wel een beetje vreemd. In de avond zijn we lekker naar onze kamer gevlucht omdat er een of andere middelbareschool bus met belachelijk drukke pubers was binnengekomen en hebben we foto's uitgewisseld en verder geschreven in onze dagboeken. Beetje gebabbeld. Ook nog een lekker rustig avondje.