Elf en een half uur in de trein doet wat met de mens. Bestel daarna 'zwei mal zwei große bier bitte' en een goede nachtrust is gegarandeerd. Enigszins bijgeslapen gaan we vroeg in de morgen op pad; ontbijt scoren en Wenen verkennen. Nog voor het eerste broodje onze maag heeft bereikt struikelen we al over de eerste kerk, de St. Elizabeth kerk.

Onze eerste (semi)geplande bezienswaardigheid is de 'Garden of Belvedère'. Een oud paleis, omgetoverd in een kunstmuseum. Maar de naam verraadt het meest opzichtige van het geheel; de tuin. De Tuin biedt onderdak aan een vreemde vorm van 18e eeuwse beelden. De beelden kunnen het beste omschreven worden een veredeld sprookjes bos, waarin sterke mannen en kleine peuters mythische wezen aan de grond nagelen en water laten spuwen. Afijn, de foto's spreken voor zich.

Verder door Wenen. Veel sirenes, in allerlei soorten en tonen, regelmatig norse militaire en heel veel Japanners. In grote groepen drommen ze met ons de kerken en gebouwen binnen. In Wenen zijn verschillende indrukwekkende kerken, waarbij de buitenkant niets loslaat over wat er zich in de kerk aan kunst en goud bevindt. De 19 eeuwse bouwstijl, die Wenen typeert, is overal terug te vinden. Net als de paardenwagens die verliefde stellen de mooiste plekken van de stad laten zien.

Terug in het pension konden we even bijkomen. Thom belt met Maaike, ik buit de Wifi uit met Netflix. Even landen. Voorbereiden op het avond programma, want de hele avond in het pension is geen doen. De hostes, een zeer vriendelijke Koreaanse vrouw, doet haar best het de gasten een zo goed mogelijk verblijf te bieden. Echter, een stofdoek hier en daar zou niet misstaan. De schimmel in de badkamers laat ik ook maar achterwege.

Een bucketlist dingetje kunnen we afstrepen; Wiener schnitzel in Wien, échte Wiener Schnitzel, geflankeerd door nogmaals 'Zwei große bier bitte'. Tijdens het eten bespreken we Wenen, mooie dames en toekomstige bestemmingen. Een dessert van het huis en op naar de 'travelersbar'. Het is even lopen door de achterbuurten van Wenen, maar de bar is het wel waard, waar het niet dat onze vermoeidheid ons al vrij snel naar huis toe stuurt. Huis. Pension Happymit. Onze bijna vertrouwde bedjes. Morgen weer reizen. Welterusten!

Thomas