Dag Vier: Berg en Dal

Dag iedereen,
Bom Dia,

Ja! De vierde wandeldag zit er helemaal op. Met andere woorden: mijn wandelzevendaagse is net over halfweg. En eerlijk gezegd: ik voel me tot nu nog heel fit. De schrik zit er wel wat in voor morgen, want dan wandel ik van Cachopo naar Barranco do Velho, volle dertig kilometers, op een zwaar parcours, goed voor acht uur wandelplezier en/of -afzien. Maar dat is morgen. Eerst vandaag ...

Er waren in de loop van de dag buien voorspeld, maar die hebben zich koest weten te houden gedurende de wandeling. Links en rechts viel er wel een druppel, maar nooit genoeg om de regenkleren uit de rugzak te nemen. In het begin was er zelfs een aangenaam zonnetje, naar het einde meer en meer bewolking, wat uiteindelijk goed wandelweer is. Gisteren was het misschien net iets te warm om inspanningen te leveren.
De wandeling kreeg het label III (tussen I - makkelijk - en V - heel moeilijk), met een afstand van een goeie 15 kilometer. Dan denkt de positivo in mij: dat loopt wel los. Maar laat mij het erbij houden dat het eigenlijk een wandeling voor geoefende wandelaars was: gisteren was het lopen over heuvelruggen, vandaag was het lopen van heuvel naar heuvel. En dat laatste betekent dat er na elke heuveltop een afdaling en een nieuwe beklimming komt.

Het waterpeil van de beekjes in de valleien viel nog mee, omdat het sinds zaterdag bijna niet meer geregend heeft. Eén keer met de schoenen door het water, omdat ik dacht dat ik nog twintig was, en dus wel genoeg snelheid zou halen om een sprongetje te wagen (mis!), en een paar keer zoals ik een paar dagen geleden al aangaf, op speciaal aangelegde blokken stenen in het water, waarbij je dan je voeten van de ene steen naar de andere moet zetten. Ook peanuts voor een twintiger; iets meer concentratie nodig bij een zestiger. Soit, eigenlijk moet ik er niet meer van maken dan het was.

Ik heb weer intens genoten van de tocht en de wonderschone natuur. Om niet telkens in herhaling te vallen, zal ik het de beelden doen vertellen, maar waar ik ook intens van geniet, en de vorige keren vergeten te vertellen ben, is de absolute stilte tijdens de wandeling. Met stilte bedoel ik dat je alleen je eigen stappen en adem hoort, het ruisen van de bomen, het klateren van de vele beekjes en het tsjilpen van de vogels. Wie daarvan houdt, moet hier zeker komen. Dit is een plaats in Europa waar je als wandelaar volledig zen van wordt.

Anekdotes vandaag ? Veel kunnen het er niet zijn omdat je hier in de natuur volledig op jezelf aangewezen bent en niemand tegenkomt.
Of ik vergeet misschien te zeggen dat ik vanmorgen bij de start nog mijn pantoffels aan had waarmee ik binnen op de kamer rondloop. Hilariteit bij het sympathiek koppel Zwitserse wandelaars toen ze me zagen. Ik was vlug weer binnen om mijn wandelschoenen aan te trekken, die overigens eindelijk droog waren na de wateravonturen op de eerste wandeldag.
Of ik vergeet misschien te zeggen dat ik vanmorgen een sympathieke mens bevestiging vroeg of ik wel in de juiste richting naar Cachopo aan het wandelen was. Op de foto die je hier een beetje verder in dit verslag ziet, zei zijn lichaamstaal duidelijk dat ik helemaal de weg kwijt was. Hij bleef maar gesticuleren, maar eigenlijk kwam het erop neer dat ik perfect het pad aan het volgen was.

Moraal van het verhaal ? Lichaamstaal in de Algarve is een andere dan in de Westhoek.

Ook deze keer passeerde ik een aantal gehuchten, en opnieuw voelden die helemaal verlaten aan. Het heeft iets bevreemdends omdat je niet verwacht dat dorpen bijna helemaal leeg zijn. Maar het heeft tegelijkertijd een mooie tristesse in zich, dat ook in de Portugese fadomuziek naar boven komt.

En ik heb nog goed nieuws.
Wie deze blog volgt, weet dat ik op de eerste dag niet alleen gezwommen heb, maar ook een aanval van bijen heb overleefd. Goed, ik overdrijf nu misschien een beetje, maar ik heb toen bewust niet veel verteld over de gevolgen van die steken, om niemand thuis ongerust te maken. Het is zo dat sinds zaterdag mijn rechterkuit en mijn linkerhand heel gezwollen en rood stonden, en dat er sinds vanmorgen vroeg een opmerkelijke verbetering is. Het was niet van die aard dat mijn wandeltocht in gedrang zou komen, maar het was wel van die aard dat ik absoluut in het oog moest houden dat het niet nog erger werd. Het is nu dus veel beter. Ik bespaar jullie een beeld ervan.
Toen ik vanmorgen een beetje mijn kleren die ik de voorbije dagen aan had, aan het sorteren was, kwam uit een wandelkous een dode bij te voorschijn. Ja, in deze oorlogsvoering is er aan de andere kant ook een slachtoffer gevallen. Ik had nooit gedacht dat ik een scherpschutter zou worden.

Genoeg voor vandaag. Veel rusten nu, want morgen kondigt zich als heel zwaar aan.
Hoe dat verlopen is, zal misschien dezelfde avond nog niet geschreven zijn. Het hangt er een beetje van af of ik er dan nog de energie en de tijd voor zal vinden, maar jullie horen er zeker van.
En ik trakteer opnieuw vandaag: neem zoveel citroen als je maar wil!

Hierboven vond je ook nog enkele beelden die ik genomen heb in het stadje Cachopo, einde van deze wandeling

Adeus Amigos!

Joost