Cusco, oude Incastad

Twee goudvissen liggen naast de kom. Met een kurkdroge mond worden we happend naar adem wakker in Cusco. Vanuit onze hotelkamer kijken we uit over de bonte brei van terracotta daken in het oude centrum. Het is inmiddels half 12 en half bewolkt. Na onze hemeltergende busreis met “Kroes del Zuur” (dubbelgevouwen in een cabine gevuld met gortdroge, zuurstofarme lucht met het penetrante aroma van oud nonnenzweet) blijkt dit het allemaal waard geweest te zijn!

Eerst maar eens op zoek naar water en een lunch. In de namiddagzon warmt een straathond zich op, ter voorbereiding op zijn nachtelijke blafconcert. De oude stenen straten ademen de sfeer uit van een vergeten keizerlijke stad. Op Plaza de Armas kauwt een lama op een bosje twijgen. De vrouw naast hem is gekleed in een fel gekleurde rok met traditionele bolhoed. Ze vraagt ons om geld, voor een foto. “No gracias, willen we niet”. Aan de overkant schieten we alsnog een paar mooie kiekjes. Op elke heuvel hijgen we even uit en genieten van het (letterlijk) adembenemende uitzicht over de oude Incastad en het Andesgebergte.

We lunchen bij Organika. Een heerlijke salade, kom verse soep en een grote pot thee van cocabladeren (beter dan koffie jongens, beter dan koffie!). Later zijn we weer topfit!

Als we de volgende avond op weg zijn naar een diner bij hetzelfde restaurant, worden we overvallen. Niet door gemene Peruaanse crackjunks, maar door een overweldigend volksfeest. De straten zijn volgestroomd met honderden mensen, jong en oud. In optocht verlichten ze de smalle steegjes met prachtig gekleurde lantaarns. Een groep muzikanten met blazers en trommels voorziet het geheel van opzwepende Zuid-Amerikaanse klanken. En dan weet je dat je op wereldreis bent!

De volgende ochtend worden we gewekt door harde knallen vanuit het centrum. Is dit een aanslag van de Peruaanse terreurgroep Al-Paca? Nee. Het blijkt de driedaagse staking van de bevolking, die in optocht met spandoeken door de stad loopt. Ze roepen dingen door toeters en steken vuurwerk af (doen ze hier graag, bijna dagelijks zelfs).

Later die dag lopen we backpackhostel L’Boheme binnen, en wie zit daar? Juist, Tam, zoals gepland. We hadden verwacht dat ze zich hondsberoerd zou voelen door de hoogte, maar dat valt heel erg mee. Alleen hijgend met de tong op de schoenen na 3 traptreden, maar dat hebben we hier allemaal. We gaan direct op zoek naar een geschikt terras en vinden een rooftopbar met weids uitzicht over de stad en bergtoppen. Niks meer aan doen!!