Thailand: 1 month down, 1 more to go

Het is vandaag precies één maand geleden dat ik in Thailand aankwam, dus dit lijkt mij een goed moment om de eerste maand eens onder de loep te nemen. Er is zo veel gebeurd en ik zal proberen een enigszins beknopte samenvatting te geven en niet al te veel door te draven in de details, maar ik kan niks beloven!

In Chiang Mai, de eerste stop in het Noorden van Thailand, maakte Zaïda en ik al snel sociale contacten door via Facebook een oproep te plaatsen voor een gezamenlijk uitstapje naar de Bua Thong Waterfall, ook wel bekend als de Sticky Waterfall. Deze bestaat uit kalksteen, waardoor je niet uitglijd over de stenen en met gemak naar boven kan klimmen. De samenstelling van het gezelschap was multicultureel: Nederland, Duitsland, Amerika en China waren vertegenwoordigd. Deze dag was zo gezellig dat we besloten de volgende dag met dezelfde groep de zonsopgang te bewonderen op

Doi Inthanon, de hoogste berg van Thailand. De opkomst voor deze trip was zelfs nog groter en met nog twee extra Duitse, een Belgische, een Rus en een Italiaanse hadden wij geregeld dat een zogeheten songthaew -oftewel, red taxi- ons om 05:00 's ochtends zou oppikken en naar de top van de berg zou brengen. Ons werd beloofd de zonsopgang van boven de wolken te kunnen aanschouwen, maar dit was natuurlijk veel te mooi om waar te zijn en het drama begon al 's ochtends vroeg, toen de taxichauffeur niet kwam opdagen. We splitste op in de hoop zo snel mogelijk een taxichauffeur te vinden die bereid was zijn dag op te offeren en een stuk of 10 mensen te vervoeren op de vroege ochtend. Na een half uur hadden we beet, maar schijn bedriegt. Na een kwartier te hebben gereden draaide de beste man weer om en zette ons weer af in Chiang Mai, met de boodschap: "Ik heb pijn aan mijn voet." Na dit incident wisten we eigenlijk al dat de zonsopkomst niets meer zou worden, maar nog steeds zou het uitzicht indrukwekkend zijn en dus vervolgde wij onze zoektocht naar een taxichauffeur.

Uiteindelijk kwamen we rond 9:00 uur aan, ruim 2 uur te laat en na de meest helse taxirit van mijn leven. Ik wist dat het koud zou worden, maar ik had op zijn minst verwacht dat een lange broek, een goed paar sokken, een T-shirt met lange mouwen en een vest genoeg zou zijn om de ergste kou in Thailand te kunnen trotseren. Ik zat fout, goed fout. De taxirit duurde zo'n 3 uur en met de constante tocht op de vroege ochtend en een temperatuur van 4 ºC boven op de berg, was dit alles behalve genoeg. Ik zou willen zeggen dat het uitzicht tijdens een korte jungle hike het goed maakte, maar zelfs daar kon ik niet optimaal van genieten. Het was prachtig, maar ik had mijn nieuwe schoenen niet ingelopen en na 4 dagen Bangkok en een paar dagen Chiang Mai waren mijn voeten mijn grootste vijand en hadden mijn blaren zelfs blaren.

De rest van de dagen in Chiang Mai heb ik rustig aan gedaan, omdat ik de volgende dag snotverkouden was van deze trip. Een groot deel van de mensen die we in Chiang Mai hadden ontmoet, gingen op dezelfde dag als wij naar Pai en zo zaten we op een ochtend in een minivan van Chiang Mai naar Pai, met onderweg 762 bochten. Wonder boven wonder ben ik niet wagenziek geworden, maar Zaïda die naast mij zat, had het met haar kater iets zwaarder. Van horen zeggen wisten we dat Pai relaxed en chill zou zijn en niets is minder waar. De sfeer in Pai was precies wat ik nodig had. Niets moest, alles mocht.

Twee mensen van deze groep waren, net als ik, geïnteresseerd in het volgen van een kookcursus. Van te voren kon je zelf kiezen welke vier gerechten je wilde maken en ik koos voor Stir fried chicken with cashew nuts, chicken in coconut milk soup, Panang Curry en het typisch Thaise dessert Mango with sticky rice. We begonnen om

9:30 's ochtends en de hele maand in Thailand heb ik niet ontbeten met rijst of iets in die richting, dus dit was even wennen. De kookcursus begon met het bezoeken van de ochtendmarkt om de ingrediënten te halen en ik heb me echt vermaakt die ochtend. Die middag zouden we met zijn alle een Thaise voetmassage nemen om onze voeten te verwennen na twee weken intense wandelingen.

Een beetje pech had ik die eerste twee weken wel, want na deze voetmassage werd ik zo misselijk dat de kookcursus er zowel van boven als van beneden uit kwam. (Excuses voor de mensen met een zwakke maag en dit te veel informatie vinden). Blijkbaar -en daar had ik niet bij stilgestaan- zitten er veel zenuwuiteinden in je voeten en kunnen er bij een massage veel afvalstoffen vrijkomen. Een dergelijke reactie zoals ik had, was dus te verwachten. Helemaal omdat ik net ziek was geweest. In de week na de kookcursus en de massage kon ik mijn eigen gemaakte foto's van de kookcursus niet meer aanzien zonder misselijk te worden en heb ik het Thaise eten, in het bijzonder alles met kokosmelk, vermeden.

Ook had je in Pai de "Walking Street" waarbij elke avond verschillende food stands van 18:00 - 22:00 hun eten uitstalden voor

hongerige toeristen. Wij doopte de zoektocht naar eten dan ook om tot de Food Hike, omdat we niet konden kiezen voor één gerecht en simpelweg van alles wat wilde proberen. De Food Hikes (meervoud, want dit deden we elke avond) eindigde bij onze favoriete bakery waar vooral ik erg fan van was, omdat hier oprecht de allerlekkerste brownie werd verkocht die ik in tijden heb gegeten. Het afscheid nemen van Pai (lees: de bakery) viel me dan ook erg zwaar.

Nog een laatste drama verhaal die ik jullie niet wil onthouden, was de nacht dat Zaïda en ik in een tent sliepen op het Shambala Festival in Chang Dao. Een typisch hippie festival met dreadlocks, olifantenbroeken en kampvuren. Het was een leuk festival met workshops, muziek, hot springs, lekker eten en niet te veel toeristen. Je diende zelf voor slaapspullen te zorgen en twee Engelse die Zaïda en ik in Pai hadden ontmoet, zouden ook naar dit festival komen met extra kampeer spullen die wij mochten gebruiken.

Opnieuw had ik de kou onderschat na een nacht met zo'n 2 uur slaap ben ik de tent uit gevlucht om de zon te zien opkomen naast een half pruttelend kampvuur, in de hoop nog iets van een dutje te kunnen doen.

Iets waar ik ook maar niet aan kan wennen zijn de alternatieve wc's die op veel Thaise plekken te vinden zijn, zo ook op dit festival. Ik zou niet weten wat de juiste benaming voor deze toiletten zijn, maar ik noem ze de squat wc's, omdat je alleen in een soort hurk houding in staat bent dit toilet in goed fatsoen te gebruiken. Tenminste, dit wordt van de doorsnee mens verwacht. Ik val niet onder deze groep, want ik lijk het maar niet voor elkaar te krijgen de juiste positie te vinden, zonder er een al te grote kliederboel van te maken. Je komt jezelf echt tegen op dit soort momenten. Verder heb je ook nog 'de billenwasser' zoals ik die noem. Vergelijkbaar met een tuinslang, die naast het toilet hangt voor het geval er geen wc papier is, maar de

gemiddelde Thai zal hier niet hetzelfde over denken en de billenwasser als onderdeel zien van elk toiletbezoek.

De splitsing tussen Zaïda en mij zat er aan te komen, aangezien ik een 60 dagen visum heb en Zaïda het 30 dagen visum. Na de -voor mij- helse nacht op het festival besloot ik dat het tijd was om door te gaan. Terwijl Zaïda nog een paar nachten op het festival doorbracht, vervolgde ik mijn reis naar Chiang Rai. Maar, niet voordat ik de overtollige kilo's aan bagage terugstuurde naar Nederland. Ongelofelijk wat 4 kilo toch voor verschil kan maken. Chiang Rai zou vergelijkbaar zijn met Chiang Mai, maar minder toeristisch. Dit klopte deels, want een van de highlights "Wat Rong Khun" ofwel de White Temple was overspoeld met toeristen. Ik heb dan wel geen westerling gezien, maar des te meer Aziaten. Ik ben ook niet lang in Chiang Rai gebleven, want ik had een bijzondere afspraak op de planning staan, namelijk het laten zetten van een tattoo!

Ik liep al een tijd rond met het idee om een tattoo te laten zetten en na verschillende afbeeldingen als inspiratie te hebben gebruikt, kwam ik met een schets die ik voorlegde aan de tattoo studio. Het is een Unalome tattoo geworden, wat een onderdeel is van de traditioneel Thaise Sak Yant tattoo. In het Boeddhisme is de Unalome de visualisering van verlichting. De spiraal betekent de worstelingen met het dagelijks leven en de verschillende afleidingen die wij van buitenaf ervaren. De rechte lijn die naar boven loopt staat symbool voor het vinden van harmonie. Ik ben niet Boeddhistisch, maar ik kon mij wel vinden in de betekenis van dit symbool en heb dit als basis gebruikt voor het schetsen van de tattoo. Mijn grootste angst was de pijn van het zetten, maar dit viel me alles mee en ik heb er amper iets gevoeld.

Momenteel ben ik in Sukhothai en heb ik van de week door het historisch park gefietst en verschillende tempelruïnes bewonderd. Ook is er een locale Thaise man bij het hostel geweest. Hij vertelde dat hij Engels leraar is en regelmatig langs het hostel gaat om zijn Engels te verbeteren en culturele uitwisselingen te doen. Hij heeft mij en een ander meisje uit het hostel een paar Thaise woorden geleerd, zowel spreken als schrijven. Het is zo'n ontzettend moeilijke taal en de uitspraak kan een wereld van verschil maken, omdat 1 woord wel 5 verschillende betekenissen kan hebben afhankelijk van de uitspraak.

Ik vervolg mijn reis richting het Zuiden met een korte tussenstop in Bangkok en Kanchanaburi om daarna door te gaan naar Khao Sok National Park, Koh Tao, waar ik mijn duikbrevet ga halen en Ko Pha Ngan, waar ik een 3 daagse yoga retreat ga doen. Veel leuke en bijzondere dingen op de planning dus, until the next update!