Un largo viaje - Een lange reis

Half 5 gaat mijn wekker.. of eigenlijk, gaat mijn wekker niet. Om de hoek van mijn deur zie ik het hoofd van mijn moeder "wat kom je doen?" vraag ik met een slaperig hoofd. Het was tijd, mijn wekker was niet gegaan dus ik stapte vlug uit bed om nog even te douchen voor vertrek.
De afgelopen nacht heb ik weinig slaap kunnen vatten, de zenuwen gierden door mijn lijf en tegelijkertijd kon ik niet wachten. Het voelt zo dubbel om je geliefde familie en vrienden achter te laten en zelf een avontuur starten, maar dan wel alleen. Natuurlijk ben ik niet helemaal alleen, ik reis samen met Silvie en zal veel nieuwe mensen ontmoeten.

We vertrekken, mijn lieve kleine grote broer Michiel komt mij uitzwaaien en hier moet ik dan toch een traantje laten. Afscheid, wat is dat toch een stom iets. Ik geef hem nog een laatste dikke knuffel en daar ga ik dan, de straat uit, de weg op nog even samen met mijn ouders richting Schiphol.

Hier meet ik Silvie en haar vriend, drinken we met z'n allen nog even een koffietje en dan, na het afgeven van onze bagage, is het zover. Het afscheid valt me mee, ik had verwacht dat ik mijn ouders misschien niet zou kunnen loslaten, maar het gaat goed. Misschien juist omdat ik er al zo lang naar toe geleefd heb.

Silvie en ik vertrekken door de douane, alles verloopt in Amsterdam nog soepeltjes en na zo'n anderhalf uur vliegen komen we al aan in Londen. Hier zoeken we een rustig plekje om wat te eten en is het wachten op onze volgende vlucht. De langste.. naar Miami.

Eenmaal in het vliegtuig, krijgen we na enkele minuten te horen dat er een technische storing is, "iets met de motoren". Hierdoor doet de airco het niet en wordt het steeds warmer en warmer. Hoe langer de tijd verstrekt hoe ongeduldiger de mensen om ons heen worden en hoe irritanter het voor onszelf ook wordt. Ik wapper een beetje met het blaadje waarop de vlieginstructies staan en probeer mijzelf zo rustig mogelijk te houden. Toch merk ik dat ik in mijn hoofd lichte paniek krijg bij de woorden "engine" en "something wrong". Ik zeg tegen mijzelf dat ze vast wel weten wat ze doen.. of ik het écht geloof weet ik niet, maar goed als we gaan dan gaan we met z'n allen.. De hitte is niet te harden, het zweet loopt bij Silvie en mij over onze rug en eigenlijk overal. Na de zoveelste poging tot het starten van de

rechter motoren, anderhalf uur later, horen we een geluid dat ons goede moed geeft. Al moeten we wel onze neus dicht houden voor de stank van kerosine, de airco lijkt ondertussen een geluid te maken. Om ons heen zien we iedereen voelen aan het plafond of er al koude lucht uit komt, helaas nog niet.. We beginnen ons al af te vragen of we überhaupt zouden vertrekken en of we onze transfer in Miami wel halen.. we fantaseren over een hotel met een lekker bed waarin we onze slaap kunnen pakken en niet meer een tweede lange vlucht hoeven te doorstaan..

Bijna twee uur later is het zo ver, we bewegen!! We worden "getaxied" naar de landingsbaan en mogen gaan vliegen. Deze vlucht duurde onwijs lang en had een valse start, maar ondanks dat viel het me tóch mee. We vermaakten ons met wat afleveringen van Orange is the new black, waar ik trouwens totaal de kluts in kwijt was. What was goin on? Trouwens, die tv-schermpjes van het vliegtuig zelf stamden echt uit de jaren zeventig, dus ik was maar wat blij dat Silvie al die films en series op haar laptop had gezet, chill!
We kregen curry en pasta te eten. Ik word zo blij van het uitpakken van al die kleine bakjes en zakjes, net cadeautjes. Hier kregen we weer wat positieve energie van en na het kijken van een Lizzy McGuire heb ik nog wat kunnen slapen.

In Miami aangekomen, waren we nogal zenuwachtig over hoe de overstap zou verlopen. Door onze vertraging wisten we niet zeker of we het wel zouden redden. We moesten eerst door een check en vervolgens weer helemaal door de douane (laptop uit de koffer, vloeistoffen, powerbanks en de hele reutemeteut uitpakken en weer inpakken). Silvie kreeg een totale check wat inhield dat ze van top tot teen gefouilleerd werd en getest werd op drugs met een papiertje over haar handen. Ik kon gelukkig vlug door de douane.

Silvie en ik hadden instructies gekregen om op vragen die we eventueel zouden krijgen, te antwoorden dat we zouden gaan reizen. Dit omdat we nog geen visa hebben en deze willen gaan regelen in Bolivia. Een vorige vrijwilliger had zich ooit versproken, wat haar geld kostte dus we waren benieuwd of wij moeilijke vragen zouden krijgen en waren hier dan ook nog wel zenuwachtig over. Uiteindelijk ging alles best wel vlot en viel het mee. We kwamen na wat zoeken op tijd aan bij de gate en konden gelukkig onze stoelen wijzigen zodat we naast elkaar konden zitten. We kregen plekken helemaal vooraan, met extra beenruimte, chill!

Toen ik ging zitten werd ik helemaal dizzy, het was net alsof alles bewoog en even later kreeg Silvie hetzelfde. We hielden maar even ons gemak.. even later trok het weg.

Eenmaal in het vliegtuig was onze energie helemaal op, slaaaap!! Het duurde voor ons gevoel ontzettend lang voor we een keer vertrokken, vooral omdat we graag wilden slapen. Uiteindelijk vertrokken we en konden we slapen, yes!! Nog aardig wat slaap kunnen pakken, natuurlijk wordt je continu wakker en zijn de stoelen niet geweldig, maar ik was al gelukkig met de paar uurtjes slaap die ik kón.

We waren geland, aangekomen in Santa Cruz, Boliviaaaaa!!! We werden al direct geconfronteerd met het feit dat er niemand meer Engels spreekt, de checks verliepen soepel en we konden vlug doorlopen. Eenmaal door de volgend deur kwamen we tot ons besef, koffer.. Waar kunnen we die halen? Shit, vergeten. We moesten weer helemaal terug, hopen dat de deur open zou gaan. Gelukkig mochten we met behulp van onze vriendelijke glimlach terug. We zagen beide onze koffers staan en ik liep vrijwel gelijk door om hem te pakken en weer weg te lopen. Oh oeps.. ik werd teruggeroepen wat de koffer moest natuurlijk nog weer door een laatste check.

Hierna zochten we gauw een balie om ons in te checken voor onze laatste, korte vlucht naar Cochabamba. De vriendelijke man moest vragen aan collega's hoe hij in het Engels kon vragen waar wij heen gingen. Oeff, ik ben blij zodra ik me wat beter kan redden in het Spaans, want het bleef nu bij ola en si en no.

Hier moest ik mijn kleine koffer ook inchecken als ruimbagage, wat ik best wel vervelend vond omdat hier mijn laptop en camera in zaten.
Deze laatste vlucht, was in een schattig boemelvliegtuigie wat inhield dat de vlucht lekker hobbelig ging. Ik schrijf wel "lekker", maar ik dacht vooral "laat ons alsjeblieft landen nu". Wel heb ik al mijn eerste vriend gemaakt tijdens deze vlucht, met een klein schattig Boliviaans meisje die ondeugend aan de mouw van mijn shirtje begon te trekken aan het eind van de vlucht om aandacht te vragen.

Gelukkig is ook deze laatste vlucht alles goed gekomen en zagen we allebei onze koffers weer terug in Cochabamba!

We werden opgewacht door Lisan en haar vriend, die ons naar ons verblijf voor het komend half jaar brachten. Wauw, we zijn er echt. Ik keek mijn ogen uit en kon nog niet bevatten dat dit gewoon ons thuis is voor het komend half jaar. Onderweg zag ik het Jezusbeeld, natuurlijk de bergen en een totaal andere wereld.

Aangekomen in ons huis, verlieten Lisan en haar vriend ons weer en wachtten wij op onze huisbaas voor sleutels en dergelijke. Er was iets mis gegaan met boekingen, waardoor we een upgrade kregen. Een van de kamers had een eigen badkamer en ik vond het prima dat Silvie deze nam. Super fijn dat we beide nu sowieso altijd konden douchen als de andere badkamers bezet zouden zijn.

We gingen opzoek naar een supermarkt en een bank om geld te pinnen voor de eerste huur. Bijzonder om te zien hoe anders deze wereld is, al direct wanneer we onze deur uit stapten. De mensen die we tegen kwamen zagen er al duidelijk indiaans uit, heel mooi. Ook veel vrouwtjes met lange vlechten en de welbekende hoedjes die achter kraampjes broodjes, fruit en/of noten verkochten. Jammer, dat we dit niet al gelijk uit kunnen proberen, het liefst zouden we het doen. Bij de supermarkt moet je trouwens je tas afgeven en in een kluisje doen, geinig.

Weer thuisgekomen, pakten we een deel van onze spulletjes uit en genoten we van een heeeerlijke douche. Wat fijn om weer schoon te zijn! De rest van deze dag hebben we vooral rustig aan gedaan en kwamen we bij van de lange reis. Beide nog steeds wiebelig en natuurlijk onwijs moe, maar we vertikten het om naar bed te gaan omdat we geen jetleg wilden hebben. Het plan om uit eten te gaan, gooiden we toch maar even overboord en we haalden iets kleins bij de burger king, wat niet echt geweldig was, maar voor nu oké. Ons bed riep en rond een uur of 8 lagen we erin.

Een bed, dit voelde heerlijk na de lange reis en alles. 's Nachts werd ik abrupt gewekt door hard gegil van mijn buurmeisje. Ik schrok me dood! Wanneer ik mijn kamer uit liep zag ik gelukkig dat een ander huisgenootje al bij haar was, zij vertelde me dat ze Narcoleptic (?) is. Er was dus nu niets ernstigs aan de hand en ik kon weer gaan slapen, wat natuurlijk niet gelijk lukte want ik zat vol adrenaline van de schrik. Wat een eerste nacht was dit, pfoehh haha!

02.08.2018 - dag 2 in Cochabamba

Ik werd heerlijk uit mijzelf wakker rond 7 uur en voelde me helemaal wakker. Na het douchen, merkte ik dat ik toch wel moe was en heb nog erg last van de hoogte. Ik ben dizzy, wankel af en toe als ik snel omhoog kom, heb hoofdpijn en af en toe misselijk. Het hoort er schijnbaar allemaal bij en het is een kwestie van acclimatiseren. Wanneer ik vandaag met Silvie naar de supermarkt ging merkte ik ook echt dat ik benauwd was. Ik moet mijzelf dan echt toespreken dat dit oké is, maar het voelt heel naar. Het doet mij een beetje denken aan de tijd waarin ik nog veel last had van paniekaanvallen en een druk op mijn borst dus dat moet ik letterlijk van mij afschudden, mijn gemak houden en dan gaat het allemaal prima. Vandaag is mijn moeder jarig, gek dat ik nu helemaal aan de andere kant van de wereld zit! Gelukkig bestaat er tegenwoordig gewoon gewoon whatsapp waarmee ik zo contact heb.

Vandaag hebben wij onze eerste wasjes gedraaid en een waterkoker gekocht. Het koste ons maar een tientje en beter dat dan een half kapotte fluitketel, we staan niets voor niets voor preventie van brandwonden!

Verder is het nog hartstikke wennen natuurlijk, onze huisgenootjes hebben we nog weinig gezien dus het contact is nog wat ongemakkelijk. Wel ben ik er ondertussen dat ik dit schrijf achter gekomen dat mijn buurmeisje soms slaapwandelt en dan 'dingen' ziet waarvan ze schrikt. Dit komt gelukkig niet nachtelijks voor vertelde een huisgenoot, dus dat maakt me al wat geruster. We hebben ondertussen drie duitse huisgenoten ontmoet, waarvan twee maar echt eigelijk. De derde persoon hebben we voorbij zien lopen, haha on-ge-mak-ke-lijk.

Wat de dag ons verder brengt vandaag ligt nog open, love it. Er zit nu een tweede wasje in de machine en gaan zo eieren halen. Vanavond denken we ergens uit eten te gaan, lekker de buurt verder verkennen.

Hasta la vista!
Abrazo.