Traject Kaapverdië - Sint Maarten

Na een paar dagen verblijf op de tropische eilanden van Kaapverdë is het tijd voor de grote oversteek naar de Caribiën ; De Bovenwindse eilanden Sint Maarten.
Ruim 2 weken open zee voor de boeg, waar de studie centraal staat inclusief de werkzaamheden aan boord.
Een groot gemis aan boord zijn zoetigheden , chips en ander snaaiwerk. lees hieronder het log van Beau en zijn Handelsgeest;

Blog 46, De Handel

Het leven aan boord is anders dan thuis. Een ding wat mensen missen is snaaigoed. Op het stuk van IJmuiden naar Brixham kwam ik er al snel achter dat de medeleerlingen zelfs wanhopig werden, en bereid waren om voor eten te betalen. Helaas was Engeland te duur en moest ik me stil houden, maar zodra ik in een goedkoper land zou

aankomen zou ik mijn slag kunnen slaan. Aangekomen op Tenerife kwam ik bij de Super Dino, een heel goedkope winkel met veel lekkers: dus ik sloeg mijn slag. Ik heb zeventien zakken chips, zes repen chocolade en zeven rollen koekjes gekocht. Dat zijn denk ik wel genoeg producten om te verkopen. Omdat ik monopolist ben in deze mini-economie kan ik door slim inspelen op vraag en aanbod een maximale winst realiseren. De investering was namelijk maar gemiddeld 0,66 cent per product. Vervolgens verkoop ik chips voor vier euro per zak, koekjes voor drie euro per rol en chocolade voor vier euro per reep. Dat betekent een geweldige winst per product. En nu, na twee weken heb ik mijn investering terug verdiend en al een winst van achttien euro. En als kers op de taart, heb ik nog acht zakken chips, één reep chocolade, drie rollen koekjes en genoeg tijd over om het nog te verkopen of om het lekker zelf op te eten. P.S. Deze winstgevende monopolist mist zijn ouders ook nog.
~Beau

Blog 47 2-12 Proefwerk Spaans

Het is zover hoor: de eerste enige echte Spaans toets van onze reis! Vandaag moest iedereen van wachtdag twee de toets maken, en

morgen iedereen van wachtdag één. Meteen om half negen toen de lesdag begon zag je iedereen met een Spaans boek aan het werk. Toen was er om kwart over tien een les over sollicitatiebrieven schrijven, als voorbereiding op de scheepsovername. Meteen daarna natuurlijk weer de Spaanse boeken in. Kwart over elf was het eindelijk zover. De helft van wachtdag twee moest de toets buiten maken, en als zij klaar waren moest de tweede helft. Het eerste deel van de toets ging oké, daarna moest er een brief geschreven worden, die ging wat minder goed, maar er staat in ieder geval wat op papier. Daarna nog wat multiple choice vragen. Toen kwam het deel waar iedereen tegenop zag. Het mondelinge gedeelte. Je moest wat vertellen over een vriend en over een land. De druk was te hoog. Ik vertelde dat mijn vriend achttien was, terwijl hij zestien is. (Ik hoop dat Mieke (onze docent

Spaans) dit pas leest als we ons cijfer binnen hebben haha). Maar, wat ook gezegd moet worden, als je ergens niet uitkwam hielp ze wel een beetje: bedankt Mieke. Ik verwacht dat mijn cijfer niet zo hoog zal zijn, al heb ik dat wel aan mezelf te danken. Eentje gehad, nog twee te gaan.
~Ben

Blog 48 3-12 “Kijk daar!” “Waar?… ik zie niks…”

Vandaag was een heerlijk dag, het zonnetje scheen en iedereen was lekker met zijn wacht of school bezig. We hadden net een heerlijke lunch, bestaand uit schnitzel en aardappels, achter de kiezen. Ik zette mijn vieze bord in de bak en ging verder met mijn schoolwerk. Mijn schoolboek was nog niet eens open toen ik buiten iemand hoorde roepen “WALVIS!! ER ZWEMT EEN WALVIS!!!!” Iedereen rende naar buiten en tuurde over de horizon op zoek naar de walvis. We bleven wel bijna twee minuten naar de lege oceaan staren toen mensen begonnen te zeggen dat het sowieso dolfijnen waren, we hadden namelijk nog nooit een walvis gezien. Toen we de hoop hadden opgegeven sprong er opeens een walvis omhoog uit het water!! De walvis was ongeveer twintig meter van ons vandaan en het was ongelofelijk mooi. Het dier zwom weer onder water en dan verdween hij weer voor ongeveer drie minuten. Iedereen dacht telkens dat ze het dier zagen en ze riepen dan “Kijk daar!” en de rest dan direct “Waar?… ik zie niks…”. Totdat het dier weer onverwacht op een andere plek omhoog dook voor zuurstof. Het was een Minke Whale en ongeveer tien meter lang. Je spreekt Minke uit als “minky”. We konden het dier herkennen aan de witte onderkant en zijn bescheiden grootte. Na ongeveer een halfuur was de Minke Whale verdwenen en bleef iedereen enthousiast praten terwijl ze weer langzaam aan het werk gingen. Dit was mijn blog en ik hoop de volgende keer weer over zoiets leuks te kunnen schrijven.
~Benjamin

BLOG 49 4-12 Sinterklaasstress
De laatste dag voordat het Sinterklaas is….. De hele dag loopt iedereen al te stressen. Als je de salon binnenkomt zijn er altijd minstens vier mensen die aan het knutselen zijn en ook nog een paar die aan het dichten zijn. Wel een surprise, geen surprise, lang gedicht of toch eentje die wat meer bescheiden is? De hele dag hoor je de vragen: ‘Weet jij wie mij heeft?’, ‘Wie heb jij?’ en ‘Ooooh, weet je dan ook wat ik krijg?’. Iedereen word gek van nieuwsgierigheid! Ook hebben we onze schoen al gezet. Iedereen zong enorm hard en ook had bijna iedereen een tekening gemaakt of een brief geschreven. De volgende dag kwam ik vol hoop en spanning de salon in. Maar waar waren onze schoenen? Die lagen allemaal in de veilingbak! Misschien moeten we dat vanavond nog maar een keer proberen, want ik denk dat de goedheiligman ons niet heeft gehoord (of hij vindt ons gewoon niet aardig, maar dat hoop ik toch niet!). Met pakjesavond gunt hij ons hopelijk wel een bezoekje!
~CLAIRE

BLOG 50 Sinterklaas

Op 5 december kwam om een uur of drie Sinterklaas een feestje vieren aan boord van de Regina Maris, ergens midden op de oceaan. Velen vroegen zich af hoe het intussen thuis zou zijn, waar hun familieleden waarschijnlijk een soortgelijke ervaring hadden, zij het niet in hun zomerse t-shirt, korte broek en op slippers, en zonder de combinatie van zee, zon en een aangenaam zeilwindje. En hoe krijgt de goedheiligman het voor elkaar, in bijna geen tijd even met zijn stoomboot bij ons langszij te komen om even later weer verder te feesten in Nederland?
Gelukkig is er een docent aanwezig die dat uit kan leggen. Als kinderen op een leeftijd komen waarop ze hun magische beleving van de werkelijkheid beginnen in te ruilen voor een aarzelende aanvaarding van de aardse natuurwetten, stellen zij zich allerlei vragen over Sinterklaas, zoals hoe hij tegelijkertijd bij meerdere mensen op visite kan. De ongelovige party crashers onder hen concluderen dan, na een kortzichtige reductio ad absurdum: dat kan niet, dus Sinterklaas bestaat niet. Volwassenen proberen dan hun heilige traditie te redden met onwaarschijnlijke uitvluchten over hulpsinterklazen, alleen omdat ze zelf ook niet weten hoe het echt zit:
Sinterklaas is ooit een zeemeeuw geweest. Hij was een bijzondere zeemeeuw, die zijn vliegkunsten perfectioneerde tot hij een snelheid kon bereiken die geen grenzen meer kende, en zo kon hij van A naar B reizen in een zeer beperkte hoeveelheid tijd, namelijk de limiet naar nul. Vervolgens bekwaamde hij zich op analoge wijze in het zich grenzeloos verplaatsen door verleden en toekomst – dit verklaart hoe Sinterklaas al honderden jaren oud kan zijn: tijd is irrelevant voor hem, hij staat daar boven. Daarna was de tijd rijp zich te ontwikkelen in de hogere zaken als Barmhartigheid en Liefde. Om zijn boodschap van Goedertierenheid te verspreiden onder de mensen, nam deze meeuw strategisch de gedaante aan van een mythologisch verantwoord herkenbare figuur – een man met een baard – om beter aan te sluiten op de belevingswereld van landrotten die niet in de buurt van het strand wonen. Omdat hij dondersgoed beseft dat de liefde van minstens de helft van de mensheid door de maag gaat, vervult hij de kinderlijke basisbehoefte aan suikerzoetigheid met allerhande snoepgoed, maar zijn eigenlijke doel is ons stervelingen te helpen onze School@Sea-competenties te ontwikkelen door ons een spiegel voor te houden in een persoonlijk gedicht. En nee, daar heeft hij niet zogenaamde rijmpieten voor, die bedenkt hij allemaal zelf. Alleen kunnen meeuwen niet zo goed schrijven (probeer dat maar eens als je vleugels hebt), dat laat hij daarom anderen doen.
In zijn huidige gedaante laat deze zeemeeuw zich Martin Duba noemen, maar in zijn eerste leven heette hij Jonathan L. Seagull. Als u wilt weten hoe hij zijn talenten verworven heeft, lees dat dan het gelijknamige boek van Richard Bach. Onze scheepsarts – een witte Piet – wist hier over op te merken dat Neil Diamond er ooit een heel album aan heeft gewijd. Kunt u dat even googlen hoe dat heet, lief thuisfront?
~Pieter (Docent)

Blog 51 En de wacht dan???

Zaterdag is het altijd filmavond. Het is dan erg gezellig in de salon. Bijna iedereen is er en er worden zelfgemaakte pepernoten uitgedeeld. Maar wie bestuurd het schip dan? Wie zorgen ervoor dat we tijdens de film niet tegen een ander schip varen? Dat is de wacht van 9 tot 1 uur. En laat ik daar toevallig in zitten. We kunnen door het raampje van de salon dan het licht van de televisie zien en we horen soms gelach van beneden komen. Gelukkig worden er nog wel pepernoten naar ons gebracht.
Mogen wij dan helemaal geen film kijken? Gelukkig wel! Op zondagavond zitten we dan met ongeveer vier personen in de salon omdat we dan toch nog de film mogen kijken. Alleen moet onze arme docent Pascal dan ook meekijken omdat zijn laptop de enige is met de goede HDMI ingang. Er kijken ook altijd een paar andere mee die de film gemist hebben of hem gewoon nog een keertje willen kijken. We zijn dan wel met minder mensen, we maken het toch gezellig!
~Ellemijn

Blog 53, De oversteek

De wind waait
de zon schijnt
het eten smaakt
de leerlingen studeren
de leerlingen toetsen
de leerlingen leren
de zeeziekte lijkt grotendeels verslagen…
Wát een rust! Een ontspannen boot onderweg naar het Caribisch gebied…
tot: “Jennifer, we zijn al bijna op een derde!” Verrek! We zijn al bijna op een derde!
godzijdank pás op een derde, en gelukkig hebben we nog twee derde voor de boeg!
Want naast die ontspannenheid, komt er langzaam een ander gevoel voor in de plaats… rusteloosheid! Nog een paar dagen mogen we nog genieten van de routine, de regelmaat en de rust en dan… Tijd om aan wal te gaan, tijd om nieuwe avonturen te beleven!
~Jennifer

Blog 54 9-12 Cruisemodus

Als we weer eens niet na hebben gedacht, overal schijt aan hebben gehad en niks hebben opgeruimd word de bel geluid. En deze keer was het serieus. We gingen op cruisemodus wat betekent dat we niks meer hoeven te doen. Gelukkig gingen we wel na denken hierdoor. Iedereen vond het echt heel vervelend en we hebben dus ook de wachten doorgedraaid. Iedereen deed netjes zijn klusje en het was heel gezellig. En toen werd de bel weer geluid. Na de tweede preek mochten we gelukkig van de cruisemodus af. De wachten gingen weer door en iedereen was dus ook heel blij. Dat het allemaal nog niet zo heel soepel loopt, is erg jammer. Maar ik denk dat het allemaal wel goed komt. Voor de rest was het een rustig dagje. Nog steeds aan het varen dus school en wachtdagen blijven afwisselen. Er zijn helaas ook geen walvissen meer gespot. De voorbereidingen op de scheepsovername zijn in volle gang. Nog eventjes en dan zijn we alweer in Sint Maarten.
~FLOOR

MATTHIAS – the cook
Blog 57 May I tell you a story of my life?
It’s about a travel I made once. I reached a kind of island, it was called “Marina Regis” or something like that. On this island there were 34 small people living. They looked very young and cute and had a friendly and open minded behavior. But they were also unorganized, loud, running helpless around everywhere and had big difficulties in listening and communicating especially when they had to make something to eat for themselves.
So I decided to stay there for I while and to help them a little bit. But that was much harder than I had expected. It seemed that they nearly never understood what I was telling them. They spoke a lovely language – nearly every word ended with a “-tje” – which was sometimes a little bit similar to mine, but mostly it wasn’t. So I listened to them and learned some of their words. I remarked for example that I had to say to them “DUKJE!” when I wanted them to start with cleaning. And their way to clean was totally strange. On one side their faces looked like “Uuuuoooaaahh, I really hate it!!!!” On the other side they spent so many hours with something to clean what I would do in half an hour that I concluded that they probably loved it.
When we cooked something the most of them were very motivated to learn what was to do. Alone that they seemed to have a total different understanding than me when I told them sentences like “Start early enough!” or “Be ready in time!” Also the word “always” had in their mind a meaning like “for the next five minutes” or “until I sleep the next time”.
Fortunately they were so nice, friendly and lovely that it was in total always a pleasure to live with them in spite of these communication problems. They listened and communicated better and better and became more and more independent. So I decided after around two months that it was time for me to leave. I think they learned in total enough to survive. No one of them knew everything that was necessary but all together they did. I hope after my departure they talked enough to each other that they were able to have a life with nice food and not so much self made stress. But I think they managed it as long as they followed the golden rules:
Make a good planning the day before including a schedule, the amounts of food that you need for a meal and where you can find it. The better the planning the less stress you have the next day!
Start early enough and do it as quick as possible. The time never stops running and there may always appear a problem you haven’t expected.
Taste the food, taste the food, taste the food. During you cook and direct before you serve the meal.
You can only use what you have in your storage and what you have you can use it only once. There is no Albert Heijn on your lovely island. Only water around you.
And last but not least: FILL IN THE *** STORAGE LIST!!! END

FAMKE blog 59, Aankomst St. Maarten Vandaag zijn we aangekomen op St. Maarten en dit betekent drie dingen:
1 we zijn klaar met de oversteek 2 de scheepsovername is afgelopen 3 we kunnen weer aan land Arend en Beau waren de eerste die land hadden gezien. Meteen toen we voor anker waren gegaan moesten wij de bijboot opbouwen zodat we aan land konden gaan. Er was nog één voorwaarde voordat wij aan land mochten gaan en dat was dat iedereen hun SaSstory af moest hebben. Veel mensen waren er pas net aan begonnen dus toen dit werd gezegd ging iedereen hard aan de slag. Uiteindelijk heeft iedereen het af kunnen maken voor half vier dus uiteindelijk hebben we toch vier uur vrije tijd gekregen. We kregen dit keer niet onze mobiels mee. Ik denk dat ze dit hebben gedaan zodat wij een avond door St. Maarten konden lopen om het te bewonderen en niet om internet te zoeken. Ik ging samen met Kirsten en Maart eerst naar een lokale markt waar wij souvenirs hebben gekocht. Vervolgens zijn we naar een supermarkt gegaan, want na twee weken was echt al het eten dat we hadden opgegeten. Omdat we om half acht weer op de kade moesten staan, hebben we aan de wal gegeten op een terras. We hadden een geweldige ober uit Parijs en helemaal verliefd was op het eiland. Toen we terug waren op het schip was er een feest want we waren klaar met de oversteek! We hebben allemaal heel hard gelachen en gedanst, zelfs de stuurmannen! Om één uur ’s nachts gingen de meesten lekker slapen. Het was een prachtige eerste dag in de Caribisch gebied. END