Day Zero: De voorverkenning

Ei a todos!
Dag allemaal!

Ik heb de lente in de Westhoek achter mij gelaten, de stap zomer per direct overgeslagen, en ben hier vandaag in Faro geland terwijl het pijpenstelen aan het regenen was. Herfst! Geloof me, zelfs bij ons zien we dit zelden.
Daar stond ik dan, in de aankomsthal, in mijn polohemdje, te zoeken naar een chauffeur die ik niet vond, en naar een regenjekje dat veel te diep in mijn valies verborgen zat. Ook mijn smartphone deed het niet (eigen schuld: het kenteken van Portugal is niet 0351 maar 00351), om het "nummer in nood" te bellen ...

Om maar te zeggen: je moet al van hele goede huize zijn om de moed niet onmiddellijk in je schoenen te laten zakken.

Net toen dat bijna het geval was, zag ik een man ronddwalen met een bordje 'JOOST ROMEL'.
Blij dat ik was. Ik kon hem bijna omhelzen.
Een lang verhaal in het kort: daar stond niet mijn chauffeur, naar wie ik op zoek was, maar João Ministro, dé man die de Via Algarviana een aantal jaren geleden in het leven geroepen heeft. Ik voelde me eigenlijk echt wel vereerd. Na veel excuses omdat hij te laat was (overvloedige regenval - tiens - , drukke wegen, ...) gaf hij een enthousiaste en gedetailleerde uitleg over de zeven trajecten die ik de volgende dagen zal bewandelen, een heel aantal praktische tips en afspraken, ..., en wees hij me de chauffeur aan die me naar Alcoutim zou brengen, de startplaats van mijn wandelonderneming.

Wat een warm welkom!
Daarna volgde een rit van een dik uur naar Alcoutim, een prachtig dorpje aan de Spaans/Portugese grens. Voor we zover waren, kon ik in de auto al wat indrukken verwerken van deze streek ... in de regen. 'Algarve in het nat', maar achter het regengordijn kon je je onmiddellijk voorstellen hoe mooi het hier is. Laat mij hopen dat ik jullie dit ook kan bevestigen na een zonnige dag.
Hier zit ik nu aan de keukentafel van een huis, waar een vrouw op leeftijd kamers verhuurt, vooral aan mensen die hier de Via Algarviana starten. Senhora Rosario begrijpt geen jota Engels, ik geen jota Portugees, en dus weet ik op dit moment niet goed wat we allemaal afgesproken hebben.

Van de honderd zinnen, heb ik één woord onthouden: omelet.
Ik denk dat er morgen op mijn wandeling dus iets met ei tussen mijn boterhammen zal zitten. Ik weet het nog te zeggen.

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: de natuurliefhebber heeft hier werkelijk ogen te kort. Toen ik mijn valies uitgeladen had, heb ik onmiddellijk mijn wandelschoenen aangetrokken, en een bewegwijzerd pad, de 'PR3ACT' gevolgd die mij van de ene verbazing in de andere bracht. Het was ook net opgehouden met regenen, en af en toe deed de zon een heel klein beetje moeite om te tonen dat ze ook in Portugal bestaat.

Wat mij opgevallen is op die wandeling is te veel om het allemaal te beschrijven, maar de foto's in dit artikel doen dit al een beetje. Samengevat:
- Alcoutim ligt enig mooi aan de rivier Rio da Guadiana, die de grens vormt met Spanje. Aan de andere kant van die rivier ligt het Spaanse dorpje San Lucar. Schitterend!
- het is lente in de Algarve, en het heeft veel geregend in de voorbije weken. Het water stroomt uit sommige stegen de rivier in, en dat zorgt in dit dorp voor een kolkende en indrukwekkende watermassa.
- het is lente in de Algarve, maar dat heeft vooral zijn mooie kanten. De bloemen en de natuur tonen zich van hun allermooiste kant.

Terwijl ik dit allemaal schrijf, komt de eigenares van het huis waar ik slaap, me via Google Translate tonen dat ze me straks iets lekkers zal aanbieden ter verwelkoming. We gaan erop vooruit: we beginnen mekaar te verstaan zonder te spreken, en laten de technologie haar werk doen. Een zestiger en een tachtiger. Is dat niet mooi ?

Ik zou nog zoveel kunnen schrijven over die eerste dag, maar de tijd is kort. Het is een lange dag geweest. Bovendien is het van vanmorgen op de luchthaven geleden, dat ik nog een stevige hap gegeten heb.

Straks ga ik de innerlijke mens versterken in een klein restaurantje 'O Contrabandista ('De Smokkelaar')', rond acht uur (bij jullie al negen uur), wat zelfs naar zuiderse normen heel vroeg is .

Update na de maaltijd.
1. Deze foto's ? Alcoutim by Night, helemaal verlaten, waar ik nog een lekker visje ben gaan eten... Het woord lekker is een understatement.

2. In dit verslagje zie je een foto (reeks van vier, rechtsonder) van een typische Algarvebloem. Het is de Cistus Ladanifer, of in het Nederlands nog mooier: het zonneroosje. Ze houden van rotsachtige ondergrond, en staan momenteel allemaal in bloei.
3. In datzelfde reeksje van foto's zie je dat ik onderweg geen honger zal lijden. De appelsientjes kunnen me als het ware in de mond vallen.
4. De foto met het standbeeld ? Dat is een eerbetoon aan de smokkelaars. We zitten hier op de grens tussen twee landen. Er werd hier in de vorige eeuwen massaal gesmokkeld door de bewoners van beide landen. Wat wil je?

Adeus Amigos

Joost

... en morgen begint het écht! Tocht van 25 kilometer naar Balurcos. Ik neem mijn tijd (... en mijn ogen de kost)