De reis kan beginnen!

De vliegreis is op enkele turbulentie na heel goed verlopen, maar na 14 uur stil zitten, film kijken, muziek luisteren, proberen te slapen of door het raampje heen turen ben ik toch blij dat we landen en ons benen eindelijk fatsoenlijk kunnen strekken.

Eenmaal geland pakken we onze spullen en mogen we het vliegtuig uit, de warmte komt ons al tegemoet, of je een klap tegen je hoofd krijgt. We nemen afscheid van Maartje en Stella, zij hadden hier een overstap en wachten op de volgende vlucht naar Bali, we hopen elkaar nog eens te ontmoeten. Joyce en ik gaan naar de douane waar ons paspoort wordt gecheckt en gestempeld en dan kunnen we ons koffers ophalen. Beide gebroken en moe gaan we op de grond zitten want het duurde nog even voor de koffers er waren. Na ongeveer 30 minuten hadden we ze en konden we dan eindelijk naar buiten, nu begint de reis echt!

Eenmaal buiten aangekomen is het een wespennest, de warmte is niet uit te houden en de een na de ander zeurt aan je hoofd of wij een taxi nodig hebben, na een poosje wikken en wegen wat het beste is nemen we de eerste de beste maar en spreken we een prijs af, achter af veel te duur.

We worden door ons taxi chauffeur naar het Best Western Hotel Mangga Dua gebracht, of we hier ooit aankomen is de vraag. Oude vrachtwagens, duizenden scooters, mensen die midden op de weg lopen, een trein, tuktuk's en dan al die haastende taxi chauffeurs nog. Vaak zaten wij met de handen voor ons ogen want dan ging het kantje boord.

Oude gebouwen, krotten huizen en massale fabrieken razen aan ons voorbij, even vraag ik mij af waarom we ook alweer voor Indonesië hebben gekozen, want wat ik allemaal zag stond me niet echt aan. Ik kreeg totaal nog geen vakantie gevoel en vond het allemaal zo massaal en druk.

Tot we bij ons hotel aankomen, een heel groot, chique hotel met 33 verdiepingen. Joyce en ik worden vriendelijk ontvangen, ons koffers worden aan gepakt, de deuren worden voor ons geopend en worden bij de receptie gebracht. We proberen ons in te checken, dit ging niet heel snel, want hun Engelse taal is vrij moeilijk te begrijpen en vooral niet te verstaan.

Ons kamer bevind zich op verdieping 30, een enorm grote kamer met

twee 2 persoons-bedden, een bank, koelkast en tafel, een balkon met uitzicht over de hele stad, maar die is te eng om op te staan. We kleden ons even om en gaan de stad verkennen, wat een drukte, en al gauw zijn we het er over eens dat dit geen stad voor ons is en we hier zo snel mogelijk weg moeten.

Bij de 7Eleven halen we flessen water, chips en koekjes, zodat we even wat lekkers hebben, daarna opzoek naar een restaurant, maar het is zo groot en daardoor kunnen we niet echt iets vinden wat ons aanstaat, uiteindelijk komen we uit bij de Kentucky Fried Chicken (KFC)

Na het eten gaan we terug, even lekker douchen en nestelen ons lekker in de kamer, en gaan vroeg slapen, want daar zijn we wel aan toe.