Tenerife

Land in zicht!! na een week over de woelige baren van de golf van Biskaje is de boot aangekomen op Tenerife. Hier zullen de studenten hun vers geleerde Spaanse taal in praktijk brengen, in het kader van teambuilding de berg El Teide beklimmen én een uitwisseling hebben met een Spaanse middelbare school. Als tegenprestatie zullen de studenten uitgenodigd worden aan boord van de Regina voor een rondleiding en een feestelijke bbq.
In Tenerife hebben ze kennis gemaakt met studenten van 2 duitse schepen die met een soortgelijk project onderweg zijn.

Blog 27 13-11 De eerste lesdag
Nadat ik drie weken leerling-matroos ben geweest met de leerlingen, mocht ik vandaag weer echt docent zijn tijdens de eerste lesdag. En dat is best weer even inkomen. Zowel voor de leerlingen als voor de docenten. Na drie weken scheepstermen, mogen er nu weer Franse woordjes geleerd worden. Na drie weken zeilen aanslaan, hijsen, neerhalen en inpakken, mogen er nu weer wiskundesommen opgelost worden.
De eerste dag werd er al gelijk veel duidelijk voor iedereen. Hoe moeilijk het is om je te concentreren in de salon, als daar nog 15 mensen zijn die tegen elkaar praten. Hoe loom je wordt van de warmte. Hoe belangrijk het is om een fatsoenlijke dagplanning te maken en niet hapsnap wat opdrachtjes te maken. Hoe lastig het is dat je steeds onderbroken wordt voor allerlei klusjes (de wc’s moeten natuurlijk wel gewoon schoongemaakt worden, en de stuurlui hebben altijd hulp nodig aan dek).
Voor mij als docent was er ook veel nieuw. Aangezien we maar 5 docenten aan boord hebben, en de leerlingen al met al wel 27 verschillende vakken hebben, moet ik dus heel veel vragen beantwoorden die weinig tot niets met mijn eigen vak te maken hebben. Bovendien geef ik hier geen les, maar begeleid ik leerlingen bij hun huiswerk, dat is toch anders. Gelukkig kan ik de wiskundevragen doorverwijzen naar Pieter!
Het is wel ontzettend leuk om uitgedaagd te worden en de kans te krijgen om oude kennis op te frissen en nieuwe kennis op te doen. Nieuwe initiatieven worden toegejuicht en de leerlingen zijn ontzettend enthousiast en leergierig. Zo heb ik, na jaren beoefenen, voor het eerst in mijn leven yogales gegeven. Op de kade, tot groot vermaak van de voorbijwandelende zeelieden, maar in opperste concentratie!
De lesdagen zijn lang (van 8.30 tot 18.00) om ervoor te zorgen dat iedereen de komende zes maanden wel genoeg tijd heeft om al zijn schoolwerk te doen, maar het is fantastisch om te zien hoe serieus de meeste leerlingen met hun schoolwerk bezig zijn en hoe open ze staan voor het uitproberen van nieuwe dingen.
~MIRTE (docent)

Blog 28 13 - 11 Telefoon: wel nuttig maar geen gemis
Tijdens onze reis moeten we onze telefoon inleveren. Pascal (leraar) heeft een grote boodschappentas met ongeveer 40 telefoons erin.
Over het algemeen vind ik het helemaal niet erg om geen telefoon te hebben aan boord. Er is geen bereik, geen internet dus je kan er toch niks mee… Maar ik besef me nu hoe handig een telefoon eigenlijk is, ook zonder bereik of internet. Als ik ’s avonds bij onze wacht de wc’s moet schoonmaken, moet ik altijd eerst de allesreiniger in het chaotische bezemkastje vinden. Normaalgesproken haal ik mijn telefoon even uit mijn zak, slide een keer omhoog en klik op een knopje en voilà m’n zaklamp springt aan en ik kan de allesreiniger in één oogopslag zien. Maar helaas, nu wordt het op de tast zoeken.
Zelf heb ik geen horloge mee want ik dacht: normaal heb ik toch ook geen horloge nodig? Maar ik kijk blijkbaar altijd op mijn telefoon om achter de tijd te komen. Nu vraag ik constant aan anderen, die wel slim genoeg waren om een horloge mee te nemen, hoe laat het is.
Maar als we aan land gaan, mogen we af en toe wel onze telefoon meenemen. Van tevoren mogen we onze telefoons aan de lader leggen in het kantoortje van Mieke (projectleider en Spaans docent). Twee dagen geleden mochten we aan land met onze telefoon, dus ik legde mijn telefoon daar aan de lader. Daarna ging ik alles pakken wat ik mee wilde nemen: een fles water, wat te eten, geld en een camera. Toen mijn groepje en ik helemaal klaar waren voor vertrek bedacht ik me dat ik mijn usb-stick vergeten was, waar een blog op stond voor mijn eigen site. Dus ik ging die nog snel even pakken. Toen wist ik zeker dat we weg konden, we stapten aan land en begonnen te lopen richting het centrum. Na een minuutje of twee vroeg iemand of het duur was om naar huis te bellen. Toen dacht ik: NEE! Ik ben mijn telefoon vergeten op het schip! Dus ik rende snel terug om hem van de lader te halen. Zo zie je maar hoe snel je kan wennen aan geen telefoon meer hebben.
~MIRTHE

Blog 29 en 30 El Teide 15-11 en 16-11
Zondag was het dan eindelijk zo ver: we gingen de El Teide beklimmen. Of tenminste, dat dachten we. De grote schoonmaak de vorige dag was niet helemaal goed gedaan. Daarom stuurde Martin de bus weg. Gelukkig konden we alles ’s ochtends nog afmaken en werd de bus terug geroepen. Om tien uur stapte iedereen met zijn volle backpack de bus in. Na een busreis van twee uur en een korte informatieve film over de El Teide begon de wandeling dan echt. De eerste twee uur liep iedereen vol goede moed over een vlak pad. Op een bord stond dat we nog maar twee kilometer te gaan hadden tot de berghut. Dat viel reuze mee toch? Maar toen begon het echte werk pas. Het pad werd steiler, de zon feller en de lucht ijler. Je moest niet te veel naar boven kijken. Linker

voet, rechter voet, adem in, adem uit en maar blijven doorgaan. Want het einde was nog lang niet in zicht. De groep had zich opgesplitst in kleine groepjes en langzaam kwam iedereen steeds dichterbij. Rond vijf uur waren we allemaal aangekomen in de berghut. Een enorme pan chili con carne werd naar binnen gewerkt en om acht uur lag (bijna) iedereen in zijn bedje.

Half vier. Iedereen werd wakker gemaakt en trok zijn warmste kleren aan om te vertrekken naar de top. Het doel: de zonsopgang meemaken op de El Teide. We merkten al meteen een verschil in de lucht. Het ademen werd bij elke stap zwaarder. In een lange rij, met iedereen een zaklampje op zijn hoofd, klommen we steeds verder naar boven. Eenmaal aangekomen op de top keek iedereen zijn ogen uit. Je kon heel Tenerife zien en daarom heen de zee. Naast deze prachtige dingen waren er ook wat mindere puntjes: het stonk ontzettend naar rotte eieren door de zwavel en het was echt heel heel heel erg koud. Sommige hadden een slaapzak meegenomen en kropen daar lekker in. De rest was dood aan het vriezen. Ondertussen werd het uitzicht wel steeds mooier. Doordat de zon opkwam kon je steeds verder kijken en de lucht veranderde van roze naar oranje.

De terugweg was gelukkig minder zwaar. Doordat het nu licht was hadden we het gevoel dat we een hele andere route liepen. We werden opgehaald door de bus en daar konden we eindelijk zitten. Na een kwartiertje rijden was het helemaal stil in de bus want iedereen was in slaap gevallen. Het was een zware maar geslaagde eerste expeditie.
~MOOR EN NEELTJE

Blog 32, 17-11 uitwisseling
Vandaag stond de eerste uitwisseling met leerlingen van een andere school op het programma: de Alcalde Bernabé Rodríguez in Santa Cruz de Tenerife. Onze SaSsers allemaal netjes in de lichtblauwe School at Sea polo’s en voor mij (alweer) een persoonlijk hoogtepuntje: ik mocht in jasje-dasje! Een schril contrast met de warme en stoffige outdoorkleding die we een dag eerder op de Teide droegen…
Om stipt 9u40 meldden we ons bij de ingang van de school, waar we hartelijk werden ontvangen door diverse docenten en enkele leerlingen. De Alcalde Bernabé Rodríguez is vergelijkbaar met een Nederlandse middelbare school, maar met leerlingen tussen de 11 en 20 jaar. Wat onze SaSsers opviel was dat veel van hun mannelijke Spaanse leeftijdsgenoten aanzienlijk wat gezichtsbeharing hadden (ik had daar makkelijk als leerling door gekund). Ook waren onze dames erg onder de indruk van hoe knap de Spaanse meisjes wel niet waren; het is maar waar je op let.
We kregen in drie groepen een rondleiding door de school. Wat op mij de meeste indruk maakte was dat er twee leerlingen in een rolstoel waren. Nu komt dit op reguliere scholen in Nederland ook voor (zeker sinds de invoering van de Wet Passend Onderwijs), maar wat hier bijzonder was is dat de school een medewerker in dienst heeft die deze leerlingen persoonlijke ondersteuning biedt bij bijvoorbeeld elke(!) leswissel en lokaalwissel. Alle rugzakjes, handelingsplannen en ambulant begeleiders in Nederland ten spijt, ben ik ervan overtuigd dat dergelijke regelmatige persoonlijke aandacht de beste methode is om dergelijke leerlingen binnen een normale school te laten functioneren en, belangrijker, zich prettig te laten voelen. Hierbij moet ook worden opgemerkt dat deze school structureel weinig (lees: geen) budget heeft en dus de keuze maakt om op de eerste plaats in het welzijn van de leerlingen te investeren. Als de betreffende medewerker er dan ook nog uitziet als Jezus (zo merkte een van onze SaSsers op), dan kan het al helemaal niet meer stuk…
Na de rondleiding werden onze leerlingen in vijf- of zestallen gekoppeld aan leerlingen van de Alcalde Bernabé Rodríguez voor een aantal sportactiviteiten, zoals hockey, aerobics en tafeltennis. De communicatie die hierbij nodig was bleek toch wel lastig als je zelf Nederlands en Engels spreekt en de andere partij vrijwel enkel Spaans. Desalniettemin werden de eerste contacten gelegd en bij de aansluitende lunch, vol zoete en hartige lekkernijen, werd er voorzichtig wat meer onderling gebabbeld. Extra persoonlijk hoogtepuntje: de koffie in de schoolkantine was goddelijk en de kantinejuffrouw trad op als een ware barista. Ik wil graag werken op de Nederlandse school of onderwijsinstelling die dit niveau evenaart.
’s Middags waren wij aan de beurt om als gastheren en –dames op te treden. Om ongeveer 17u00 (een enkeling was ‘fashionably late’) arriveerden onze Spaanse gasten. We verwelkomden hen met verschillende activiteiten die het leven en leren aan boord lieten zien. De gehele activiteitencarrousel was uitmuntend georganiseerd en gecoördineerd door een drietal SaSsers: Júlia, Beau en Tom.
Aan het begin van de avond vergezelden ook de leerlingen, docenten en bemanningsleden van twee andere school-schepen ons, te weten de Roald Amundsen en de Thor Heyerdahl, die beide afzonderlijk een vergelijkbaar schoolproject draaien. Het aantal voertalen was daarmee inmiddels opgelopen tot vier: Nederlands, Engels, Duits en Spaans en ik had de indruk dat ik ook elke vijf minuten van taal wisselde: fantastisch, zoveel ervaringen en indrukken! Op het hoogtepunt van de avond stond er ruim 150 man op het schip en/of de kade, te genieten van de live muziek en de

barbecue. Iets over de orde van grootte: er was voldoende voedsel om er de rest van de week (of in elk geval morgen) ook nog van te eten en de lokale autoriteiten kwamen omstreeks 22u00 toch even informeren naar de eventuele eindtijd van onze gigantische samenscholing… Kortom: een zeer geslaagde dag vol ‘intercultural mixing’!
~PASCAL, docent

Blog 34 20-11, Vaarwel Tenerife, hallo zee.
Vanochtend zijn we weggevaren uit Tenerife. Na het ontbijt is de wacht druk bezig geweest met het schip zeilklaar maken. De zeilhoezen moesten weer van de zeilen af worden gehaald, de fenders moesten binnen gehaald worden en alles moest zeevast gemaakt worden. Toen we eindelijk wegvoeren met de Regina Maris stonden Pepe, de taxi chauffeur, de mensen van Thor Heyerdahl en diverse onbekende mensen ons uit te zwaaien. Als een stukje reflectie op deze week: we hebben veel geleerd, nieuwe smaken, nieuwe mensen en nieuwe grond leren kennen. Allemaal leuk en aardig, maar van een beetje dromen was geen tijd: we moesten direct weer aan het werk om de zeilen te hijsen. Enkelen werden nog ziek, maar wel wat minder dan de andere keren. Met uitzicht op het Duitse schoolschip, de Roald Almundsen, voeren we weg uit de haven. Tenerife was nog lang aan onze stuurboordzijde, tot het na zes uur echt uit het oog was verdwenen.
~ROMY