Dit was alweer de laatste week op de Sea Point Primary school. Wat is de tijd voorbij gevlogen en wat had ik hier graag nog even willen blijven. De laatste week stond in het teken van het oefenen voor pricegiving en het snel snel afmaken van alle werkboeken.
De week begon vrij hectisch, twee leerkrachten van grade 2 afwezig. Mij werd gevraagd of ik een andere klas wilde draaien, er stond niet echt wat op het programma en ik moest zelf maar even kijken wat ik wilde doen. Zo gezegd, zo gedaan. Ook dat was een prima dag.
Verder deze week dagelijks een uur of 2 geoefend voor pricegiving. Dit is een eindejaar voorstelling van alle grade 1`s, 2`s en 3`s (9 klassen), opgevoerd voor de ouders. Dit wordt erg serieus genomen en er wordt dan ook veel tijd ingestopt. Tijdens het oefenen ging het er niet altijd even vriendelijk aan toe, kinderen worden afgesnauwd en afgebrand door de leerkrachten wanneer het niet exact gaat hoe zij het voor ogen hebben. Ondanks dat ik hier al 10 weken ben wen ik hier niet aan.
Op donderdag hadden we een klassenfeestje gepland, de leerlingen mochten wat te eten/drinken meenemen en verder zouden we wederom oefenen voor pricegiving en een spelletje doen. Om kwart voor 8 kwamen de taarten, cup cakes, zakken chips en snoep de klas in en om half 9 begonnen we met eten, geloof mij de kinderen kwamen niks te kort..

Na afloop maar een actief spelletje met ze gedaan om het nog een beetje te compenseren. Alle leerlingen een ballon gegeven en om hun enkel geknoopt, vervolgens moesten ze deze bij elkaar proberen kapot te trappen, ook Charlotte en ik deden mee. Leerkrachten staan hier vaker aan de zijkant dan dat ze zelf ook mee doen dus het was dubbel feest voor de kinderen. De ochtend afgesloten met cadeautjes, uit Nederland had ik voor alle leerlingen een kleinigheidje meegenomen en dit viel in de smaak.

Op vrijdag was het dan eindelijk zo ver, de pricegiving. Alle ouders hadden zich verzameld in de hal. De ochtend begon met een bedank woord van msr. Robbinson, de principal. Ook bedankte ze ons voor onze inzet de afgelopen weken, daar moest ze zelfs even bij slikken, dat terwijl ik nou niet echt het idee heb dat wij een enorme band opgebouwd hadden. Dat is wel typisch Afrikaans, weinig zeggen en er veelal omheen draaien of (ver)zwijgen. Wellicht hadden we toch meer in haar losgemaakt dan dat wij zelf dachten. Na haar bedank woordje deden de grade 1`s, 2`s en 3`s om de beurt hun optreden. Na elke klas werd er een terugblik gedaan op de hoogte punten van het afgelopen jaar en aan het eind van alle optredens werden er certificaten uitgereikt. Competitie en winnen is hier erg belangrijk, dit werd bevestigd toen na afloop van de pricegiving een moeder verhaal kwam halen waarom haar zoon niet gewonnen had met zwemmen.
Na 2 uur was de pricegiving waar we heel wat uurtjes voor geoefend hebben afgelopen. De kinderen mochten met hun ouders mee wanneer ze wilden, om precies te zijn bleven er 0 kinderen over. Een beetje een vreemd afscheid was het wel, gelukkig had ik dit deels donderdag al gedaan.

Verder stond deze week in het teken van ons etnografisch onderzoek. Ginette en ik richten ons hierbij op de illegale parkeerwachters en de verkopers van de Big Issue (een soort straatkrant). Hierbij zijn wij verschillende partijen gaan interviewen o.a. de ‘parkeerwachters’ en Big Issue verkopers zelf, bewoners van Kaapstad en kinderen van de Sea Point Primary school. Ook zijn we de parkeerwachters en Big Issue verkopers gaan observeren.

Tijdens de interviews interessante gesprekken gehad vooral met Shane, een parkeerwachter bij ons in de straat. Hij vertelde ons altijd een ‘normale’ baan gehad te hebben maar door faillissement is hij deze verloren. Nu ‘werkt’ hij als parkeerwachter in de stad om te vluchten uit het township een stuk verderop, hij geeft aan zich hier niet veilig te voelen en hier dus het liefst zo min mogelijk is. Op een dag verdient hij door mensen te helpen met parkeren en de auto`s in de gaten te houden zo`n 100 a 200 Rand (8 tot 13 euro) per dag. Daarvan gaat 50 rand naar de treinreis heen en terug en 50 rand naar eten. Hij geeft aan te ‘werken’ om te overleven, hij houdt er weinig tot niks aan over. Zijn kinderen kunnen van dit geld niet leven. Wanneer hij weinig klanten op een dag heeft is hij soms genoodzaakt om op straat in de stad te overnachten, dit omdat hij dan geen geld meer heeft voor de trein. Zulke gesprekken laten je wel weer even beseffen dat je in Afrika bent, dat vergeet je soms wel is wanneer je kijkt naar de auto`s die rondrijden en de abnormaal grote huizen die je regelmatig tegen komt.

Shane komen we regelmatig tegen omdat hij vlak bij ons huis staat. Het is dan ook niet bij het ene interview gebleven. Zo hebben we hem afgelopen week een keer cappuccino en een croissantje gebracht waar hij als een kind zo blij mee was. Ook kwamen we hem van de week eind van de dag tegen, hij gaf aan nog 16Rand (1 euro) nodig te hebben om naar huis te kunnen.

Toen wij hem 16 Rand gaven sprintte hij naar zijn tas en vervolgens naar het station, hij kon nu nog net zijn trein halen en daardoor zijn kinderen nog net voor het slapen gaan zien. Wat voor ons een klein bedrag of gebaar lijkt is voor hem als zo enorm veel, waarom zou je het dan niet doen?

De week afgesloten met nog een keer surfen, typisch Afrikaans eten en een concert in Kirstenbosch. Het surfen gaat steeds beter, nog steeds een amateur maar opstaan en blijven staan krijg ik steeds meer onder de knie. `s avonds maar eens echt Afrikaans gegeten. Ik kreeg een bord voor mij met daarop krokodil, struisvogel, gemsbok en warthong. Verassend genoeg was het nog lekker ook.
Zondag avond een sunset concert bijgewoond bij Kirstenbosch. Onder het genot van een lekkere picknick en een fantastisch uitzicht geluisterd naar heerlijke muziek.