Dag Eén: Waden en Wandelen

De kop is er er af, amigos! De eerste wandeldag tussen Alcoutim en Balurcos zit erop. Beginnen we dan maar bij het begin?

Dat begon voor mij al hemels vroeg in de ochtend (of late nacht, als ik heel eerlijk mag zijn). Oorzaken? Een ander bed, het uurverschil met ons land (één uur vroeger in Portugal dan in België), dat uitstekende visje van gisteravond dat net iets langer in mijn lichaam zwom dan nodig was, maar vooral … de adrenaline bij de start van een nieuw wandelavontuur, in het zuiderse Portugal, waar het de voorbije dagen vooral veel geregend heeft.

Dat laatste bezorgde me een beetje stress, om heel eerlijk te zijn. Dan maar vanmorgen vroeg ruim mijn tijd genomen om nog eens heel goed de route van de dag in mij op te nemen, want deze wandeling stond aangegeven als één van de twee zwaarste van mijn zevendaagse. 24 kilometer, op zich niet zo spectaculair ver, maar omwille van de aard van het parcours en van de hoogteverschillen, kreeg het van de organisatie het label ‘IV Moeilijk’ mee (of de tweede hoogste graad). Met dit label (ik bespaar jullie de gedetailleerde parameters) geeft men aan dat deze wandeling overeenstemt met een afstand tussen de 35 en de 45 kilometer. Eéntje dat er best zou kunnen in hakken, dus.

Niettemin had ik alle redenen om opgetogen te zijn bij het ontbijt. Ik werd aan tafel geflankeerd door Martin en Beatrice, die ik waarschijnlijk nog niet voorgesteld heb. Zij zijn een Duitssprekend Zwitsers koppel, van ongeveer mijn leeftijd (schat ik), en wilden twee jaar geleden al de eerste zeven etappes van de Via Algarviana wandelen. Je mag één keer raden waarom dit toen niet is doorgegaan. Toen ze gisterenmorgen vanuit Zwitserland wilden afreizen, twijfelden ze of ze hun reis al dan niet zouden annuleren. Deze keer niet omwille van het C****-virus, maar omwille van de barre weersvoorspellingen. Tenslotte hebben ze het er toch op gewaagd. Het lijken me fijne mensen om elke dag eens mee aan tafel te zitten. Niet vrijpostig, maar ook niet afstandelijk. Ik heb de indruk dat we elkaar daarin goed begrijpen.

Het enige kleine verschil in ons programma is dat zij de afstand van de twee zwaarste wandeldagen (vandaag en volgende week dinsdag) verminderen met een tiental kilometers, omdat hen gezegd werd dat dit wel eens te zwaar zou kunnen zijn. Vandaag hadden we dus min of meer hetzelfde parcours, maar niet hetzelfde aantal kilometers. Ze zouden hierdoor ook maar een uur later dan mij vertrekken vanuit Alcoutim. Ik heb hen onderweg dus niet gezien, en weet nog niet hoe ze het ervan afgebracht hebben.

Een andere reden om opgetogen te zijn, was te kunnen vaststellen dat het vanmorgen niet regende, ondanks de voorspellingen. Wat meer is, het heeft de hele dag niet geregend. Nog meer, hoe later het werd, hoe meer lente het werd. Heerlijk!

Ook heerlijk vandaag? De natuur!

Mensen, jullie hebben er geen idee van hoe mooi het binnenland van de Algarve is. Tijdens elke stap die ik vandaag zette, zag ik honderden, duizenden, honderdduizenden zonneroosjes in bloei (zie ook tekst en uitleg in het verslag van gisteren). Maar ook vele andere planten, bloemen en bomen in al hun zuiderse schoonheid. Een mens kan ze niet allemaal in beeld brengen, want dan is hij ’s avonds niet op zijn eindbestemming, maar het was enig mooi, echt waar. De lente is overal mooi, dat weet ik wel, maar hier is die toch uitzonderlijk.
En ja, ik heb ook echte menhirs gezien. Die stonden enkele honderden meters buiten mijn route, maar ik was goed ingelicht, en de Obélix in mij kon hier niet aan weerstaan.

Op de afbeeldingen zie je dat ik vaak op paden tussen de schapen gelopen heb. Je waant je hier soms in tijden waarvan je zelf te jong bent om die beleefd te hebben. Ook fascinerend: zoveel vogelgeluiden waarvan je de componist/fluiter niet eens kan zien. En als je hem ziet, besef je pas hoe weinig je er van die beestjes je kent. Een paar keer heb ik er proberen op beeld te vangen, maar ze waren mij telkens te slim af. Gelijk hebben ze! Ik zeg er meteen bij dat het zelfs niet in me opgekomen is om mijn mp3-speler uit de rugzak te halen. Het zou zonde geweest zijn … (ondanks mijn veel podcasts en muziekalbums die ik voor deze zevendaagse binnengehaald heb).

Tussendoor kwam ik soms langs in een gehuchtje of dorpje, die bijna allemaal helemaal leeg en verlaten waren. Heel af en toe, kon ik toch iemand ontwaren, maar nergens iemand die maar enigszins het label ‘jong of middelbare leeftijd’ kon claimen. Het binnenland van de Algarve is al langer niet meer het woongebied van jonge mensen. Die studeren of werken elders in Portugal.

Dit had het einde van mijn verhaal kunnen zijn van vandaag. Een karrevracht aan impressies, maar er was nog méér. Want zoals de titel van dit verhaal aangeeft: het was niet alleen wandelen, maar ook waden. Er zaten vandaag een paar stevige addertjes onder het gras. Geen echte adders, daar wacht ik nog nieuwsgierig op …

Joao Ministro (de man waar ik het gisteren over had) had gewaarschuwd voor de rivier Foupana die ik pas morgen zaterdag moet oversteken, maar niet over de beken en rivieren die vandaag aan de beurt waren. Hij kon niet weten dat door de regenval van gisteren, ook vele andere beken en rivieren vorige nacht uit hun oevers getreden zijn.

En dat heb ik geweten. Op de tocht van vandaag heb ik een handvol keren mijn schoenen en sokken moeten uitdoen, omdat het water soms tot bijna kniehoogte kwam. Gelukkig zijn er geen beelden van hoe ik de eerste beek - zeg maar rivier - (de Ribiera de Cadavais) heb moeten oversteken. Laat mij zeggen dat de meeste kleren die ik aanhad op dat moment in mijn rugzak zaten. Je wilt toch niet dat je nog uren kletsnat moet rondlopen en er was overigens toch geen mens in de buurt die me zou kunnen gezien hebben (mijn Zwitserse compagnons zaten een halve wandeling achter mij).
Alleen: hier heb ik misschien toch wel een klein risico genomen dat je eigenlijk niet moet nemen als je alleen wandelt. Ik heb onmiddellijk de organisator van de Via Algarviana (Joao Ministro) laten weten dat het ronduit gevaarlijk was met het stromende of kolkende water, en die heeft onmiddellijk ingegrepen en de achtergebleven Zwitsers verwittigd. Ik heb hen nog niet gezien, maar ik denk wel dat zijn mijn tussenkomst zullen geapprecieerd hebben.

And last but not least: je zou het mij niet toegeven, maar ik ben ook nog in een gevecht verzeild geraakt. Het gebeurde kort nadat ik een wagen gezien had, met twee mensen voorin die een imkerpak aan hadden. Het was me in de documentatie ook wel aangegeven dat je tijdens de wandeling best niet de aardeweg verlaat, omdat naast de wandelweg door die bloemenpracht ook veel bijen actief zijn. Maar wat moet je doen als de nood het hoogst is?

Dus, na de opluchting verlost te zijn van een al te volle blaas, kreeg ik het aan de stok met drie agressieve bijen. Ik kan al een leven lang goed leven met bijen, blijf altijd ontzettend kalm als ze rondom mij komen zoemen, maar nu lanceerden ze een frontale aanval op mij. Met alles wat ik bij me had ben ik beginnen zwaaien: rugzak, pet, documentatie, …, maar het was drie tegen één, een onbegonnen zaak, een ongelijk gevecht, en dus zaten er even later angels in mijn rechterslaap, mijn rechterkuit, en mijn linkerhand. Een paar pijntjes, maar na een uur was het vergeten.

Wat is dit een lang verhaal geworden, en ik had eigenlijk alleen maar de foto’s willen laten spreken.

Groeten allemaal!

Joost