Sani Pass - 14 augustus

Vandaag staat de excursie naar de Sani Pass en Lesotho op het programma! We ontbijten om 8.00 uur zodat we om 8.45 uur kunnen vertrekken naar Underberg waar de excursie vertrekt. Sam en Val blijken ook de excursie te hebben geboekt! Bij het kantoor van de gids staan al verschillende jeeps klaar! We vullen daar alvast het immigratieformulier in voor de grensovergang bij Lesotho. Ook kopen we voor R100 (ongeveer €7,00) een levensmiddelenpakket dat we kunnen uitdelen aan de Basotho, een bergvolk dat op grote hoogte, zo'n 2.800 meter, woont nabij de Sani Pass.

Als alles gepakt is vertrekken we voor de tocht naar de Sani Pass. In onze jeep zitten naast Sam en Val een vader en zoon uit Kaapstad, beide Gerhard geheten. Onze gids Martin brengt ons naar de top. Het eerste

gedeelte gaat van Underberg naar Himeville, maar daarna begint het pas! Na Himeville is de weg al onverhard (graval), maar later is er eigenlijk alleen nog maar een soort rotspad over. We stijgen langzaam om uiteindelijk op meer dan 2.800 meter hoogte te eindigen. Om 11.15 uur bereiken we de Sani Pass Border Post aan de Zuid-Afrikaanse zijde. Het is daarna nog ruim een uur rijden naar de grenspost van Lesotho. Onderweg genieten we van een prachtig uitzicht en zien we elanden, apen, springbokken en haviken. Na de boomgrens op zo'n 1.800-2.000 meter ligt er hier en daar al sneeuw. We zien ook een ijswaterval! Op 2.873 meter hoogte bereiken we de grenspost van Lesotho. Martin neemt ons paspoort en immigratieformulier mee en na enkele minuten komt hij terug met de paspoorten en enkele stempels: arrival & departure. Handig, dan hoeven we dat niet meer te doen straks.

We rijden nog zo'n vijftien minuten en komen dan aan bij het dorpje. Het bestaat uit enkele traditionele rondevals. Dit zijn een soort ronde hutjes. Aan de buitenkant van steen, de binnenkant een mengsel van leem en uitwerpselen van de dieren. Het dak bestaat uit grote takken een een soort gras. Dit gras zou wel rook door moeten laten, maar geen water. Daardoor blijft het binnen lekker warm en droog. De deur is gebouwd en de kant waar de zon onder gaat, zo hebben ze het langste natuurlijk licht, er is namelijk geen elektriciteit. Bij binnenkomst in het hutje, vertelt Martin het een en ander over de cultuur en stelt hij de vrouw voor, van wie het huisje is. We begroeten haar in het Sesotho, de taal van de Basotho.
Dan geeft ze ons wat te eten en te drinken dat zij zelf heeft gemaakt. In het midden staat een pan, blijkbaar met een deksel, Marco dacht dat het alleen maar kolen waren. In de pan zit zelfgemaakt brood. Ze heeft ook zelfgemaakt bier. Van beiden mochten we wat proeven. Het brood was lekker warm, het bier papperig en zuur, een aparte smaak. Nadat iedereen wat had kwam er de gelegenheid wat te kopen. Ze had zelfgemaakte poppetjes, sleutelhangertjes, hoedjes en kommetjes. Ook van het eten konden we wat kopen.

Eenmaal weer buiten, was de gehele familie aanwezig. De mannen waren op zelfgemaakte instrumenten muziek aan het maken en dansten op hun waterlaarzen. We pakken de levensmiddelenpakketten uit de jeep en delen het uit. De bakolie is zeer gewild. Evenals het zout en de kaarsen met lucifers. We geven ook het een en ander aan de kinderen. Ze zijn er allemaal erg blij mee. Het voelt goed dat we ze iets kunnen geven. Het is er vaak erg koud en het is moeilijk voedsel te verbouwen op de gronden die er zijn.
Na dit alles komt natuurlijk het fotomoment, hierop heeft iedereen gewacht. We poseren netjes langs de lokale bevolking, CHEESE, en dan is het toch tijd om alweer te gaan. We bedanken hen voor de gastvrijheid en vetrekken weer richting de grens. Hier gaan we nog even lunchen. Chris neemt een toast en Marco een soepje. Even kletsen nog wat met Val, Sam en de beide Gerhards, al zei de jongste bijna niets. Na de maaltijd snelden wij nog even naar de winkeltjes op zoek naar wat leuks, maar helaas niets wat we beide leuk vonden.

Al snel zaten we dan ook weer in de jeep terug naar Zuid-Afrika. De hobbelige weg voor ons strekte al weer uit. Het was erg mooi weer, dus konden we ook erg ver kijken. Prachtig met al die bergen!
Na een klein half uur rijden kwamen we weer aan bij de Zuid-Afrikaanse grens. Even stempelen, naar het toilet en we konden weer verder. Onderweg kwamen we de graafmachines van de heenweg ook weer tegen. De Chinezen willen de weg verharden, zo kunnen ze de grondstoffen in Lesotho delven. Niet iedereen is het hier mee eens, maar de Zuid-Afrikaanse overheid heeft er mee ingestemd, dus het lijkt erop dat ze al zijn begonnen met het gladmaken van de ondergrond.
Goed, we passeren met wat moeite de graafmachines en gaan verder naar beneden. Eenmaal beneden vervolgen we onze weg op de geasfalteerde weg. Na nog een stuk rijden komen we rond half vijf aan bij het vertrekpunt van vanochtend. We bedanken Martin voor de fijne rit en nemen afscheid van de beide Gerhards, Val en Sam. Natuurlijk zien we de laatste twee weer bij onze B&B.

Wij vervolgen onze weg even naar de supermarkt en de bank. Daarna gaan we naar ons B&B. Aan Meg vragen we of het te doen is in de omgeving hard te lopen, en dat is zo. Dus trekken we onze hardloopkleding aan en gaan we een stukje hardlopen. Het is een onverharde weg die wat heuvels kent. Net iets anders dan in Nederland dus. Het begint al donker te worden, dus we lopen tot de boerderij iets verderop. Onderweg komen we nog een groep kinderen tegen. Ze proberen ons bij te houden, wat ze aardig lukt. Uiteindelijk stoppen ze en gaan ze weer gewoon wandelen. Bij de boerderij aangekomen komen de honden van het erf afgerend en begroeten ons. We maken even wat foto's van de mooie omgeving en gaan weer terug naar ons verblijf. Zo, toch weer vijf kilometer hardgelopen!

's Avonds rijden we naar een nabijgelegen hotel voor het diner: Moorcroft Manor. Dit is een oud hotel in Engelse stijl met verschillende gezellige haardvuren. Na een goede maaltijd praten we nog even na bij de haard, uiteraard met een kopje rooibos thee!