Je zou denken dat wij Hollanders wel wat gewend zijn op het gebied van slecht weer. Nou, vergeet het maar. We zijn in El Chaltén, dat in Tehuelche zoveel betekent als "De berg die rook maakt". Wanneer we aankomen hangt in het gebied een dichte mist en bewolking, terwijl de lucht een paar kilometer terug nog stralend blauw was. Bergbeklimmers van over de hele wereld wachten hier vaak dagen tot het weer gunstig is om te klimmen.

Het vredige dorpje wordt omringd door besneeuwde bergen met kletterende watervallen en snel stromende rivieren vol smeltwater. Maar daarnaast moet dit ook de plek zijn waar zo ongeveer alle wind op aarde vandaan komt. Serieus. Als we de volgende ochtend de deur uitstappen, worden we vrijwel meteen omver geblazen. Hoewel de weergoden ons tot nu toe regelmatig gunstig gezind waren, zit het hier dus behoorlijk tegen. Toch weerhoudt het ons er niet van om de natuur te gaan trotseren. Al is het maar om iets tegenover onszelf te bewijzen. Je kunt niet in El Chaltén geweest zijn zonder een hike gedaan te hebben. Ons plan is om de bergen in te trekken op zoek naar Laguna Torre, een meer met uitzicht op de hoge toppen van het Fitz Roy gebergte. Ruim 18 km lang klimt het pad door dichte bossen, over de vlakke Patagonische steppe met zicht op besneeuwde toppen. Terwijl onze poncho's vloekend in de wind klapperen snijdt de koude regen en hagel langs ons gezicht. "Als we er zijn mogen we een koekje." Na een kilometer of 6 trekt de wind aan en gaat de regen over in natte sneeuw. "En als we weer helemaal terug bij de hut zijn mogen we wijn," proberen we onszelf moed in te praten. Er hangt nog altijd een dichte mist in de bergen waardoor er van die mooie uitzichten niet veel overblijft. Niet leuk. Ondanks het belabberde weer valt er onderweg toch genoeg te genieten. Langs het pad stroomt de blauwgroene Río Fitz Roy vol grote stenen en keien, meegesleurd door de gletsjers. Verderop passeren we een sprookjesachtig bos vol zilverkleurige ñirez bomen. Omdat de besneeuwde bergtoppen in mist gehuld zijn hangt er een mysterieuze sfeer in de vallei. Terwijl alle "pro's" die we tegenkomen in de meest supersonische weerbestendige outfits lopen, vallen wij uit de toon in onze spijkerbroek en doorweekte sneakers.

Na 9 kilometer bikkelen bereiken we het hoogtepunt van de trail. "Woooow, moet je kijken! Niet normaal!" We schreeuwen het bijna uit van enthousiasme. Als we de heuvel opkomen zien we beneden de lagune liggen; een meer aan de voet van een grote gletsjer. In het water drijven smeltende ijsschotsen in allerlei sierlijke vormen. De grootste sculpturen hebben helderblauwe tinten. Door de bewolking kunnen we de granieten pieken van het Fitz Roy gebergte helaas niet zien. 2 koekjes, een slok water en 16 foto's later is het tijd om terug te keren. Het is inmiddels harder gaan regenen, wat de terugweg zwaarder maakt. De valwinden maken het soms lastig om op het pad te blijven lopen. Uren later kom we doorweekt aan in El Chaltén. Alles doet pijn en we zijn gesloopt, maar gelukkig is daar die wijnbar aan de rand van het dorp, "La Vineria". Met een goed glas Malbec kunnen we trots proosten dat we het toch mooi geflikt hebben. Ondanks de regen en mist hadden we deze ervaring absoluut niet willen missen!