Toen we wakker werden hadden we het plan om mijn droom van dolfijnen te zien uit te laten komen. Al snel kwamen we er achter dat dat wat problematisch zou worden omdat de vaart pas om half 5 's middags vertrok. Dan zouden we niet op tijd terug zijn in Castlemain om de camper aan Evert terug te geven.

Dat vond ik echt heel erg jammer...:-(
Maar,...we zouden naar Dingle Harbour gaan want daar zwemt Funghi een oude dolfijn die al 30 jaar alleen in de haven woont, en die je kan opzoeken met een bootje.

Eerst moesten we de Shannon oversteken met de pont vanuit Kilrush.
Op de pont zag ik ineens een stel mensen naar het water wijzen en foto's maken. Zou daar soms een dolfijn zitten. Snel uit de camper gesprongen en ja hoor! Een jonge dolfijn die blijkbaar net iets lekkers had gevangen op nog geen vier meter afstand van de pont.
Het gaf meteen een uitgelaten sfeer op de pont. De man die naast me stond en uit Dublin kwam, zei tegen me dat hij al jaren met de pont gaat maar dat hij hier nog nooit een dolfijn had gezien. Het leek wel een kadootje voor mij. Ik kon niet naar de dolfijnengroep, alsof ze een ambassadeur naar me toe hadden gestuurd. :-)

Eenmaal in Kerry aangekomen hebben we Slea head gereden en The Blasket Islands bekeken.
Weer een prachtige rondrit gehad, zoveel mooie kusten gezien. Toen het tijd werd voor lunch dachten we ergens lekker te kunnen zitten met een mooi uitzicht over de oceaan. Alleen dacht de eigenaar dat ook en vroeg daarom €7,- voor een kop soep. Daar werd ik een beetje naar van dus zijn we verder gegaan.

We kwamen uit bij Ballydavid , waar een leuke pub was. Daar hebben we lekker een bak soep gegeten met uitzicht op zee. Tegen een ietwat redelijker tarief.
Na het eten zijn we een stukje langs de kust wezen wandelen op Point Brandon. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb. Het was er zo onbeschrijvelijk mooi. Zeker als je je er van bewust bent dat je de volgende dag al weer in het vliegtuig naar huis zit. Ik heb het uitzicht en het gevoel in me opgeslagen. Dit word waarschijnlijk het beeld wat ik oproep als ik thuis weer aan Ierland denk. De rotsachtige kust, de kolkende oceaan en die witte koppen op de golven. De wind die langs je wangen strijkt en door je haren woelt. Met onder je voeten de zachtste grond die je ooit voelde. Alsof Ierland zegt; kom maar lekker bij me liggen....I'll keep you save.
We hebben er mooie foto's genomen waarbij Pascal natuurlijk weer veelste dicht bij het randje moest staan voor de mooiste foto. Zodoende er bij mij voor zorgend dat ik het Spaans benauwd kreeg.

We zijn verder gereden naar Dingle Harbour,...met hoop op het spotten van Funghi.
Dikke teleurstelling toen dat niet lukte.
Dan maar een beetje shoppen om de zinnen te verzetten en natuurlijk moesten we ook nog dineren. Dingle Harbour is een leuk en gezellig vissersdorp, met leuke pubs en restaurant en best een aantal leuke winkels. We hebben gegeten bij Danno's, was erg lekker. Alleen de sfeer was er niet zo leuk en dat had niets met het restaurant te maken maar meer met ons verdrietige gevoel dat we de volgende dag al weer afscheid moesten nemen van Ierland en weer aan het gewone leven moesten deelnemen. We waren er niet echt vrolijk onder.
Toen we die ochtend wegreden uit Doolin voelde ik de tranen al prikken. Ik had nooit verwacht dat Ierland zo'n impact op me zou hebben en ik het er zo naar mijn zin zou hebben.

Helaas was het tijd om te gaan slapen...ons laatste nachtje van deze vakantie in Ierland. We zijn lekker dicht tegen elkaar aan gekropen, en met een sip gevoel in slaap gevallen.

De volgende ochtend hebben we de camper schoongemaakt, nadat ik de toiletcassette ergens in een beekje had geleegd.
Ergens aan een zandstrand hebben we de camper opgeruimd en gepoetst. De restjes uit de koelkast gevoerd aan de zwerfkatten die daar woonden.
Als afsluiting nog een stuk gewandeld, hand in hand over het strand. Bewust van elke minuut die voorbij tikte en ons dichter bij het vertrek bracht.
De rit naar Castlemain, waar Evert bij het tankstation op ons zou wachten, was even slikken. Het was tijd om afscheid te nemen van ons vakantieonderkomen waarin we 2400 kilometer in 10 dagen hebben afgelegd en waarin we ons heerlijk thuis voelde en op heel mooie locaties hebben overnacht. De camper werd afgetankt, schoongemaakt en ingeleverd nadat we onze spullen weer ingepakt hadden.

Het was nu tijd om weer naar het vliegveld in Cork te gaan. Pascal heeft zelf teruggereden in de auto van Evert omdat hij een camper terug zou brengen naar Nederland. We hebben daarom afscheid genomen van Evert bij het vliegveld.

Toen we opstegen en ik Ierland onder mij steeds kleiner zag worden bedacht ik me het volgende:

Ierland is een land waar je je meteen thuis zult voelen of anders nooit meer.
Ieren zijn zangers, dichters, vertellers en levensgenieters. Ze staan open voor anderen, maken zich geen illusies en zijn uiterst vriendelijk.
Het is een land gemaakt door en voor sprookjes, mythen en sagen. Mysterieus, lieflijk en met een woeste schoonheid.
Een land dat in je wezen kruipt en je niet meer loslaat en je laat beloven terug te komen.
Ze maakt je de hare, maar zij zal nooit van jou zijn. Ze blijft in je dromen en in je geheugen gegrift.
"Cead Mile Failte",...duizend maal welkom... Om daarna nooit meer weg te willen.

Ik durf wel te zeggen dat je een stukje van je hart hier achterlaat en dat komt omdat je verliefd op haar wordt, zodat ze zeker weet dat je ooit op een dag weer terugkomt,...in het land van sprookjes en de betoverende muziek.

Zoals ik al de tweede dag zei:
'I have died and gone to Ireland'.
'Als God zou bestaan en ergens zou wonen, dan is het hier'.
'Ierland geeft een nieuwe definitie aan het woord groen,...ik heb nog nooit zoveel kleuren groen gezien...1001 variaties.



Tot slot nog een Ierse zegening:

May the road rise to meet you
May the wind be always at your back
May the sun shine warm upon your face
May the rains fall soft upon your fields
And until we meet again...
May God hold you in the palm of his hand.

Daniëlle van 't Veldt
9 oktober 2014