Dag Zes: De Naakte Man

Dag beste volgers,
Wat reageren jullie massaal, via allerlei kanalen, op mijn blog van dit wandelavontuur in de Algarve. Alle dank hiervoor. Het doet me veel deugd dat jullie mijn dagelijkse stukjes weten te smaken. Misschien moet ik maar eens solliciteren voor een baantje bij een reistijdschrift.
Grapje, hoor, ik was maar wat aan het dagdromen. Ter zake nu!
Man, man, man, .... wat was het verschrikkelijk koud toen ik vanmorgen het hotel Tia Bia in Barranco do Velho buitenkwam. En toch scheen te zon.
De reden is niet ver te zoeken. Gisteren was ik mijn tocht geëindigd op vijfhonderd meter hoogte. Vanmorgen moest ik er dus ook weer vertrekken. En al klaarde de hemel mooi open, het waaide er verschrikkelijk.

Ik liep onmiddellijk het hotel weer binnen, op zoek naar mijn valies (die dagelijks met de auto naar de eindbestemming gebracht wordt), om er nog vlug een jasje uit te halen. Dat heb ik me het eerste uur zeker niet beklaagd.
Dat eerste uur bleef ik maar wandelen op een soort hoog plateau, en de logica wil dat je op grote hoogte heel veel kan zien. Ook nu laat ik de foto's voor zich spreken, want anders vertel ik elke dag krak dezelfde dingen. Vele dingen zie ik hier ook wel elke dag, maar voor mij blijft de verwondering even groot. Het verveelt nooit, en dat is het wezenlijke verschil met consumeren. Bij dat laatste denk je al onmiddellijk aan nog andere dingen. Van schoonheid kan je blijven genieten.

Schoonheid ? ... Ik heb vandaag voor het eerst wat muziek beluisterd tijdens de wandeling. Fado, onlosmakelijk verbonden met dit mooie land. De muziek, die vol weemoed zit en het verdriet bezingt. Ik moet oppassen dat ik er niet al te lang naar luister, want de sfeer zet zich viraal over op de luisteraar. Soit, het is heel mooi, en vanmorgen luisterde ik tijdens het wandelen naar de Portugese artiesten Mariza en Carlos do Carmo. Ik dwaal opnieuw af ...

In de eerste helft van de wandeling bevonden mijn benen zich dus op grote hoogte, met af en toe een knikje op en neer, op mooie brede gravelwegen, tot het pad een verraderlijk duik naar beneden nam, en er een eerste riviertje moest overgestoken worden. Hink, Stap, Spring ... met de voeten in het water. Ik had me opnieuw laten vangen. Natte schoenen en kousen, daar kan ik voortaan over meespreken.

Even verder een twee riviertje, de Rio Secco, maar voor ik daar aankwam, was mijn hartslag eventjes naar de maximale waarden gestegen. Plotseling zag ik, net achter een bocht, een wild zwijn voor mij uitlopen. Goed, dat vind ik achteraf een fantastisch ervaring - beetje hoogtepuntje zelfs -, maar op het moment zelf wordt dat hart een heel klein hartje. Hij was echter even vlug verdwenen als hij gekomen was. Ik heb hem niet meer gezien. Misschien had hij door mij te zien ook een klein hartje. Echt een belevenis ...

De Rio Secco dus. Gelukkig dat er geen beelden van mijn passage bestaan. Ik dacht de perfecte overgang gevonden te hebben langs een reeks grote keien die er kriskras in het water achter elkaar lagen, en ja, dat had ik goed bedacht. Ik geraakte zonder kleerscheuren over het water. Maar dan moet je natuurlijk nog die oever beklimmen, en daar heb ik mijn kennis van het pirouettes draaien moeten toepassen. Ik had van het vorige beekje al natte kousen en schoenen, nu zaten mijn beide benen ook nog onder het slijk.

In de wegbeschrijving stond vermeld dat na het oversteken van de Rio Secco, je je plotseling in een ander gebied bevindt. Dat was helemaal waar. Na de passage op de heuvelruggen, en de duik in het bos naar beneden, kom je zo in een gebied dat veel meer open is. Neen, niet zoals in de Westhoek, maar toch heel verschillend met het eerste deel van deze wandeling. Dit gebied heet de Barrocal. Er kan aan landbouw gedaan worden, en langs de wandelroute zie je heel veel moestuintjes.
Ondertussen had de zon het van de wind gewonnen, en werd het aangenaam warm.
Wie er plotseling in mijn ogen keek, was een mooi wit paard, dat zomaar in de natuur los rondiep. Opnieuw een bijzondere ontmoeting.

Zo wandelde ik rustig verder tot het kerkje van Salir, het eindpunt van een pittige maar relatief korte wandeling. 14 kilometer of 20.000 stappen is minder dan de helft van gisteren. Soms mag het iets meer, soms ook iets minder zijn.

Was het een fata morgana, ik dacht eerst van wel, maar naast de kerk stond er een terrasje, en op dat terrasje heb ik misschien de beste tapa's gegeten die ik ooit gegeten heb. Met een biertje. Twee!

Ik voel dat jullie nu toch echt wel zitten te wachten op een woordje meer uitleg bij de titel van dit verhaal.
Maar neen, dachten jullie nu echt dat dit over mij zou gaan ?,
Een beetje meer uitleg: volgens het roadboek zouden er vandaag op de wandeling naar Salir heel veel wilde orchideeën te zien zijn. Wel, ik heb honderden prachtige bloemen gezien, en als jullie het niet erg vinden, zal ik de foto's ervan onderaan posten. Maar de meeste orchideeën zitten, denk ik, nog in de knop. En als dat niet zo is, zal ik ze niet herkend hebben, ondanks dat ik erop voorbereid was.

Maar één plantje heb ik herkend (en dubbel gecheckt met de app PlantNet) als een hele speciale orchidee: de naakte-man-orchidee. Of de Orchis Italica, voor wie te veel schrikt van de Nederlandstalige benaming. En hij zit verscholen in één van onderstaande foto's. Wie herkent hem ?

Ik merk dat ik weer veel meer woorden gebruikt heb dan ik voorzien had. Er is hier niet zoveel te beleven, maar er is wel ontzettend veel beleving.

Amigos, Adeus, tot morgen ...
... mijn laatste wandeling van Salir naar Alte, eindbestemming van mijn onderneming.
Ik zal maar wat Fado opzetten ...

Joost