Imizano Yethu

De eerste maand in Kaapstad zit er op, de tijd is voorbij gevlogen. Al lijkt de laatste dag dat ik in Nederland was weer heel ver weg..
Ondertussen aardig gewend en heb ik het hier naar mijn zin, een leuke stage, prachtige omgeving en niet onbelangrijk, Ginette en ik hebben het nog steeds gezellig.
Iets waar ik niet snel aan zal wennen of misschien niet aan wil wennen zijn de dakloze mensen, ook wel 'bergies' genoemd, en het niet fatsoenlijk over straat kunnen lopen, overdag al niet, laat staan in de avond. Vanmiddag maar wat blij met de ‘security’ op de hoek van de straat. We werden achterna gelopen door één van de dakloze, dit had de security door, kwam er tussen staan en gaf haar een dwingende blik, genoeg om haar om te laten draaien. Hij blij, wij blij.
De afgelopen maand langs veel verschillende townships gekomen, hier in Kaapstad kan je er niet om heen. Ik wilde hier nog graag eens gaan kijken. Waarom ik dit wilde? Omdat je op straat zo veel mensen uit townships tegen komt, er zo`n groot contrast is tussen rijk en arm en ik mij niet alleen maar open wil stellen voor hoe mooi en leuk het hier is. Zoals je wellicht verwacht wordt het sterk afgeraden om hier als buitenstaander alleen naar binnen te gaan. We kozen ervoor om een ticket voor een hop on/hop off bus te kopen. Hierbij kon je uitstappen bij een township, Imizano Yethu. Een groot township aan de rand van Hout Bay. We stapten uit de overvolle bus, vreemd genoeg waren wij de enigen die uitstapten. Ik vraag mij dan af; Wil de rest alleen maar het mooie deel van Kaapstad zien? Vinden ze het eng? Of zien zij het misschien als aapjes kijken?

Ik ben in ieder geval heel erg blij dat wij wel uitgestapt zijn. We kregen een rondleiding van een bewoner, Afrika is zijn naam. Hij nam uitgebreid de tijd om ons rond te leiden en veel te vertellen. Toen we het township binnenliepen kwam een geur van oliebollen ons tegemoet, één van hun was deze aan het bakken. We konden niet anders dan deze proeven, heerlijk en net als in Nederland.
Ruim 40.000 Afrikanen wonen hutjemutje in dit township, dit is één van de vele dus ga maar eens na hoe zo`n groot deel van de bevolking zo leeft. Golfplaten worden gebruikt om de woningen van te maken en per 650 gezinnen zijn er 9 toiletten, verspreid over het terrein.
Gek genoeg voelde ik mij hier meer op mijn gemak dan in de stad zelf. Iedereen was heel vriendelijk, ze helpen elkaar en er hing een gemoedelijke sfeer. Er werd samen gebraaid, gekletst en door de kinderen werd er op straat gespeeld. Op enkele kleine wijken na is dit niet iets wat je in de stad tegen komt, de kinderen zitten hier binnen, spelen op straat is niet meer verantwoord.

Tijdens de rondleiding stonden we regelmatig stil, Afrika liet ons woningen en winkeltjes zien en genieten van het mooie uitzicht op de bergen. Iets wat ze hen eigenlijk ook af willen nemen. Tegen over het township zit een welvarende wijk, vaak is er gezegd; ‘’Die mensen betalen bakken met geld om zulk uitzicht te hebben en die mensen in een township?? Die moeten maar naar de andere kant van de stad’’ Ook zij genieten van dit uitzicht.. Misschien wel meer dan de bewoners van de veel te grote en dure huizen..
Terwijl ik om mij heen keek zag ik enkele meters verderop een jongetje van een jaar of 3 staan. We kregen oogcontact en toen trok die een sprintje, hij rende op mij af alsof ik hem al jaren kende en we elkaar weken niet gezien hadden.

Aan het eind vroeg Afrika aan ons; ‘’De volgende keer dat je hier komt, hoe denk je dan dat
Imizano Yethu eruit ziet?’’ Een vraag waar ik, na alle verhalen, het antwoord niet op wist..
Ik hoop van harte dat er een manier gevonden wordt om hen te helpen. De verschillen tussen arm en rijk zijn hier zó groot, ik zou denken dat de regering daar wat mee zou kunnen doen..

Dit bezoek heeft mij mijn ogen weer even doen openen. Wat hebben wij het goed en wat doen deze mensen hun best om er boven op te komen. Kilometers lopen naar hun werk om zo geld te verdienen voor de hele familie en vooral niet bij de pakken neer gaan zetten.