Dag Twee: Lente in de Algarve

Ei a todos!
Dag allemaal!

Net geen vier uur en mijn tweede wandeldag zit er helemaal op. Het was er eentje van niveau II, vrij vertaald, niet lang en redelijk gemakkelijk. Van Balurcos, waar ik gisteren aankwam, naar het dorpje Furnazinhas dat vandaag de bestemming was.

Warm kon je het om acht uur niet noemen, maar het zonnetje scheen al. Van die weinige dagen waarop iets minder slecht weer voorspeld wordt, wil een mens toch van genieten. Niet ? Ik hoor trouwens dat jullie in België ook absoluut niet te klagen hebben dit weekend.
Het werd dus een opnieuw een tocht langs prachtige landwegen.

De enige asfalt die ik vandaag gezien heb, is anderhalve kilometer die ik extra afgelegd heb om de oversteek van de 'Ribiera de Foupana' te ontwijken. Het water stond veel te hoog.
Ik had twee keuzes. Keuze één: een omweg langs de gewone weg maken via een brug over de Foupana, en dus de Via Algarviana even te verlaten. Keuze twee: van aan de oever van de rivier met handen en voeten een aquaduct opklauteren, naar de andere kant ervan wandelen, en langs de overzijde van de rivier opnieuw naar beneden klauteren. Mijn keuze was duidelijk: ik ben geen para. Ik ben een hiker!

Toch viel die extra strook asfalt geenszins tegen. Tijdens de omweg van anderhalf uur op een provinciale weg heb ik niet één auto gezien. Niet één. Ongelooflijk hoe weinig mensen hier echt nog actief zijn. Als je al eens een auto ziet, mag je er op verwedden dat die door een senior of seniore bestuurd wordt.
Eergisteren vertelde Joao Ministro me dat er in de Algarve om de tien jaar volkstellingen gehouden worden. De laatste was in 2020. Specifiek in deze regio (Alcoutim) is dat de bevolking de laatste tien jaar met één vijfde gedaald is. Stel je voor. Dat betekent dat hier nog nauwelijks jonge mensen zijn.

Het is te begrijpen. Er moet brood op de plank komen. Maar deze mooie regio verdient dit niet.

Terug naar de wandeling van de dag: Vandaag moesten er veel minder beekjes overgestoken worden, en daar was ik niet rouwig om. Als er dan eens een beekje moest overwonnen worden, was het vooral een kwestie van het evenwicht te behouden op de grote stenen die in de beek aangemaakt werden om zonder nattigheid de overkant te bereiken. Leuk.

De bewuste omweg was wel een zwaar stuk, op het asfalt richting Ribiera de Foupana, met de zon pal op het gelaat.

Maar klagen doe ik niet. Ik was ervan overtuigd dat het zeven dagen zou kunnen regenen, en twee ervan mag ik al afvinken met een zonnetje.

Wat denk je dan ? Als er zoveel zon is, moet je je pet opzetten ? Inderdaad, maar dan mag je hem niet laten liggen in je kamertje. Gelukkig gaat mijn verminderd geheugen soms hand in hand met verhoogde creativiteit. Neen, wie je op de foto ziet, is niet de grote Wandelsmurf maar een nieuwe modecreatie van ondergetekende.

Vandaag haalde ik halfweg mijn Zwitserse wandelgenoten in, en toen hebben we samen onze tocht voortgezet. Op mijn eentje wandelen kost me absoluut geen moeite, en verkies ik zelfs vaak, maar soms doet het ook eens deugd om wat te kunnen babbelen. Met hen ging dat vandaag over hun eerdere wandelvakanties, soms ten koste van hun jaarlijkse reis naar Italië. Ik hoorde het me bijna zelf zeggen.

Toen we even later langs de weg een mooie kurkboom zagen staan, besloten we om er onze lunch te nemen. Elke morgen krijgen we van de verblijfplaats waar we overnachten een zakje mee met wat broodjes of boterhammen, en anderhalve liter water.

Dat laatste is absoluut geen luxe als het hier warm is.
Achttien kilometers had ik op de teller, iets meer dan voorzien, door de omleiding om de Foupana niet te moeten over zwemmen. Véél minder dan gisteren, en toch ben ik opvallend vermoeid. De zon was iets genadelozer, en ik moest het stellen met mijn tweede reservepaar wandelschoenen, die bijna versleten zijn.

Het paar van gisteren had zolang in het water gelegen, dat ze nog altijd kletsnat zijn. Ik heb er vanmorgen 'gazettepapier' in gestoken. Fingers crossed.

Ik zet dan ook een punt achter dit verslagje. Weet je wat ik ga doen ? Een kwartiertje ver, is er een barretjes waar een pak oude mannen een cerveja aan het drinken zijn. Je weet wel, dat heerlijk drankje dat wij in ons land heel goed kennen.
Wel, voor het avondmaal ga ik me daar aperitiefgewijze eens begeven. U vindt het niet erg ?

Adeus Amigos

Joost