Dag Zeven: Het einde! Of het begin?

Boa tarde,
Goeieavond allemaal, (hoewel het hier in Portugal nog een uurtje vroeger is).

Om maar direct met de deur in huis te vallen: wat ben ik oprecht ontroerd en gelukkig dat ik een uurtje geleden te voet mijn eindbestemming van mijn zevendaagse op de Via Algarviana heb bereikt. Dit was zo een mooie voettocht, door een landschap dat authenticiteit en natuurbeleving uitademt. Ik heb er gewoon geen woorden voor , of dan toch niet de juiste woorden.

Maar misschien eerst eens over naar hoe de dag begon en eindigde, want daar dient een reisblog tenslotte voor.

Het wakker worden zelf? Een beetje in mineur. Ik hoorde het licht regenen, en wie had er gisterenavond zijn wandelschoenen laten buiten staan? Eén keer raden. Ik kon wel vloeken, en deed het ook. Niemand hoorde het, want ik had een soort van vakantiehuisje voor mij alleen.

Vloeken heb ik later op de dag niet meer moeten doen, maar het werkte wel inspirerend op de weersvoorspelling. Nog tijdens het ontbijt stelde ik vast dat de regen stopte, dat de wolken verdwenen, en … dat het toch een heel mooie dag zou worden. Dat is nu echt iets dat ik merk als ik in het zuiden vertoef: weersomstandigheden kunnen zomaar van het ene moment op het andere helemaal veranderen.

Mijn Zwitserse copains (foto hieronder) waren al heel lang vertrokken, toen ik eraan begon. Mijn roadbook vertelde me dat het wel een pittige tocht zou worden. Niet langer dan zeventien kilometer, maar met twee grote beklimmingen. Ik heb het geweten.

Voor de weg begon omhoog te gaan, mocht ik eerst een beetje lanterfanten door de Barrocal, waar redelijk intensief aan landbouw gedaan wordt. Een mooi landschap, met bijzonder veel diverse fauna en flora. Alleen al de tientallen verschillende soorten bomen. Op de afbeeldingen (een beetje verder scrollen) zie je de vruchten van de bittere amandelboom, de johannesbroodboom en de mispelboom. (In alle eerlijkheid: dit is geen parate kennis).

Ook vele honden en katten, die absoluut niet zo bevreesd van me waren, zoals dat wilde varken waar ik gisteren mee werd geconfronteerd.

En toen was er de eerste grote beklimming, van honderd naar meer dan driehonderd meter hoogte in ongeveer twee kilometer, … méér dan een kuitenbijter. Pas na ongeveer twee uur wandelen kwam ik daar het eerste levende wezen tegen. Je zult het niet geloven: een hardloper! Dat is nog eens iets anders dan lopen bij ons, aan de Koolhofput, in ons vlakke land. Hij leek zelfs niet eens op zijn adem getrapt te zijn, want terwijl ik wat hijgend aan de kant stond, riep hij me enthousiast ‘Bom Dia’ toe (goeiedag!).

Even later zag ik de aanwezigheid van een ander levend wezen. Op de grond. Sporen in het gravel, die absoluut niet wezen op menselijke stappen. Op de foto is het helaas niet zo duidelijk, maar ik vraag me af van welk dier dit zou kunnen afkomstig zijn.

Tussen de twee beklimmingen door, passeerde ik het stadje (maar eigenlijk dorpje) Benafim. Hoe klein het ook was, het bestond uit een wirwar van straatjes, waar mijn gps helemaal tilt bij sloeg. Een verrassing van formaat bij Martin en Béatrice, toen ik hen inhaalde. Ze dachten dat ik vanmorgen vroeger dan hen vertrokken was, en waren superblij mij te zien, en een babbeltje te kunnen slaan.

Goed, ik ben alweer verschrikkelijk aan het afdwalen.

Na Benafim kwam er nog een beklimming, maar weet je, dat kan je eigenlijk allemaal niet meer deren als je al bijna honderdvijftig klimkilometers achter de rug hebt, en als je weet dat het einde nabij is. Niet mijn einde, wel te verstaan. Gelukkig maar!
En plotseling zie je dan het bordje Alte, en sta je daar met de krop in de keel. Een half jaar heb je je hierop intens voorbereid, zowel fysiek en mentaal. Het parcours kende ik zelfs bijna uit mijn hoofd (Wie mij een beetje kent, weet dat dit een licht autistisch trekje zou kunnen zijn).

Ja, het deed me heel veel. Misschien nog niet zozeer omwille van de fysieke inspanning die ik zeven dagen lang gedaan heb, maar vooral door het besef dat ik zo intens genoten heb van de natuurbeleving. In die mate zelfs dat het alleen wandelen op geen enkel ogenblik aanleiding gaf tot eenzaamheid. (Af en toe eens whatsappen met het thuisfront, maakt alles nog comfortabeler).

De Algarve, mensen, en dan bedoel ik niet zozeer de kustlijn, maar wel het binnenland, is een ronduit schitterende streek. Ik kan een (wandel)reis ernaar toe alleen maar hard aanbevelen.

Goed, je vindt er geen tophotels, je moet de accommodatie er een beetje bij nemen zoals die is, maar … What’s the matter?

Kom er wandelen. Je beleeft er de tijd van je leven! Maar zorg ervoor dat je goed voorbereid bent. Niets is onoverkomelijk, maar met de wetenschap dat dit een trektocht is in een bergachtige regio, kan je er maar beter voor zorgen dat de conditie in orde is. Pas als dit zo is, kan je ook voluit genieten van de prachtige natuur.

En doe het in de lente. Om vele redenen. Maar vooral omdat de Algarve in de lente zijn mooiste natuurpracht prijsgeeft (en natuurlijk ook omdat het er in de zomer, en zelfs herfst, ondraaglijk pokkeheet is).

Oh ja, de titel van dit hoofdstukje is: ‘Het einde! Of het begin?’. Voel je me aankomen?

De Via Algarviana bestaat uit veertien sectoren. Ik heb nu de eerste zeven ervan bewandeld, en volgens de man bij wie ik de reis geboekt heb (Guus Aarts van Wandelreizen Aarts) misschien wel het mooiste deel. Maar João Ministro (een beetje de uitvinder van de Via Algarviana) zei me dat het tweede deel compleet anders en minstens even mooi is.

Dat start in Alte, het fraaie stadje waar ik vandaag aangekomen ben, en gaat verder westwaarts, door de bergen, naar de wilde Atlantische kust.

Lente 2023?

Wie weet …

Ik heb wat bloemen voor jullie meegebracht. Pluk er maar wat van. Er zijn er genoeg.

Hartelijk dank om deze voorbije zeven dagen mijn wandelavontuur in de Algarve te volgen.

Tijd om te rusten, en zondag languit in de zetel te liggen voor de Ronde van Vlaanderen.
(Toen ik tussen het schrijven door, even buiten ging om iets te gaan drinken, mocht ik genieten van een echte Kwaremont. In het uiterste zuiden van Portugal. Maak dat mee!).

Adeus!

Joost