Good looking, broke and a heavy backpack

Inmiddels zit ik alweer ruim een maand in Australië en, hoe cliché ook, wat gaat de tijd snel als je het naar je zin hebt! De eerste twee weken heb ik gespendeerd in Bondi en Sydney Centraal, omdat ik moest wachten op mijn Australische pinpas. In deze twee weken tijd probeerde ik mijn draai te vinden in een nieuw land en heb ik zo goed mogelijk Sydney en omgeving geprobeerd te ontdekken, wat volgens mij aardig gelukt is. Rond Pasen ontmoette ik 2 Duitsers en een Vietnamees die in Perth studeerden en op een korte vakantie waren in Sydney. In tijden had ik niet zo hard gelachen als in deze drie dagen.

Op eerste Paasdag hebben we een drie uur durende treinrit gemaakt naar Blue Mountains National Park, wat een echte highlight is rondom Sydney. Eenmaal aangekomen bleek dat de tickets voor die dag ‘uitverkocht’ waren en werd ons vriendelijk verteld dat we het de volgende dag maar opnieuw moesten proberen. Dat ging er bij de Duitsers niet in en één van hun sneakte langs de bewaker om alsnog in de rij te staan voor 4 tickets, en jawel dit lukte. De Blue Mountains zijn niet echt blauw, dus waar de naam vandaan komt kan ik niet helemaal plaatsen, maar wat een uitzichten heb je daar. Het was de treinrit meer dan waard en na een goede vijf uur rondgelopen te hebben pakte we de trein terug naar Sydney. Vergeten dat de meeste supermarkten met Pasen dicht zijn, zijn we om 21:50 nog

naar Domino’s gesprint voor een welverdiend avondmaal.

Op tweede Paasdag hebben we het iets rustiger aan gedaan en zijn we naar Palm Beach gegaan. Op Palm Beach heb ik een eerste poging tot surfen gedaan, wat een regelrechte ramp was. In het ondiepe stuk van de zee, lag zoveel zeewier dat ik minstens 2 kilo aan zeewier met mij meesleurde terwijl ik de eerste golven probeerde te trotseren. Ik heb één keer de goede kant van de golven weten te bereiken, merendeels omdat ik me vast had geklampt aan het been van een van de Duitsers. Na een goed half uur door het zeewier te banjeren vond ik het mooi geweest en ben ik terug aan land gegaan. De dag afgesloten in een restaurant naast het Opera House en daarna een poolcafé opgezocht.

De laatste dag dat mijn nieuwe kameraden in Sydney waren, hadden we besloten een auto te huren en naar het Royal National Park te rijden, waar zich de zogeheten Figure 8 Pools bevinden. In werkelijkheid heeft slechts 1 ‘pool’ de vorm van een 8 en zijn de rest van de pools gewoon rond, maar desalniettemin een indrukwekkende verschijning. Om daadwerkelijk de Figure 8 Pools te bereiken, moet je een flinke tocht over de rotsen klimmen en kun je de pools alleen bezoeken als het low-tide is. Met high-tide zijn de golven te hoog en staan de Figure 8 Pools grotendeels onder water en is het er te gevaarlijk om te bezoeken. Ons werd verteld dat het te gevaarlijk was in verband met de golven, maar dit wilde wij met eigen ogen beoordelen en na een uur door het park en over het strand te hebben gelopen, kwamen we aan bij de rotsobstakels. Net voordat de zee het laagste punt zou bereiken en dus durfde we het aan om de tocht over de rotsen te vervolgen. Aangekomen bij de Figure 8 Pools was het uitzicht zo onwerkelijk. Door rotsen omringde zwembaden, door de natuur gevormd. Ik had er geen rekening mee gehouden dat ik ging zwemmen, maar hier moest en zou ik een duik

nemen! En dus gingen de kleren uit en sprong ik in mijn ondergoed in het water. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was het feit dat mijn witte onderbroek binnen de kortste keren doorschijnend was, awkward!

’s Avonds zouden de Duitsers terugvliegen naar Perth, dus was het mijn verantwoordelijkheid om de auto van het vliegveld terug naar Sydney Central te rijden. Ik beschouw mijzelf als prima bestuurder in Nederland. Echter, aan de andere kant van de wereld waar ze links rijden en in een gigantische stad als Sydney, had ik iets meer problemen met de weg vinden. Over een tocht die prima in 15 minuten had gekund, hebben mijn navigator en ik in ruim 2 uur gedaan. En om het allemaal nog erger te maken kwamen de kosten van de tolweg er nog bovenop, die neerkwamen op zo'n $50. Gelukkig voor mij voelde de navigator zich ook schuldig en hebben we de kosten gesplit.

Na deze 3 dagen heb ik nog een paar dagen solo in Sydney gespendeerd, voordat ik op een surfkamp van 5 dagen ging. Dit was wederom een onvergetelijke ervaring. Ik had niet verwacht dat ik na slechts 5 dagen in staat was om op een surfboard te blijven staan. We hadden een ontzettend leuke groep en, uiteraard een bloedmooie surfinstructeur, een plezier voor ieders oog. Helaas voor mij had hij al een vriendin. #sad

Na het surfkamp begon mijn trip langs de Oostkust, met als eerste stop Newcastle. Nee, dit is niet Newcastle zoals we kennen van Geordie Shore. Newcastle in Australië is een stuk minder levendig, zeker als het regent, en dat deed het. Ja lieve mensen, hier in Australië is het niet alleen maar rozengeur en zonneschijn. De afgelopen week hebben er verschillende regendagen tussen gezeten en ik heb zowaar -voor het eerst in 3 maanden- mijn regenjas uit mijn backpack moeten toveren. Maar dat mocht de pret niet drukken en in Newcastle heb ik een paar leuke mensen ontmoet, die ik zowaar hier in Byron Bay weer ben tegengekomen.

Na Newcastle stonden Port Macquarie en Yamba op de lijst. In Port Macquarie heb ik voor het eerst Vegemite geprobeerd, dé Australische spread voor op brood, die het merendeel van de non-Australiërs niet te vreten vindt. Ik heb het laten bereiden door een rasechte Australische vrouw en als je je brood met genoeg boter besmeerd en een miniscuul laagje Vegemite toevoegt is het best te eten. However, ik zou er niet zo snel een hele pot van kopen. Verder heb ik in Port Macquarie het koala hospital bezocht, waar een groot deel van de koala's rondloopt met chlamydia, om me die avond te realiseren dat ik de bus naar Yamba had gemist, die om 3:50 in diezelfde ochtend ging. Ik had me vergist in de data, maar gelukkig

was er nog plek de volgende ochtend, wederom om 3:50am. Tip: kijk geen horrorfilm als je de volgende ochtend midden in de nacht in je up door een verlaten Port Macquarie moet lopen.

In Yamba kwam ik de Newcastle kameraden weer tegen en heb met hen twee dagen in Yamba gespendeerd, om vervolgens met zijn drieën naar Byron Bay te vertrekken. Yamba is een klein dorpje maar heel relaxt en goed voor surfen. Naast surfen zijn we ook naar de Blue & Green Pools geweest, waar je kon cliffjumpen. We begonnen mild, met een sprong van 4 á 5 meter, maar daarna was het tijd voor het echte werk en sprongen we -eenmalig wel- van de 10 á 12 meter hoge klif. Ik vond het beklimmen van de klif enger dan er daadwerkelijk van afspringen, wat ook de reden was dat ik het maar één keer heb gedaan. Desalniettemin gilde ik als een baby toen de grond eenmaal onder mijn voeten vandaan was.

Afgelopen drie avonden hebben we de zonsondergang bewonderd aan het strand, wat tot nu toe tegenvalt omdat het weer een beetje tegenzit, maar ok. Vandaag had ik twee duiken op de planning staan, maar door een niet te zuinige verkoudheid had ik echt veel problemen met het klaren van mijn oren, en was ik niet in staat de tweede duik te doen. Flink balen, want ik kreeg geen geld terug en had een fixe $200 betaald. Maar lucky for me, is er morgenochtend nog een plek vrij en mag ik alsnog een tweede duik doen. Tijdens de duik die ik vandaag heb gedaan heb ik wel indrukwekkende dingen gezien. Veel schildpadden, een leopardshark, stonefish, pufferfish, stingray en veel andere kleinere vissoorten. Dus ik ben reuze benieuwd wat mij morgen te wachten staat!

Ten slotte een kleine toelichting op de titel. Het merendeel van mijn kleding heb ik in Thailand of Australië gekocht, terwijl ik beetje bij beetje mijn oude garderobe achterliet of weggaf. Dus, hoewel ik nu

heel veel fancy kleren heb, begint de spaarpot leeg te raken en de backpack zwaarder, zeker hier in Byron met zoveel chille winkels.

Oi mates, that’s it! Ik ga nu even chill een Ozzie BBQ attenden, see you later alligator. X