Het is bijna zover

Bestaat er een mooiere dag om een reisblog te beginnen dan de eerste lentedag van het jaar?
Vanmorgen werd ik hier thuis wakker midden in een feeërieke zonsopgang die zich achter enkele nog niet afgeknotte wilgen voltrok .

En toch zal ik er de volgende weken niet meer kunnen van genieten, want ik ga er binnenkort van door. Binnen drie dagen dan nog wel. Richting Algarve, Portugal.
Hoe dat komt ? Wel, het heeft alles te maken met een hardnekkig virus, dat af en toe bezit van me neemt, en waar ik niet immuun tegen ben. Neen, niet het vermaledijde c-virus, maar een heel goedaardig wandelvirus, dat me vorig jaar naar Ponte de Lima in Portugal deed reizen, om van daaruit de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela te bewandelen.



Dat waren honderdvijftig kilometer in acht dagen. Peanuts, hoor ik u zeggen. Ik geef u geen ongelijk - de lezer heeft trouwens meestal gelijk -, maar de omstandigheden zorgden er toen wel voor dat dit toch een heel harde noot was om te kraken: amper een handvol maanden na een moeilijke knieoperatie, wandelen op een zeer geaccidenteerd parcours, en onder vaak vochtige klimatologische omstandigheden.
In één adem dien ik eraan toe te voegen: het was een schitterende ervaring, en ik raad iedereen dit wandeltraject aan.
Bij mijn thuiskomst duurde het dan ook niet lang voor ik alweer achter het scherm zat te zoeken naar een nieuwe wandeluitdaging.

Dit jaar wordt het de Algarve, de meest zuidelijke regio in Portugal. Velen kennen de Algarve door haar druk bezochte kuststrook. Het binnenland van deze streek is echter al vele jaren bijna volledig verlaten en ontvolkt, maar ademt een bijzondere schoonheid uit. Om de streek en de plaatselijke economie een nieuw élan te geven, werd begin deze eeuw een oude bedevaartroute weer tot leven gebracht, van oost naar west, niet omwille van religieuze redenen, maar om de wandelaars de schoonheid van de Algarve te laten ervaren.
De route - ook wel de Via Algarviana genoemd - is drie honderd kilometer lang, maar voor die volledige afstand moet ik passen. Dat heeft alles met de factor tijd te maken, of dan toch het ontbreken ervan. Voor mij worden het de eerste zeven van de in totaal veertien trajecten. Zie de kaart op deze pagina. Opnieuw, zoals vorig jaar naar Compostela, ongeveer 150 kilometer. Als je mij na tien dagen niet meer hoort, komt dit doordat ik verdwaald ben of toch verder gewandeld heb. (Grapje, Els).
Een voorproefje van het traject ? Neem een kijkje op www.viaalgarviana.org
Volgende donderdag, 24 maart, kom ik aan in Alcoutim, een typisch wit stadje aan de Spaans/Portugese grens, van waaruit ik één dag later mijn wandelonderneming start: zeven dagen lang op onverharde wegen, op en neer.

Hoewel ik me al goed gedocumenteerd heb, weet ik er op dit moment eigenlijk even weinig van als jullie, lezers, die er ook nog niet geweest zijn. Maar vanaf 24 maart deel ik mijn ervaringen en doe ik mijn verhaal, voor wie dat wil lezen.
Ook conditioneel ben ik er helemaal klaar voor. Maar nu is het hoog tijd om mijn valies klaar te maken, en alle nodige paperassen in orde te brengen. Door de sanitaire toestanden die we de voorbije twee jaar kenden, kan je niet zomaar een ander Europees land binnen.
Of ik er alsnog ongeschonden geraakt ben, hoort u ongetwijfeld donderdagavond!
Tot dan!

Adeus amigos!

Joost