Dag Drie: Geen rust op zondag

Zondag is geen rustdag …

… toch niet als je op stap bent in de Algarve.
Want op wandelvakantie bestaat er geen hiërarchie in de dagen van de week. Elke dag heeft dezelfde structuur: vroeg opstaan, goed ontbijten, wandelschoenen aantrekken, rugzak aangespen, en hup … op pad (letterlijk op pad, want geasfalteerde wegen kom je op de Via Algarviana nauwelijks tegen).

Daarna zorgen dat je goed doorstapt, zodat je redelijk op tijd op je eindbestemming bent, waar je een goede douche kan nemen en even later goed kan eten. Een avondprogramma is er niet echt, want de benen smeken tegen een uur of negen naar een goed bed.

Zo is het ongeveer, maar het allerbelangrijkste ben ik vergeten: genieten.

Ik kan het niet genoeg herhalen: hier horen de vogels tijdens de wandeling heel af en toe kreetjes van verwondering. Die komen uit mijn mond ... (en heel zeker ook wel op andere tijdstippen uit die van andere mensen die het traject bewandelen).

Vandaag was dit niet anders. En opnieuw scheen de zon bij de start in Furnazinhas. Het werd – naar Belgische normen - een zomerse dag. Een gelukje dat Els erop aandringt dat ik zonnecrème in mijn rugzak steek, want het zou vandaag wel eens verkeerd kunnen afgelopen zijn. Maar dat was dus niet het geval. Een heerlijke dag!

Het menu van de dag ? Volle zes uur (zonder onderbreking) stappen op redelijk goed begaanbare gravelwegen op heuveltoppen. Tijdens de volle 23 kilometer zag ik links en rechts heuvelruggen die andere heuvelruggen verborgen. Het maakte de wandeling lastig, maar vermoeidheid voel je nauwelijks als je in een hoge staat van verwondering bent.

Gisteren heb ik ondervonden dat ik niet het type wandelaar ben, die er baat bij heeft om halt te houden voor de lunch (meestal een stuutje met kaas). Dat batterijtje in mij zorgt ervoor dat ik uren kan verder wandelen, maar als ik het ook maar aandurf om tien minuten te stoppen, is het alsof dat batterijtje een totaal andere impuls geeft en dat ik plotseling lood in de schoenen krijg.

Vandaar dat ik vandaag gewoon doorgewandeld heb. Dit betekent niet ‘vlug’. Het parcours leent zich daar niet toe.

De omgeving van vandaag kon ik een beetje vergelijken met de heuveltoppen die wij vaak in Umbrië of Toscane zien, als we er op reis gaan. Maar eerlijk – en dat zeg ik niet gemakkelijk als overtuigde Italialover - : ik ben hier nog véél meer onder de indruk van de hoge heuvels (of kleine bergjes). Op het hoogste punt van de dag, kwam ik voorbij een observatietoren. Ik was net nog fris genoeg om de vele trappen te beklimmen, maar wat ik boven zag, was adembenemend.

Of ik veel mensen gezien heb vandaag? Wat denk je?

Ik heb de niet al te moeilijke optelsom gedaan, en tot bij mijn aankomst in Vaquieros waren het er exact twee; Twee! Onder andere de man die je hier ergens in dit verslag ziet. We hebben een paar woorden gewisseld, en begrepen elkaar aan geen kanten. Waarschijnlijk wou hij zeggen: “Welke halvegare komt hier met een rugzak in mijn dorp langs”.

De titel van dit hoofdstuk was bijna ‘de slak en de slang’. Ik heb er van elk één exemplaar gezien, de ene levend, de ander niet. Dan klopt de titel niet, bedacht ik me. Bovendien lag bij dat opgekrulde slangetje iets wat een hond of een ander zoogdier achtergelaten had, en deze foto wil ik jullie toch niet aandoen op zondag.

De wandeling bestond uit achtennegentig procent puur natuur, met tussenin een passage door een drietal typische Algarvedorpjes, die bijna volledig ontvolkt zijn. Allemaal witte huisjes. In die dorpjes vind je bijna overal een gemeenschappelijke oven. Vraag is of die nog in gebruik zijn.

Af en toe zie je op de gevels geschilderd staan dat huizen te koop zijn. Zal eens moeten overleggen met Els als ik terug thuis ben. Grapje. Hoe mooi het ook is, een mens kan hier moeilijk comfortabel leven als hij hier woont, of zelfs maar op vakantie komt.

Die achtennegentig procent natuur, daar horen dus ook heel wat vogels bij. Je hoort ze, en je ziet ze vaak opgeschrikt wegvliegen. Prachtige exemplaren.

Heel vaak vandaag zag ik een soort vogel dat opgeschrikt wegvliegt zoals een patrijs, maar dan met een roodgekleurde staart. Als iemand zou weten welke vogel dit kan zijn, mag hij/zij me zeker een seintje geven.

En ja, ik heb er nog een ander gevangen op de lens van smartphone. Ik was blij als een kind. Ik had wel een gelukje, want ook het vogeltje was nog een kind. Toen ik passeerde, zag ik twee vogels verschrikt wegvliegen, maar eentje bleef benauwd tussen de takken en het groen zitten. Dicht kon ik er niet bij, daardoor is de foto flou. Enig idee? (de onscherpe foto van het beestje vind je terug als je wat omhoog scrolt in dit verslag)

Nog één iets: ben ik in het water gesukkeld vandaag? Het wordt een soort rode draad. Het antwoord is neen, maar een paar keer heb ik mijn kousen en schoenen moeten uitdoen, om met het water tot aan mijn enkels enkele beekjes te kruisen. Het was eerder een zegen dan een vloek.



Zo, beste lezers, jullie horen me morgen terug, na een redelijk makkelijke wandeling. Wat zeg ik nu? In elk geval met minder kilometers dan vandaag, alhoewel dat is hier in de Algarve niet echt een referentiepunt is. Het is vooral de aard van het parcours die een wandeling al dan niet zwaar maakt.
Het weerbericht voorspelt voor morgen geen te best weer. 't Zal tussen de druppels lopen zijn.

We zien het wel!

Adeus Amigos

Joost

PS: Zin in een appelsientje ? Serve Yourself! Graag gedaan.