Loslaten en balans

Het is al weer even geleden dat ik geschreven heb. Geschreven hier, in mijn dagboek slash blog. Velen hebben mij al gevraagd “wanneer ga je weer schrijven?”. Hier ben ik weer! Het schrijven liet ik even liggen door het vele rapporteren. Hoe gaat het met mij en wat doe ik nou zoal?

Vanaf september ben ik begonnen te werken op verschillende locaties voor verschillende projecten namens Pintar en Bolivia. Ondertussen ben ik bij één project gestopt en werk ik nu nog samen met CUBE, Mosoj P’unchay en geef ik arttherapy workshops aan meiden van CBA (centro boliviano americano). Verder hebben we in september ArtBreakDay gevierd en creatieve activiteiten georganiseerd in het park voor de community. Mooie kunstwerkjes zijn er gemaakt, vooral de mandala's waren een succes. Ik had de basis voor een pachamama getekend en deze hebben w e tegen

een boom gezet en is verder versierd door iedereen. Aan lijnen vanaf de pachamama rond de takken aan de boom, hing men hun versierde wcrolletjes met hierop geschreven wensen/dromen. Dit was ontzettend gezellig, goed geslaagd en er hebben veel mensen een artbreak genomen.

Ik ben ondertussen gestopt met project Gilead, een locatie waar ik werkte met meiden van 13 – 22 jaar. Deze meiden kunnen niet meer thuis wonen door uiteenlopende problemen, waarvan we de achtergrond niet precies wisten. Zo hoorde ik dat er familieproblemen spelen, geweld en middelenmisbruik. Dit was al een punt waar ik moeite mee had, vooral omdat ik zag hoe sommige meiden als een zombie de ruimte binnen kwamen lopen. Er speelde van alles, maar ik kon er niet dichterbij komen. Waar ik het meest tegen aan gelopen ben is het feit dat mijn Spaans nog niet goed genoeg is. De meiden in deze groep waren een hele uitdaging door hun (puber)gedrag en het gepest onderling. Hiervoor is het noodzakelijk om snel en duidelijk te zijn in woorden, iets wat ik nog niet kan in het Spaans. Vervelend en frustrerend voor mijzelf, maar ook alles behalve helpend voor de meiden.

Naast de taalbarrière, was de ruimte niet therapiewaardig. Iedereen kon in- en uitlopen, wat ook gebeurde, en begeleiding vanuit het huis bemoeide zich met de meiden tijdens therapie. Dit heeft tot verschillende vreemde en vervelende situaties geleidt.

Alle storende factoren bij elkaar zorgden voor enorme onveiligheid binnen de therapie. En dit terwijl veiligheid en vertrouwen binnen de therapie op nummer 1 zou moeten staan. Voor mij was de druppel tijdens een sessie waarbij er enorm veel onrust was en op een moment een man tegen één van de meiden zei dat haar werk lelijk was. Ik verstond niet de gehele zin, stond perplex van wat er gebeurde en kon niet reageren. Sarah, met wie ik samen werkte op deze groep was op dit moment 2 minuutjes aan het bellen. Het was dus in een fractie van een seconde gebeurd en wanneer Sarah er weer was, was de man weg.

Niet vreemd dat na deze sessie mijn frustraties ontplofte in mijn hoofd en ik, zodra we terug naar de trufi liepen, met tranen over mijn wangen vertelde dat ik het niet zag zitten met deze groep. Dit was een aardig grote tweestrijd in mijzelf. De meiden wilde ik niet achterlaten, maar helpen kan ik ze op dit moment niet. Ook het feit dat ze hoogstwaarschijnlijk allen kampen met hechtingproblematiek, maakte het voor mij moeilijk om voor mijzelf te kiezen en de meiden te verlaten. Gelukkig heb ik een fijn team waarmee ik werk waardoor ik uit dit project heb kunnen stappen. Sarah gaat er mee door en we hebben nu een geweldige ruil uitgevonden. Ik geef Sarah tips en tricks mee betreft de arttherapy, waarin zij enorm geïnteresseerd is en zij helpt mij met het Spaans.

CUBE
Hier werk ik met meiden in de adolescentiefase die slachtoffer zijn van (seksueel)misbruik en/of geweld. CUBE is een locatie van de organisatie ‘a breeze of hope’, waar verschillende disciplines aan het werk zijn van advocaten tot psychologen. Ik werk hier samen met de, toevallig ook Nederlandse, vaktherapeut Thirsa. Ook hier was het, voor mij, in het begin erg wennen aan de Boliviaanse gang van zaken. Zo waren er regelmatig plotselinge feestdagen en/of evenementen georganiseerd door CUBE waardoor onze therapie niet doorging. Ook regelmatig komen meiden niet opdagen voor de arttherapy groepssessies die wij twee keer in de week geven. Nog steeds vind ik het jammer wanneer een therapiesessie niet door gaat, maar ik begin steeds meer los te laten en/of te accepteren dat het hier zo gaat. Mijn verwachtingen had ik (of course) te hoog in gezet, waardoor ik in de eerste weken continu tegen teleurstellingen aanliep.
Ik merk dat ik nu steeds meer begin te wennen aan de locatie, de meiden en ook aan Thirsa. We zijn natuurlijk ook twee verschillende therapeuten die elkaar vooraf niet kenden en nu plotseling samen werken. Ik voel me ook wat comfortabeler worden in CUBE, wanneer Thirsa er nog niet is bijvoorbeeld. Hoewel het Spaans nog steeds megamoeilijk is, begin ik me comfortabeler te voelen om een praatje te maken met de meiden daar. Ik denk dat ze ook meer aan mij beginnen te wennen, waardoor ik me ook weer automatisch meer op mijn gemak voel.

Naast CUBE ben ik sinds een maand ongeveer begonnen bij Mosoj P’unchay. Dit is een huis waar kinderen wonen die kampen met ernstige brandwonden en de littekens hiervan. In eerste instantie zou dit het project worden van Silvie en zou ik Kallpa draaien, maar al snel werd ons duidelijk dat de hulp bij dit centrum enorm hard nodig is. En aangezien ik zoveel mogelijk therapieën wil draaien als mogelijk, pakte ik deze mogelijkheid met beide handen aan!

Hier draai ik nu een groep meiden, allen tegen de 18 jaar, twee individuelen en start ik vanaf volgende week met een derde individueel erbij. Dit zal helemaal nieuw voor mij zijn, aangezien het om een meisje van 6 jaar gaat. Ik heb nog nooit therapie gedraaid met kinderen, maar ik zag dit meisje en ze heeft mijn hart gestolen. Het is een beetje het zwarte schaap van het huis, ze krijgt vaak op haar kop van de leiding en is schijnbaar nogal een ‘boefje’. Het is nu zelfs zo, dat er gesproken is over een eventueel wegsturen van haar uit het huis. Dit gaat waarschijnlijk niet gebeuren, maar zou een dramatische beslissing zijn. Er zou dan niets meer van haar terecht komen en zal dan misschien zelfs op straat belanden. En dit alles is naar mijn mening te voorkomen door aandacht. Simpelweg aandacht geven aan dit meisje gaat denk ik al enorm helpen op haar gezien te laten voelen. Stel je voor, je bent 6 jaar oud woont ver weg van familie in een huis vol andere kinderen met géén begeleiding. Er is geen aandacht voor je, behalve wanneer je iets stouts doet. Je wilt natuurlijk niet op je kop krijgen, maar je wilt wel gezien worden.

Het is bizar en voor een buitenstaander niet voor te stellen dat er na 18:00 geen volwassene meer is in dit huis en de kinderen zijn overgelaten aan elkaar. Het is geweldig wat Sheila doet, ze is begonnen als secretaresse maar houdt het hele huis nu ongeveer draaiende. Na haar dag gewerkt te hebben gaat ze naar huis net als de fysiotherapeuten en dus die ene arts van over de 70.. Het kán niet dat er geen mensen zijn die een pedagogische rol aannemen in het huis en dat er geen begeleiding is, maar het kan dus wel. Hier in Cochabamba gebeurd het en het verdient zo ontzettend de aandacht. Ik ben blij met het werk dat wij met Pintar en Bolivia kunnen doen, maar het blijft triest hoe de rest achterblijft.

De verhalen achter de kinderen en hoe ze aan hun brandwonden zijn gekomen blijven verdrietig om te horen. Het had zo voorkomen kunnen zijn door educatie, wat het des te schrijnender maakt. Voornamelijk op het platteland gebeuren de meeste ongelukken. De verbrande kinderen hier zijn niet alleen die per ongeluk verbrand door vuur of hete vloeistoffen, maar veel kinderen raken zwaar verbrand door gebrek aan educatie, culturele tradities of incidenten. Zo is er bijvoorbeeld een meisje verbrand doordat haar bed van stro vlamvatte door de kaars die naast haar bed stond. Een ander meisje is geëlektrocuteerd door stoomkabels nadat ze was geklommen in een stroompaal, wat ze op wonderbaarlijke wijze overleefd heeft door een schaap wat ze aanraakte. En dan blijft er het verhaal van het meisje die in de brand gezet is door haar zus tijdens een ruzie. Dit zijn er dan nog maar drie, drie verhalen die voorkomen hadden kunnen worden net als alle andere honderden, duizenden ongelukken die gebeuren in Cochabamba. Ik noem het nog maar eens even: tussen de 16 en 20 kinderen worden maandelijks opgenomen in Viedma voor brandwondenbehandelingen. Er worden tussen de 1000 en 1200 operaties per jaar uitgevoerd!

Hoe heftig de problematiek ook is, ik merk dat ik hier best goed mee om ga. Natuurlijk kan ik me ontzettend boos maken om het feit dat er dagelijks kinderen, meiden en vrouwen het slachtoffer worden van geweld in welke vorm dan ook. De armoede is triest en de corruptie frustrerend. En ja, het is soms ronduit kut om te zien hoe sommige meiden vast zitten in een situatie en geen steun hebben vanuit eigen netwerk, laat staan familie. Het doet me veel, maar ik kan het vrij goed loslaten wanneer ik thuis ben voor mijn gevoel. Het maakt me bewuster van de dingen waarover ik dankbaar mag zijn.

Wat verder veel met me doet zijn de taalbarrière, de cultuurverschillen en het feit om ‘de gringa’ te zijn. De meeste frustraties ontstaan door het niet goed Spaans kunnen spreken. Mijn keel en nek zijn vaak gespannen, omdat ik graag wil praten, maar het is geblokkeerd. En hóe irritant is het om geen grapjes te kunnen maken. Humor, mijn beschermende kwaliteit waar ik het enorm van moet hebben in het leven en vooral binnen de therapieën. Wat wel weer geinig is zijn alle binnenpretjes die ik nu vaker heb dan normaal, maar ik zou ze graag willen delen in het Spaans. Gelukkig gaat het Engels me prima af en heb ik een gezellig en fijn team waarmee ik samenwerk.

Hoewel de frustraties soms uitputtend en gewoon ronduit klote zijn, ben ik ook een dankbaar dat ik dit mag ondergaan. Het heeft me zoveel bewuster gemaakt hóe moeilijk het is, om niet de taal te spreken in een ander land, waarvan je ook nog eens de cultuur niet altijd begrijpt. Tijdens mijn stage bij I-Psy had ik al veel respect voor de mensen die aan het stoeien waren met het leven in Nederland en de taal, maar nu pas écht begrijp ik hoe het is. We mogen zoveel meer compassie hebben voor de vluchtelingen en allochtonen in Nederland, echt. Ik heb nu zelf gekozen voor mijn avontuur waarin ik een nieuwe cultuur en taal moet leren, maar die vluchtelingen niet. Mijn respect is nog meer gegroeid en ik merk dat mijn hart gloeit van dit besef en de liefde die ik voel voor deze groep mensen in Nederland. Het vraagt een enorme doorzettingsvermogen en kracht om dit te doen wat ik doe, wanneer je er níet voor gekozen hebt.

Ik struggle en ik leer, maar wat een avontuur is dit nog steeds. De verwachtingen die ik had voor vertrek zijn omgedraaid, losgelaten of aangepast. Het is duidelijk dat dit half jaar een periode van groei gaat zijn betreft mijzelf. Balans, loslaten en relaxed zijn met het onverwachte, drie mega grote uitdagingen. Hoe flexibel ik mijzelf ook vond, hoe vaker ik geconfronteerd wordt in situaties waarin ik dit maar lastig vind.

De balans vind ik bij de yoga die Sarah geeft, wat voor mij soms nog aardig pittig is en ik die persoon ben die omvalt tussen de stevige boomposes, maar dit maakt me al niet meer uit. Ik geniet. Én, heb ik al verteld dat ik door het raam een kolibri zag vliegen tijdens een yogales? Ondertussen is het, met uitzondering van de afgelopen dagen, ook heerlijk genieten van het zon hier. Ik mag in mijn handjes knijpen en blij zijn met het feit dat ik geen donkere grauwe winter in ga, maar het zomer wordt. Geen winterdip voor mij dit jaar!