Van onder zee naar boven mijn lijf.

Hoogteziekte? Cochabamba ligt op 2300 meter en de meeste mensen krijgen pas last van hoogteziekte verschijnselen zodra de 2500 meter is aangetikt. Ik was voor vertrek al wel gewaarschuwd door de GGD, maar toch dacht ik “joh zal wel mee vallen, het is ten slotte geen 2500m”.

Helaas, ik had het te pakken. Hoofdpijn, dizzy, misselijk, benauwd, de hele reutemeteut. Of het door de coca-thee komt weet ik niet, maar de klachten nemen af! Ik wordt niet meer midden in de nacht wakker met het gevoel alsof er een klein mannetje met een betonboor bezig is aan de binnenkant van mijn schedel. De misselijkheid is zo goed als weg en ook ben ik niet duizelig meer. De benauwdheid lijkt ook wat minder aanwezig, alhoewel ik nog altijd na een paar traptreden sta te hijgen als iemand die zojuist de Mont Ventoux beklommen heeft.

Ter illustratie. Afgelopen vrijdag had ik mijn eerste Spaanse les, samen met Silvie. Na 30 minuten lopen kwamen we aan op het punt waar Sanne ons opwachtte van de taalschool Juntucha. Ik was op dat moment stiekem aan het hopen dat Sanne er nog niet zou staan en ik even kon bijkomen, door moeheid, door de hoogte. Sanne gebaarde ons naar de overkant te komen en we moesten een sprintje trekken om de trufi (bus) te halen. Wauw, wat bizar hoe je lichaam opeens voelt als dat van een bejaarde en je moet happen naar lucht van z’n tien stappen sprint.

Sanne was enthousiast en wees ons op een aantal herkenningspunten. Deze gingen echter totaal langs mij heen, aangezien ik mij focuste op het weer normaal krijgen van mijn ademhaling. Ik zag ons met de trufi stijgen en stijgen en dacht alleen maar in mantra’s: “nothing on die hand, you are strong”. We kwamen aan, mochten nog wat stappen omhoog zetten en kwamen aan bij Juntucha, de taalschool.

Wauw. Wat een prachtige plek is dat! De mensen zijn er heel gastvrij, ter begroeting gaf men elkaar een kus op de wang. De zon scheen en ook een hond begroette ons enthousiast. Later bleek dit de hond van het huis te zijn, “yoekie”. In het huis woont een Nederlandse vrouw met haar kind en er zijn verschillende ruimtes waar Spaanse les gegeven wordt. Ook schijnt de vrouw iets op het gebied van creatieve therapie te doen met kinderen en traumaverwerking. Hier zal ik vast meer van mee krijgen in de loop van de tijd.

Na binnenkomst loop je de patio binnen, wat een mooie zonnige plek is, met in het midden een ruimte voor kampvuur met daarnaast een soort afdakje waaronder ook les gegeven kan worden. Aan de rand van het pad staan verschillende kruiden, waar je alles van mag gebruiken en pakken om bijvoorbeeld verse muntthee te maken.

Om mij heen zie ik veel versieringen en kunst, gemaakt van takjes, steentjes, schelpen en dergelijke. Ook in het huis is veel kunst te zien. Alles is gemaakt door inwoners van Cochabamba en is door Juntucha gekocht om zo de bevolking te ondersteunen. Dit idee maakt het voor mij nog mooier dan het al op eerste aanblik was.

Goed, de eerste les. “Hoe ging het?”, hoor ik je denken. Nou, het was pittig! Ik werd geconfronteerd met het feit dat ik niet goed in mijn vel zat door het gestruggle met de hoogte en hierdoor maar lastig concentratie kon vinden voor het Spaans. Ook was zo’n eerste les overweldigend, omdat we enorm veel informatie en nieuwe dingen te leren kregen. Maar tóch! Het was leuk! Ik kon genieten van het mooie uitzicht over Cochabamba en onze docent was geduldig en vriendelijk.

Op een geven moment hadden we het over cijfers, leeftijd en verjaardagen. Onze docente, vertelde in het Spaans haar geboortedag en wij knikten met een glimlach terug. Totaal niet beseffend dat de datum die zij zojuist noemde de dag van vandaag was! De lieve vrouw, moest dus extra benoemen dat vandaag haar

verjaardag was. Gelukkig konden we er allen om lachen en feliciteerden we haar alsnog, haha! Ik hoop de Spaanse taal gauw beter te beheersen. Graag wil ik praatjes kunnen maken met de Boliviaanse mensen en überhaupt kunnen begrijpen wat men zegt wanneer ik weer eens voor de kassa sta en mij iets gevraagd wordt. Ik ben benieuwd naar de mensen, wat zij denken en wat zij te vertellen hebben. Daarnaast wil ik mij graag kunnen redden, onafhankelijk. Iets wat mensen die mij goed kennen in mij zullen herkennen.

Deze afhankelijkheid, vind ik onprettig. Ik wil zélf een taxi kunnen bellen en kunnen uitleggen waar ik heen moet, ik wil zélf de trufi’s kunnen vinden en kunnen pakken. En ik wil zélf kunnen antwoorden in het Spaans. Begrijp mij niet verkeerd, ik accepteer dat ik om hulp mag vragen en doe dit ook, maar dit gaat niet zonder innerlijke weerstand. Het maakt me in ieder geval gemotiveerd om het Spaans te leren.

De trufi’s zijn bussen die kriskras door Cochabamba rijden. Deze stoppen random zodra er iemand wilt in- of uitstappen. Op zich super handig! Hoewel, ik met mijn Nederlandse structuurtjes vrijwel gelijk tegen de vraag aan loop, hoe laat en waar rijden deze vierwielers? Het is me nog een raadsel. Waar stopt welke trufi en welk nummer moesten we ook al weer hebben? Waarschijnlijk heb ik het over enkele weken onder de knie en is de taalbarrière het grootste struikelpunt. Een rit met de trufi kost 2 Bolivianos, wat neerkomt op vrijwel niets in euro’s. Het is dus best de moeite waard om de routes onder de knie te krijgen, ook aangezien in de trufi meerdere passagiers zitten en dus veiliger dan een taxi.
Al moet ik bekennen dat Silvie en ik vanmorgen (vandaag is het 07/08) besloten een taxi te nemen met behulp van onze vriendelijke schoonmaakster van het huis. Zij belde voor ons en enkele minuten later stond een vriendelijke taxichauffeur voor de deur. Deze rit van plusminus een kwartier kwam neer op 15 Bolivianos, ofwel 90 cent. Zeker voor herhaling vatbaar dit en we hebben ondertussen een aantal telefoonnummers bemachtigd van taxi’s die betrouwbaar zijn.

Afgelopen weekend zijn we naar een marktje geweest met een aantal van mijn huisgenootjes. Met de tijd leren we hen steeds beter kennen en hoewel er nog altijd ongemakkelijke situaties zijn, beginnen we aan elkaar te wennen. Twee meiden komen uit Luxenburg en twee andere huisgenootjes uit Duitsland en hoewel deze landen voor ons Nederlanders bijna aan te raken zijn, merken we al een cultuurverschil. Geinig hoe wisselend Europa eigenlijk al is qua cultuur. Het kan natuurlijk ook karakter zijn, maar we merkten al vrij snel dat ze gereserveerder zijn. Zowel Silvie als ik zijn spontaan en ik zou zelf veel hartelijker zijn in ontvangst van een nieuwe huisgenoot. Maar het begin verliep stroef en awkard, haha!

Maar zoals ik zei, we beginnen aan elkaar te wennen en er is nu al iets meer gezelligheid in huis. We besloten samen te eten dit weekend en haalden onder andere gehakt op de markt…. Jup, vlees + markt in 1 zin. De vriendelijke vrouw achter de kraam pakte met

haar blote handen een paar handjes gehakt en deed dit in het dichtstbijzijnde plastic tasje wat ze vond. Hmmm, heerlijk idee dit. “Ga ik dit echt eten?” Dacht ik. Silvie riep “ach ziek worden we toch wel” en ik ze heeft gelijk ook. Hoppa, opbouwen die weerstand. Gehakt is minder erg dan kip of vis dus oké, even wat langer door laten sudderen in de pan dan normaal en het zal wel goed gaan.

Dit deed het ook. We genoten van de chili con carne (ofcourse) met elkaar en vulden de rest van de avond met kaartspelen.

Het afgelopen weekend meetten we Lisan, de founder van Pintar en Bolivia waar we ons voor zullen gaan inzetten. We overlegden over plannen en spraken af wekelijks af te spreken om ons voor te bereiden op de verschillende projecten. Ik merkte dat ik er gelijk weer enthousiast van werd en zin kreeg om te beginnen, een gevoel wat even minder was door de drukte van het afgelopen schooljaar. Yes, lets go!

De afgelopen dagen heb ik, mede door het acclimatiseren, even lekker rustig aan gedaan. Wel hebben we al meerdere dagen kunnen genieten van de parades in de stad. Gisteren (06/08) was het een grote feestdag voor Bolivia en werd de onafhankelijkheid gevierd. Vele mensen in een stoet achter elkaar met ondersteuning van muziek fanfares dansten op straat. De sfeer voelde vriendelijk en feestelijk, maar

toch had ik af en toe een minder positief onderbuikgevoel bij het zien van de jonge meiden in korte rokjes, hoge hakken, lagen make-up en strak gezicht. Misschien heb ik het bij het verkeerde eind, maar ik voelde een soort onderdrukking en vraag mij af of al deze meiden dit vrijwillig aan het doen waren.

Op de Independence Day zelf, zagen we ook stoeten van militairen en politieke figuren voorbij komen. Zodra er mensen van de gemeente Cochabamba voorbij kwamen steeg om ons heen een soort protest op. “¡Bolivia dijo no!” De vrouw rechts van mij riep dit vol overgave. Helaas heb ik nog niet kunnen vinden waar dit protest om ging, maar ik vermoed dat het iets te maken heeft met de verkiezingen voor de President van Bolivia. Marisol, onze Spaans lerares vertelde ons dat er een groep mensen is die Evo Morales graag opnieuw als president zou willen zien en een groep die tégen hem als president is. Schijnbaar is deze president op dit moment

corrupter dan ik wist en zijn vooral de mensen van de stad zich hier bewust van en dus tégen hem als president.

Steeds meer ontdek ik van de stad Cochabamba. Ik vind het nog bizar, wanneer ik mijn raam uit kijk en een stukje bergen zie. Dit is mijn stad nu! Hoewel het nog enigszins als vakantie voelt, begin ik steeds meer te wennen aan het feit dat ik hier nu woon. Ik denk dat het meer bezinken gaat, zodra ik kan communiceren met de bevolking en bijvoorbeeld een praatje kan maken met mensen op straat of in de supermarkt.

Voornamelijk de oudere generatie Bolivianen zie je nog in de traditionele kleding, lange zwarte vlechten en (bol)hoedjes. Ik vind dit prachtig om te zien en kan niet wachten om nog meer in het leven te duiken van deze mensen. Ik besef me goed dat zij ingetogener zijn dan ik en het tijd nodig zal hebben voor ik hier echt in kan duiken,

maar mijn nieuwsgierigheid is al goed getriggerd!

Vandaag voel ik me beter, ik heb mijn tweede les Spaans achter de rug en hield het goed vol! We hebben vanmiddag heerlijk gegeten in en restaurantje en liepen met een voldaan gevoel terug naar huis. BAM! Ik verstapte me.

Mijn lichaam was niet blij met deze actie en ik wachtte tot de pijn weg trok. In tegendeel.. ik voelde het bloed wegrekken uit mijn gezicht en zag sterretjes. “Wat gebeurde hier? Ik verstapte me toch alleen maar?” Ik dacht dat ik out zou gaan en het gaf me een beangstigend gevoel. Gelukkig was ik niet alleen en kon ik tegen Silvie aan brabbelen. Het bloed uit mijn gezicht moest moeite doen om weer terug te komen leek het. Na enige tijd voelde ik mij weer terug komen en kon ik weer lachen. Wat een bizarre ervaring was dit. Het zal de hoogte wel zijn? Geen idee.. het blijft me een raadsel dat ik van zo’n kleine actie totally loss raakte van mijn controle. Ik strompelde met Silvie weer vooruit en hoe langer ik liep hoe beter ik weer lopen kon. Gelukkig valt het mee en is mijn enkel niet gek dik geworden. Hij is nog wel gevoelig en rennen zal ik even niet moeten doen, maar gelukkig deed ik dat toch al niet aangezien ik na 3 stappen sprint al buiten adem ben op het moment.

Ik heb het gevoel alsof het universum mij verteld dat ik niet zo moet rennen.. Een les die ik in mijn afgelopen studiejaar geleerd heb, maar iets wat in mij zit is: knallen. Het liefst knal ik altijd, ook nu hoor. Ik liep in de eerste dagen al aan tegen de frustratie dat ik niet al allemaal tours en dingen kon doen. Zo viel er in de afgelopen dagen sneeuw op de bergen, maar durfde ik het niet aan om nog hoger te stijgen. Ook mis ik beweging, ik hoorde dat hier vlak bij een Boulder-plek zit. Ik kan niet wachten tot ik weer wat stabieler in mijn power ben en kan gaan klimmen!

Om mij heen zie ik nu foto’s van mijn dierbare vrienden en familie die ik op mijn kastjes geplakt heb en als ik uit het raam kijk begint het te schemeren. Deze schemer duurt echter een kort moment, want het is zo dadelijk weer patsboem donker! Hoewel ik mijn knal-modus mis, kan ik op dit moment heerlijk genieten van het “hennig an” doen. Zo zit ik nu met mijn voetjes omhoog te schrijven en voel ik me een dankbaar mens voor het feit dat ik hier mag zijn.

Abrazo,
Marieke.