Tenerife - KaapVerdië

Blog 34 21-11 Luizenleventje
23 graden, blauwe zee, palmbomen: dit was ons luizenleventje totdat de luizen het kwamen verstoren. Zaterdag werd de eerste luis ontdekt. Nadat het bericht van die ene luis verspreid werd, begon iedereen met krabben (ook al hadden uiteindelijk maar acht mensen luizen). Door die ene luis moest gelijk iedereen de shampoo in. Shampoo is meestal fijn voor je haar, nou mooi niet, deze shampoo maakt van je heerlijke zachte haar een bos touw. Na het wassen werd de hele hoofdhuid uitgekamd. Resultaat: acht mensen met luizen. Alle kleren in een vuilniszak in de vriezer, en de droger draaide overuren. Alsof dat allemaal nog niet genoeg was zijn we ook nog met alle luizen de El Teide opgeklommen, boven was het zo koud dat alle luizen wel dood moesten zijn. Teruggekomen mochten we allemaal weer onder de kam en werden er geen luizen meer ontdekt. Jammer maar helaas was er één ondergedoken luis met verlatingsangst, hij wou niet los laten. Deze luis werd vandaag ontdekt. De shampoo werd weer uit de kast getrokken en ook de kamergenoten moesten er aan geloven. Er waren weer vier bossen touw extra aan boord. Nu maar hopen dat die ene luis ons luizenleventje niet meer verstoord.
~ROBIN

Blog 36, 22-11-‘15
Zaterdag, vandaag is het zaterdag. Ik ben nu alweer vier dagen aan boord en we zijn drie dagen geleden vertrokken uit Tenerife. Bij het vertrek stonden de leerlingen van de Thor Heijerdahl naast elkaar aan een kant van de boot, trommelden met hun handen op de zijkant van de boot en maakten dan van voor naar achteren onder luid gejuich een wave. Hun manier van dag zeggen, prachtig.
Het gaat voor de wind. Met slechts de buitenkluiver, breefok, schoener en grootzeil lopen we bijna acht knopen. Er zijn maar weinig mensen zeeziek. Vanmiddag na het middag eten klonk de scheepsbel; iedereen aan dek verzamelen. Martin geeft daar de vuilniszak, die voor meer dan de helft is gevuld met poststukken, die ik heb meegenomen uit Nederland. Hier werd naar uitgekeken en vaak naar gevraagd. Wanneer

krijgen we de post? Bijna iedereen heeft iets. De boot is vol emotie. Een traan, armen om schouders. Gelach. Er wordt om elkaar gegeven. Mooi.
Na het avondeten en de scheepsraad is er op zaterdagavond film. Ik begrijp dat het al een paar weken de bedoeling is dat “Finding Nemo” gedraaid zal worden, maar op het moment supreme
is het tot nu toe toch steeds een andere film geworden. Zo ook nu. We kijken onder het genot van een cola en een worstje naar “21 jumpstreet”. Benieuwd of Nemo het volgende week haalt.
~PIET –scheepsarts–

Blog 36 De Scheepsraad 23-11-‘15
Aan boord is er veel vrijheid, maar natuurlijk zijn er ook regels waar iedereen zich aan moet houden. Als je vindt dat iemand de regels overtreedt, kun je hem of haar voor de scheepsraad dagen. De scheepsraad bestaat nu uit één stuurman, één docent en drie leerlingen. Ieder lid van de scheepsraad heeft evenveel inspraak, wat betekent dat de leerlingen meer invloed hebben dan de volwassenen. De scheepsraad heeft elke week op zaterdagavond na het avondeten zitting waarbij alle gedaagden van de afgelopen week aan de beurt komen. Meestal zijn dit vier of vijf leerlingen die één voor één de stuurhut in geroepen worden. Eerst wordt er vertelt waarvoor je bent aan geklaagd, daarna mag je jezelf verdedigen of schuld bekennen. En uiteindelijk gaat de scheepsraad overleggen wat een gepaste straf is. Zelf ben ik ook al voor de scheepsraad geweest, net als ongeveer een derde van de groep. Aan het begin vond ik het nog best spannend. Maar als je gewoon eerlijk je verhaal vertelt krijg je alleen een preek van Martin (de kapitein) en je straf te horen, waarna je weer mag gaan. En ondertussen proberen de huidige wacht en andere geïnteresseerden mee te luisteren en de beste strategie voor de gedaagden te verzinnen. Iedereen probeert zichzelf er onderuit te lullen, maar de scheepsraad is keihard en alle schuldigen worden eerlijk gestraft.
~SOPHIE

Blog 37 Vieze handen 23-11-15 Ik weet niet hoe het komt, maar om een of andere reden worden je handen, als je naar buiten gaat (in ieder geval bij mij) gegarandeerd vies. Elke keer als ik een tijdje buiten heb gestaan of heb rondgelopen, vooral op het middendek, zijn de palmen van mijn handen helemaal zwart, alsof ik iets met olie heb gedaan ofzo. Ik heb geen idee waar het vandaan komt, van de railing, de banken de touwen of dan toch de wanden. Ik hoor dit ook van andere mensen. Het is net of onze handen, en ook armen, het vuil aantrekken. Het is ook zo dat de armbandjes die we van touwtjes maken, vuil worden, wat je eerst niet door hebt, maar waardoor je armen, als je ze net hebt schoongemaakt, direct weer vies worden. Ik heb dus vlak voor ik dit blog ging schrijven een van mijn armbandjes afgedaan. Ik hoop dat ik er nog achter kom waar het vandaan komt, zodat ik dat in de toekomst kan ontwijken.
~ TESSE,

Blog 24-11-15, Eindelijk gijpen!
Een paar dagen geleden kregen we het in onze wacht al te horen, als de wind blijft zoals hij nu is, dan gaan we gijpen! Met de goede hoop dat het in onze wacht zou zijn, heb ik de hele dag in spanning afgewacht, niks… We zullen nog even moeten wachten.
Vandaag, nu ik het alweer bijna vergeten was, komt Neeltje de salon in gelopen. Tien mensen om te gijpen! Drie seconden later stond ik uiteraard op het achterdek. Even voor de duidelijkheid: gijpen is een zeilmanoeuvre, waarbij je het schip, met de kont door de wind, draait. Hierbij zouden de zeilen met een klap van de ene naar de andere kant van het schip vliegen, doordat de wind van de andere kant van het schip komt na het draaien en de zeilen dus hard wegduwt. Dit wil je voorkomen, om schade aan het schip tegen te gaan. Vandaar dat je de zeilen langzaam naar de andere kant trekt, een zwaar klusje, dat alleen lukt door goed samen te werken.
Het gijpen was supergaaf om te doen, met negen andere SaS-ers en Sam aan de schoten zeulen en de enorme zeilen, met gigantische houten gieken over het dek te trekken. Ik ben blij dat ik er bij was en kon helpen, ik had dit absoluut niet willen missen.
Ik krijg nu net het geweldige nieuws, dat er over zo’n 24 uur nog wel eens een gijp aan zou kunnen komen! Mijn dag is gemaakt en wie weet hebben we morgen weer geluk!!
~THIJS

Blog 42, 28-11 Beste kinderfeestje ever. Na er lang naar uitgekeken te hebben was 27 november dan eindelijk mijn verjaardag! Of zoals mijn kamer het kende, de dag dat ik eindelijk al mijn brieven open mocht maken. Na om twaalf uur wakker te zijn gemaakt door tien man, een normaal ontbijtje, post lezen en filmpjes kijken kregen we die dag vrije tijd. In groepjes mochten we het eiland verkennen en naar huis bellen! Toen we in de middag weer met z’n allen op het schip waren, gingen we een tour maken over het eiland in een pick-up truck. We begonnen door de stad en gingen verder naar de bergen, waar we een geweldig uitzicht hadden over het eiland. Na heel wat foto´s gemaakt te hebben gingen we verder naar een strandje, waar we heerlijk hebben gezwommen. Na een tocht van vier uur kwamen we weer terug op het schip waar ik dan toch eindelijk mijn cadeautje van thuis kreeg. Na een vermoeiende maar super gave (verjaar)dag snel weer naar bed om om één uur weer wakker te worden om met wat vrienden een pannenkoekentaart te bakken voor de twee stuurmannen die die nacht weg zouden gaan. Na een geslaagd afscheid en de afwas gingen we om zes uur dan echt naar bed. Nog even slapen voor de volgende schooldag.
~TESS

Blog 43 30-11 De reis der dapperen
Hallo allemaal, Stel je even voor… We zijn allemaal weer terug in Nederland en op een zwoele zomeravond zitten we met vrienden op een strand. De zee buldert zachtjes op de achtergrond en een kampvuur verlicht ieders gezicht met zijn warme oranje gloed. Sommige stelletjes zitten lekker knus bij elkaar, en dan vraagt er iemand: “Wie kent er nog een spannend verhaal?”
Dan zal één van ons zeggen: “Ik weet nog wel een verhaal over het hok van de docenten… Houd elkaar maar stevig vast, dan vertel ik over een woeste, stormachtige dag midden op de oceaan.
We waren met de drie dapperste van onze SaS-clan op een missie: Om onze dapperheid te bewijzen moesten we ons in het hol van de docenten begeven TERWIJL ZE SLIEPEN…… Pampampaaaam.
Wij lieten ons natuurlijk niet kennen en begonnen aan deze spannende tocht. Ik liep voorop. Eerst slopen we langs de burcht van Mieke, waar Piet ook nog op de loer lag. Tien meter van tevoren stopte ons stille gefluister en gingen we over op absolute stilte. Met indiaan-achtige handsignalen communiceerden we over de koers, en onze tactiek. We kropen op onze tenen en vingertoppen over de drempel en lieten ons knoop voor knoop van het ruwe touw af glijden dat via het duistere trapgat het hol van de docenten binnen ging. Zodra iemand iets beneden de twee of drie knopen was, slokte het duister die persoon volledig op.
Toen de dapperen allen beneden waren, ging de gevaarlijke tocht verder. Ze moesten nu echt op hun hoede zijn, want het eerste gevaar: de storage-ruimte, was aan de linkerhand. In de storageruimte krioelt het van de monstreuze kakkerlakachtigen, die met hun glibberige poten en gehoornde pantsers over de muur kruipen. Dit waren tevens de huisdieren van Pascal en Pieter.
Helaas struikelde één van de dapperen over een pak melk dat uit de storageruimte was gevallen, en Pieter, Koning van het lichte slapen, werd meteen wakker. Zijn ogen vlamde woedend toen hij overeind kwam uit zijn bed. “Pascal! Word wakker! Die mormels zijn ons hol binnengedrongen! Verberg snel alle coole dingen die ze niet mogen zien!” Toen werd ook Pascal wakker. Nu was de hel echt losgebroken. Pascal is namelijk een monster uit Tartarus als hij zijn koffie nog niet heeft gehad. Gelukkig waren de dapperen hierop voorbereid en we handelden dan ook snel. We hadden een pot koffie met slaapmiddel gezet, en die aan onze riem gebonden. Terwijl twee dapperen Pascal vasthielden terwijl deze zich woest los probeerde rukken propte de derde dappere de koffie in zijn strot, en als snel werden Pascal en Pieter rustig. Pfieuw. Dat hadden we overleefd.
Daarna moesten we langs het bed van Matthias, de slapende draak. Deze draak verzorgde onze dagelijkse maaltijd en hebben we dan ook rustig laten slapen. De laatste hindernis was de hut van Jennifer en Mirte. Deze dames hadden een vreselijk ochtendhumeur, ook al zag hun kamer er nog zo gezellig uit met tekeningen, foto’s en kaarten. Mirte was een sfinx en Jennifer was een harpij, maar wel een mooie. We maakten koprollen en duiksalto’s om de laserstralen te ontwijken die uit de ogen van Mirte de sfinx kwamen. De sfinx kon met haar ogen open slapen, dus we zaten met zijn allen in grote onzekerheid. Maar Jennifer werd niet wakker, en die twee zijn telepathisch gelinkt, dus we konden weer opgelucht ademhalen. Toen was de laatste hindernis overwonnen en waren we eindelijk bij ons einddoel: de deur van Martin’s kamer.

Achter deze deur lag alle rijkdom die we ons maar voor konden stellen: Milka, Mars, Snickers, en nog veel meer eten. We raakten de deur aan en hadden hiermee onze dapperheid bewezen. De terugtocht verliep naar onze blijdschap zonder problemen. Misschien straalden we een aura uit van dapperheid.
Note: Jennifer, Mirte, Pascal, Pieter, Pascal, Matthias, Piet en Mieke zijn super aardig en bijna dit hele verhaal is uit de duim gezogen. Ik hoop dat jullie hebben genoten.
~AMBER

Blog 40 Land in zicht!
Na vijf en een halve dag op zee te hebben gezeten is het eindelijk zo ver, ik zat binnen aan mijn schoolwerk en ik hoor van buiten; land in zicht! En ja hoor, iedereen rent naar buiten om te kijken. Er was inderdaad land in zicht en het was ook echt een eiland van de Kaap Verdische eilandengroep. Maar helaas, op de TTG (time to go) staat nog steeds dik 15 uur. Maar is het dan niet? Nee, het is niet Sao Vicente, het eiland waar wij heen gaan. We varen op dit moment tussen twee eilanden door op weg naar het eiland waar wij heen gaan. Iedereen loopt teleurgesteld weer

naar binnen.
Maar waarom is land dan zo speciaal? Nou geloof mij, na vijf en een halve dag met alleen maar water om je heen en op zijn tijd een keer een bootje is het natuurlijk super leuk om weer een keer land te zien! En al die dagen op zee was het gespreksonderwerp vaak hoe Kaapverdië er uit zouden zien. De een dacht dat het woestijnachtige eilanden zijn, de ander dacht dat het vulkanisch zou zijn en weer een ander dacht dat het eilanden vol groen zouden zijn. En wat is het? Het zijn vulkanische eilanden! Maar nog heel even geduld want morgenochtend tijdens mijn wacht (5 tot 9) zouden wij wel het goede eiland moeten kunnen zien!
~TOM

Blog 41 26-11-2015
Vandaag was het dan zover. We zouden vandaag aankomen op Kaap Verde en iedereen zag er naar uit. Het was wel gewoon een schooldag, lekker leren terwijl je heen en weer gaat dus. Rond een uur of twaalf zagen we het wel beloofde land waar we alweer een paar dagen naar zaten te smachten. Er moesten wel weer wat voorbereidingen getroffen worden. Alle zeilen moesten omlaag. Als je vaart zijn de zeilen zoals de schoener en de binnenkluiver niet zo moeilijk. Maar vandaag had ik de pech dat ik de fok naar beneden moest halen en inpakken terwijl het hard waaide. Toen het karwei eindelijk klaar was en we voor anker lagen, kregen we het leuke nieuws te horen dat we een grote schoonmaak hadden. Na het schoonmaken zouden we mogen zwemmen omdat we voor anker lagen. Na een paar uur hard zwoegen ging dit plan helaas niet door omdat we aan de kade zouden gaan liggen in plaats van voor anker. Het voordeel van dit nadeel was wel dat we geen ankerwacht zouden gaan hebben en we dus lekker veel konden gaan slapen. Maar er ging weer eens lekker veel mis tijdens het schoonmaken toen we aanlagen. De bel draaide daarom dus overuren. Nadat alles geregeld was ging de hele crew, behalve Pieter, mee met de taxichauffeur om daar thuis te gaan eten en om uit te gaan. Iedereen vermaakte zich prima en er was een varkenspoot voor ons waar iedereen van gesmikkeld heeft. Om tien uur ging er nog wel wat fout. Er werd overgegaan van de generator naar de accu, omdat we niet wisten dat er iets met de accu(lader) aan de hand was. Binnen enkele minuten zaten we in de stress zonder stroom totdat Martin terug kwam om ons vervolgens te vertellen dat de generator gewoon aan moest blijven. Daarna kon iedereen met een gerust hart gaan slapen. Al met al was het een geslaagde dag.
~YOURI

Blog 44, Afscheid Jet en Joost. Om zes uur zouden Joost en Jet op het vliegtuig stappen terug naar Nederland… Zo, wat vond ik het jammer dat Joost en Jet weg gingen, gelukkig was er wel een afscheidsfeestje! ‘s Ochtends om vier uur was het feestje gepland. Een paar kinderen hadden een taart voor hen gemaakt en er waren pepernoten én er was muziek. Ondertussen waren de nieuwe stuurmannen er ook: Bouke en Wessel. Jet had Beau, Claire, Kirsten, Neeltje, Maart, Mirthe, Linda, Joost, Folkert en mij in de wacht. Joost had Benjamin, Thijs, Laura, Dieneke, Ellemijn, Jullia, Bart, Romy, Maartje, Tess, Friso en Jan in de wacht. De wacht van Jet is overgenomen door Bouke en de wacht van Joost is overgenomen door Wessel. Met de nieuwe stuurmannen zijn wij doorgevaren naar het eiland Santo Antao en ze zullen blijven totdat we aankomen in IJmuiden.
~AREND