The Fellowship of the Valais Blacknose sheep, The one Mountain, The Return of the Green Monster

The Fellowship of the Valais Blacknose Sheep.
Het begon allemaal op een warme regenachtige dag in de zomer. Ik zat weer eens doelloos door Facebook te scrollen. De ene naar de andere rare filmpjes kwamen voorbij, maar ook de reclames werden een ergenis. Ik had bijna de hoop opgegeven voor iets nuttigs op mijn tijdlijn. Toen plotseling, ik een tag van mijn neef Vincent zag staan. Deze stond onder een artikel van een schaap. Niet zomaar een schaap, maar een Valaise Blacknos Sheep. Dit aangezien er dus in Nieuw Zeeland tussen de 40 en 60 miljoen Nederlandse schapen rondlopen op dit eiland. Ik noem ze Nederlandse schapen omdat ze op onze schapen lijken. Ze hebben zelfs hier een sleutel hanger die ik op de Texelse boot gekocht heb. Enfin. Me neef reageerde erop met, "shit! deze hebben we niet gezien!". En zo geschieden. Ik eronder reageren, "ik ga hem voor je vinden!". Ik niet wetende dat het een trek tocht van 6500km zou worden voordat ik hem zou vinden.

De eerste lastige horde die we tegen kwamen was, waar moeten we beginnen met zoeken. En zoals elk avontuur begint met google, begon deze ook met google. Google weet meestal wel alles. Als je iets intypt krijg je meestal wel antwoorden, maar niet deze keer. Valais Blacknose Sheep Zwitserland (ik heb toch echt Nieuw Zeeland ingetypt). Valais Blacknose Sheep cute. Valais Blacknose Sheep where to find. En geen 1 van deze resultaten, bracht mij het antwoord dat ik zocht. Mijn zoektocht was nu heel even gepauzeerd aangezien ik het niet 1 2 3 kon vinden en we net pas met de reis begonnen waren. Ik had het dus even laten liggen maar ik was het zeker niet vergeten!

Queenstown was het volgende punt waar ik mijn zoektocht voortzetten. Eerst bij locals. Heel veel kende het schaap niet eens! Ik dacht shittt bestaan ze wel? Ik kwam maar niet verder en zelfs de I-site in Queenstown wist niet waar ik het zoeken moest. Dus we trokken zonder resultaat, stilletjes Queenstown weer uit. Nou ja stilletjes, als je het gaspedaal indrukte dan kwam een lawaai uit het groene monster, maar dat terzijde.

Franz Josef Glacier. Nadat we de hot pools in waren geweest, dat inbegrepen was bij het ijs lopen, was de I-site alweer dicht. Ik was vergeten dat meeste winkels enzovoort al rond 5 uur sloten. De hot pools waren dus nog wel open en dus stonden er nog een paar medewerkers van de Franz Josef Glacier. Hoogmoed komt tenval, zeggen ze wel eens, maar dit keer was de hoop dichtbij. Ik vroeg eerst of ze het schaap kende, maar de naam zal ik wel weer eens verkeerd uitgesproken hebben, dus liet ik maar weer eens een plaatje van google zien. Ze zeiden allemaal, wat een schattig schaapje, en ik weet niet waarom, maar vroegen mij allemaal of ik hem wilde kopen, maar nee ik wilde hem gewoon zien. Uiteindelijk zei er 1, volgens mij als je de weg volgt naar (dorpjes naam weet ik niet meer) , dan kan hij daar nog wel eens op een boederij staan, en zo vervolgde wij onze weg, met nieuwe informatie.

Rijdend door de hitte, met de zon op onze kop kwamen we op bestemming. Klein dorpje, wel grappig, maar je zou je er nog niet dood gevonden willen worden. Eerste winkeltje maar eens in. Misschien kon zij me zeggen welke boederij ik moest zijn. Helaas ze wist het niet. Bereik hebben ze er weinig dus opzoeken ging niet. Ze verwees me naar de overkant, het tankstation. Het tankstationnetje deed me denken aan zo een tankstation in de middel of nowhere in een Amerikaanse film. Hier stond een oud vrouwtje, ik gok rond de 60 a 70 achter de toonbank. Nou ja ik denk het, vroeger is al opgevallen dat ik niet zo goed was in leeftijden schatten. De vrouw vertelde mij dat ze het ook niet wist, maar dat er in een dorpje verderop, een winkel was die wollen spullen verkocht. Aangezien we er toch doorheen moesten, gingen we daar even kijken. Helaas, het was zondag, en als het geen grote stad is, dan is alles dicht op zondag. Weer balen dus. Gaat het dan ooit lukken?

Een perfecte tip.
We kwamen aan in een leuk vissersdorpje, Hokitika. Mooi dorpje op de weg naar Greymouth. We reden de hele westkust langs richting Abel Tasman. Hokitiki gingen we maar weer eens langs een I-site. Jan Willem wilde weten wat er bij Greymouth te doen was en ik wilde nog steeds mijn schapen vinden. Een hele aardig vrouw hielp ons dit keer. (Alle Kiwi's zijn aardige en behulpzame mensen, dus deze was niet anders). Toen ik mijn vraag gesteld had, wist ze ook niet waar ik het over had, en ook zij stelde mij de vraag of ik hem wilde kopen. Geen idee waar die vraag vandaan komt, maar goed. Mijn hoop bijna weer vergaan. Zij ging ook maar eens googlen, en prompt daar kreeg ze een Nieuw Zeelandse Facebook page over de Valais Blacknose. (Irritant dat ik hem zelf niet vond). Maar gaf mij een E-mail adres en daar stuurde ik gelijk natuurlijk een mailtje naar. Nog geen dag later kreeg ik een mailtje alweer terug. Het mailtje antwoordde, "je kan ze vinden bij Christchurch, (shit daar gaan we niet meer naar toe), of bij de Aggridome in Rotorua". Met een grote smile ging ik mijn dag vervolgen.

Rotorua. Dinsdag 11 december 2018. Wakker worden met bewolking. Het zou gaan regenen, en dat deed het ook, maar niet zoveel als ik dacht. De weg werd vervolgd naar eerst de geothermische pools. Het stonk er als de neten. Een plek waar Nederlandse vliegjes jaloers op konden zijn. Wel apart om een geel meertje te zien. Of groen of grijs. Mooi gezicht. Maar het stonk er nog steeds. Na een uur of 2 te hebben rond gedwaald, kon ik in mijn google maps, Aggridome intypen. 110, 120, 130 km/h geen enkel probleem. Tot dat je een heuvel of berg op moet met het groene monster. Dan ga je maximaal 80 km/h als het niet te stijl is. Ander mag je het doen met 50 km/h. Ging ik dan eindelijk mijn schaap ontmoeten?

Aggridome. Nog steeds dinsdag 11 december 2018. Op het bord stond nog 3 kilometer. Mijn hart begon al sneller te kloppen. Nog 1 kilometer, even het gaspedaal naar beneden. En daar kwamen we aan bij een grote boederij. Schapen, varkentje, koeien en zelfs 1 van mijn broertjes favorieten dieren, de Alpaca. Ik wil jullie liever niet vertellen wat wij zagen, maar ik doe het toch. 5 grote karren, met een tractor ervoor en per kar tussen de 30 a 50 Japaners of Chinezen erop. Jan Willem lachte zich al zijn longen uit zijn broek. Ik vond het minder grappig. Ik wil niet met die stinken de mensen op een kar naar schapen kijken. Even bij de receptie kijken. Ze zeiden mij dat als ik links naar beneden liep en dan links naar de nursery, er wel een paar zouden moeten zitten. En jou hoor, de missie was geslaagd! Wel vervelend dat ze mijn veter wilde opeten. Maar Vincent ik heb je schaap gevonden.

The last Mountain.
Nu ik het schaap gevonden had, reden we door Tauranga. Grote stad voor Nieuw Zeeland. Met 109.000 inwoners hebben wij daar onze eerste file van Nieuw Zeeland gezien! We hadden een camping dichtbij de berg. Mount Maunganui is zijn naam. Met maar 234m is het een klein bergje. Van onder lijkt hij veel groter. De wandeling was kort. We waren rustig naar boven aan het lopen, tot er ineens meeuwen over ons hoofd scheerden. Wij hadden geen idee waarom ze dat deden. Ze vielen ons niet letterlijk aan, maar wel bijna. Wij snapten niet dat ze ons aanvielen. Totdat ik bijna op een meeuwen kuiken stapten. Hij stond letterlijk voor mijn neus. Waarschijnlijk uit het nest gevallen, en niet meer wetende waar die naar boven moest. Ik liep er maar met een grote boog omheen, en de meeuwen lieten ons met rust. Wij waren natuurlijk ook weer zo slim om geen zonnebrand op te doen. Tip doe altijd zonnebrand op als in Nieuw Zeeland de zon schijnt. Eenmaal boven heb je een prachtig uitzicht over de stad. Je ziet ook gelijk hoe groot die stad eigenlijk is.

The Return of the Green Monster.
Om de laatste dagen nog te kunnen genieten van ons groene monster, zijn we een roadtrip door de Coromandel gaan maken. De Cathedral Coves is 1 van de stops op weg naar Auckland. Mooie wandeling naar het strand. Wel veel mensen als de zon schijnt. Zelfs hele fotoshoots worden daar gemaakt van meiden die graag foto's voor hun Facebook of Instagram willen hebben. Toch altijd grappig om te zien. Om vervolgens door te rijden naar de hot water beaches, waar onze overnachting plaats vond. Jullie dachten dat duitsers erg waren in Zandvoort met hun kuilen graven? Dan heb je dit nog niet gezien. Helaas had ik mijn camera niet bij me, anders hadden jullie kunnen zien wat ik bedoelde.

Met een nachtje met onweer, een dag later, reden we nog even langs the Waterworks park. Heel grappig hoe iemane zelf allemaal water besturende kunst gebouwd heeft en waar je zelf ook aan de knoppen mocht draaien. De laatste dag met de camper stond in het teken van, de was doen, camper bezemen en nog 1 keer de camper vol gooien. Aangezien we ook een auto al hadden gehuurd hadden we die ook maar gelijk opgehaald. Als we de camper nog langer hadden willen huren, hadden we het toen moeten doen. Nieuw Zeelandse vakantie begint nu, dus letterlijk alle campers zijn verhuurd of super duur. We zaten te kijken als we nu de camper 46 dagen zouden huren, hoeveel we dan zouden moeten betalen. Het bedrag kwam in plaats van 3000 euro uit op 9000 euro. Ga dus als je hierheen wil, of een camper kopen of huren in het voorseizoen (oktober/november).

Maar aan alles komt een eind. The Green Monster has left us. Na rond de 7000 kilometer gereden te hebben, met voor en tegen spoed, hebben we de camper weer veilig thuis gebracht. Het heeft ons mooie verhalen en landschappen bezorgd, en irritaties doordat er 2x een lek was, maar al met al, was het een plezierige en redelijk nog goedkope reis. Je kan de camper optimaal gebruiken als je op vrije campings gaat staan. Maar ja, elke dag een keuken gebruiken en lekker douchen is ook wel fijn, dus vooral op campings hebben wij gestaan. We gaan nu het noorder deel bekijken en zijn langs de nicht van mijn oma geweest. Hopelijk heeft iedereen een goede kerst en feestdagen, en tot de volgende keer. We shall see, what the future brings us. :)